De emotie en de ontroering was van hun gezicht af te lezen.Na méér dan zestig jaar kregen de zwarte veteranen eindelijk waar ze recht op hadden: erkenning voor hun heldendaden in de Tweede Wereldoorlog. De Tuskegee Airmen waren de eerste zwarte piloten, technici, navigators en grondpersoneel. Hun eenheid - genoemd naar de plaats in Alabama waar ze werden opgeleid - werd legendarisch. Ze escorteerden bommenwerpers op hun missies boven bezet Europa en volgens de legende ging er niet één van de toestellen die ze begeleidden verloren. Recent historisch onderzoek mag daar dan al enige nuance bij hebben aangebracht, het blijft een feit dat de zwarte piloten minstens even goed presteerden als hun blanke collega's. Misschien voelden ze nog meer de druk om het perfect te doen - ze moesten immers ingaan tegen de wijd verspreide opvatting dat zwarten inferieur zijn en dus niet in staat goede piloten te worden.
Het is vaak herhaald: de Tuskegee Airmen vochten twee oorlogen, één tegen Hitler en één tegen het racisme in eigen land. De meesten van hen kwamen uit het Zuiden en wisten uit eigen ervaring maar al te goed wat segregatie en racisme betekent. Ze hoopten dat een dankbaar Amerika hen na de oorlog als volwaardige burgers zou beschouwen. Maar de werkelijkheid was anders. Bijna allemaal hebben ze verhalen over hoe ze na de oorlog thuiskwamen en net als vroeger als boy werden aangesproken en de discriminatie en de vernederingen moesten ondergaan die ook voor de oorlog dagelijkse kost waren.
Het zou nog jaren van bittere strijd kosten eer ook mensen met een donkere huidskleur als gelijken werden behandeld. Ook vandaag blijft het racisme onderhuids aanwezig en hebben de Afrikaans-Amerikanen een grote achterstand op gebied van onderwijs, gezondheidszorg, huisvesting en politieke vertegenwoordiging. (Barack Obama is de enige zwarte senator!)
De Tuskegee Airmen en hun heldendaden werden intussen grotendeels vergeten, al kwam er de laatste jaren meer belangstelling met een Hollywoodfilm en een documentaire op de openbare omroep PBS. Maar het zou tot maart 2007 duren eer ze officieel werden gehuldigd met een gouden medaille van het Congres en een toespraak van president Bush. Voor velen kwam de erkenning te laat. Van de meer dan 1000 Tuskegee Airmen zijn er nog een 135 in leven.
Eén van hen is Dabney Montgommery uit Selma in Alabama. Dabney werkte bij een logistieke groep van de Tuskegee Airmen. Na de oorlog wou hij van zijn burgerrechten gebruik maken en gaan stemmen in zijn geboorteplaats. Toen hij zich liet registreren vroeg de blanke mevrouw aan het loket: Bezit je land? Nee zei Dabney, maar ik heb wel 3000 dollar op de bank. Daarop antwoordde ze: Je moet eerst de handtekening krijgen van drie blanke mannen, dan mag je gaan stemmen. Dabney was actief in de burgerrechtenbeweging en in de jaren zestig was hij een van de lijfwachten van Martin Luther King.
Dit is zijn verhaal:
No comments:
Post a Comment