De Wereldbank is opgericht met het doel de armoede te bestrijden. Wat mevrouw Shaha Riza betreft is deze opdracht met succes vervuld. Mevrouw Riza, een communicatiespecialiste in dienst van de bank strijkt een salaris op van bijna 194000 dollar`(143000 euro) belastingvrij, hoewel ze niet eens meer voor de bank werkt. Riza is de vaste vriendin van de voorzitter van de Wereldbank Paul Wolfowitz. Toen die in 2005 door president Bush tot voorzitter werd benoemd zorgde hij ervoor dat zijn vriendin gedetacheerd werd naar het State Department (Buitenlandse Zaken). Om haar schadeloos te stellen voor die onverwachte wending in haar carière kreeg ze een zoethoudertje van om en bij de 60000 dollar (44000 euro) waardoor ze netto een pak méér aan het einde van de maand toucheerde dan haar baas op Buitenlandse Zaken, Condoleeza Rice. Daarbovenop kreeg ze het vooruitzicht op een salarisverhoging van 8% per jaar en de belofte dat ze aan het einde van de termijn van haar sweetheart naar de bank terug kon keren met een hogere graad. Als Wolfowitz langer dan vijf jaar aan het hoofd van de Wereldbank zou blijven zou Riza bij zijn afscheid tot vice-president worden bevorderd.
Het was allemaal zwaar tegen de gangbare regels die voor de andere meer dan 7000 personeelsleden van de bank gelden en toen het verhaal in de beruchte column van Al Kamen in de Washington Post opdook zorgde dat voor een ware muiterij. Wolfowitz probeerde zich vorige week vóór een personeelsvergadering te verantwoorden maar het antwoord van de personeelsleden was een fluitconcert en boegeroep. Eerst had hij zich proberen te verdedigen met het argument dat de loonsverhogingen afgesproken waren met het personeelsdepartement van de bank en dat hij zich daarin niet had gemengd. Maar toen doken documenten op waarin Wolfowitz de personeelsdirecteur letterlijk opdracht gaf akkoord te gaan met de voorwaarden die hij vervolgens opsomde.
Paul Wolfowitz heeft van de strijd tegen corruptie en nepotisme het hoofddoel gemaakt van zijn beleid aan het hoofd van een instelling die jaarlijks zo een 20 miljard dollar aan hulp te verdelen heeft, meestal in de vorm van leningen. Maar nog vóór het Shah-Rizaverhaal was deze politiek op zijn zachtst gezegd erg controversieel. Corruptie is een bekend probleem - niet alleen in ontwikkelingslanden overigens - en niemand zal er graten in zien dat donorlanden willen vermijden dat hun centen in de zakken van dictators van allerlei slag verdwijnen. Maar Wolfowitz' eigengereide optreden deed algauw het vermoeden ontstaan dat de strijd tegen corruptie in feite als een politiek wapen werd gehanteerd. De beste leerlingen van de klas bleken meestal ook de beste vrienden van Washington te zijn. De pro-Amerikaanse regering in Irak staat bovenaan de ranglijst van de meest corrupte regimes ter wereld, maar dat belette Wolfowitz niet met grote bedragen voor Irak over de brug te komen en erop aan te dringen dat de Wereldbank een kantoor zou openen in Bagdad.
De Europeanen, met inbegrip van de Britten, hadden van meet af aan grote reserves bij de benoeming van Paul Wolfowitz aan het hoofd van een internationale organisatie die ze voor 60% financieren, maar waar de Verenigde Staten traditionele politiek het grootste gewicht in de schaal leggen. Wolfowitz speelde zoals bekend een hoofdrol in de ontwikkelingen die tot de oorlog in Irak hebben geleid. Hij was in zijn vorige job vice-minister van defensie onder Donald Rumsfeld en één van de meest luidruchtige en fanatieke ideologen van de neocons. Vrijwel alles wat Wolfowitz vóór de oorlog over Irak beweerde is fout gebleken maar uit niets blijkt dat de man zijn meningen heeft bijgesteld, of dat hij bereid is water in zijn ideologische wijn te doen.
Door zich in zijn voet te schieten heeft Wolfowitz nu gedaan waar zijn critici op zaten te wachten. Of dat tot zijn ontslag zal leiden zoals velen hopen is lang niet zeker. De Raad van Bestuur van de Bank, bestaande uit vertegenwoordigers van de 180 donorlanden onderzoekt de zaak. President Bush blijft zijn geestesgenoot steunen en Wolfowitz zelf is niet zinnens de handdoek in de ring te gooien. Hij heeft toegegeven dat hij een fout heeft gemaakt en zich verontschuldigd, maar hij is van plan zich voort geheel te wijden aan de grootse taak van de armboedebestrijding.
Maureen Dowd (New York Times) over Wolfowitz:
Cupid and Cupidity
No comments:
Post a Comment