Sunday, June 11, 2006

Aboe Moesab al Zarkawi

President Bush noemde de dood van de Zarkawi een 'overwinning in de strijd tegen het terrorisme." Maar Bush behoedde zich voor overdreven triomfalisme zoals bij vorige gelegenheden als de gevangenname van Saddam Hoessein of de dood van diens zonen Oedaj en Koesaj. De president heeft zijn lesje geleerd: hij moet zich beter leren uitdrukken gaf hij onlangs toe. Dus dit keer geen Mission accomplished of Bring 'em on! maar een oproep tot de Amerikanen om geduld te beoefenen en nog meer geweld in Irak te verwachten.

Zarkawi had de leiding van een deel van de gewelddadige oppositie in Irak - zo een vijf percent van de gewelddaden worden aan hem toegeschreven. Zijn gruweldaden waren reëel, maar
de "superterrorist"was in grote mate een creatie van de Amerikanen en zijn uitschakeling zal weinig veranderen aan de situatie op het terrein.
Zie bijvoorbeeld:

http://www.newamerica.net/index.cfm?pg=article&DocID=3107

of: http://www.informationclearinghouse.info/article13556.htm


Meanwhile...

By Nir Rosen
Fellow

New York Daily News
June 9, 2006

While the long overdue death of Abu Musab al-Zarqawi, the "sheikh of the slaughterers," is hailed as a "good omen" by the American ambassador to Iraq, it is likely that conditions in Iraq will continue to worsen. Knowing who this man was and why he fought are key to understanding why.

Zarqawi was the most famous but not the most important fighter committed to defeating the American coalition and its Shia allies in Iraq. His martyrdom will mythologize him in a way that his arrest would have shamed him.

As a young man growing up in Jordan, he was a tattooed thug known for alcohol-induced brawling. Inspired by the men who were returning home from the anti-Soviet jihad in Afghanistan, Zarqawi made his way there, receiving both martial training and education in the ideology of jihad.

He returned to Jordan intent on overthrowing the monarchy, but quickly landed in jail. It was in prison where his star rose. Zarqawi organized both other aspiring jihadis and ordinary criminals from Jordan's underworld and led them, defying the prison authorities. He was released in 1999 and set out for Afghanistan, where he found both Osama Bin Laden and the Taliban too moderate for his tastes. He set up a camp in western Afghanistan, then, after the 9/11 attacks, abandoned it for the autonomous Kurdish region of Iraq.

Zarqawi must have been surprised when, in February 2004, Colin Powell mentioned his name at the United Nations, claiming he was the link between Al Qaeda, to whom Zarqawi did not belong, and Saddam's regime, with whom Zarqawi had no relationship. Zarqawi made his way south, deeper into Iraq from Kurdistan, only after the Americans removed Saddam. He rallied foreign fighters who had come in from Syria and Jordan before the war and called on his friends in Jordan to join him in attacking both Americans and Shias.

But—and this is crucial—Shias were Zarqawi's favorite target. His ideology, known as Salafi Jihadism, views them as infidels, apostates and polytheists, worse even than the Christians and Jews, deserving only death.

Unlike the majority of the Iraqi-led insurgency, Zarqawi was not fighting to free Iraq from the American occupier. He was fighting a cosmic battle against all the perceived enemies of Islam that would end when an Islamic emirate was reestablished, or in Judgment Day.

And so, with Zarqawi doing everything in his power to spark conflict by attacking Shia civilians—and welcoming the retribution against Sunnis—the war among Iraqis escalated.

Through it all, nobody has done more for Zarqawi's reputation than the Americans themselves. The Americans sought to deny there was an Iraqi-dominated resistance to the occupation and attributed the attacks to foreign fighters like Zarqawi. That made him a hero to aspiring jihadis throughout the Arab world, who have flocked to join his cause or at least sent money.

Zarqawi's final legacy is the civil war he helped spark. Expect to see a new group in Iraq, named after Zarqawi, claiming responsibility for major attacks against a Shia leader or large numbers of Shia civilians. Zarqawi's war will not stop with his death.

© Copyright: 2006 New York Daily News

Zarqawi's end is not a famous victory, nor will it bring Iraq any nearer to peace

By Robert Fisk

06/09/06 "
The Independent" -- -- So, it's another "mission accomplished". The man immortalised by the Americans as the most dangerous terrorist since the last most dangerous terrorist, is killed - by the Americans. A Jordanian corner-boy who could not even lock and load a machine gun is blown up by the US Air Force - and Messrs Bush and Blair see fit to boast of his demise. To this have our leaders descended. And how short are our memories.

"They seek him here, they seek him there.

"Those Frenchies seek him everywhere.

"Is he in heaven? Is he in hell?

"That demned elusive Pimpernel?"

Sir Percy Blakeney, of course, eluded the revolutionary French. But the Baroness Orczy - unlike Mr Bush - would scarcely have bothered with Abu Musab al-Zarqawi, the Jordanian thug whose dubious allegiance to al-Qa'ida turned him in to another "Enemy Number One" for those who believe they are fighting the eternal "war on terror". For so short is our attention span - and Messrs Bush and Blair, of course, rely on this - we have already forgotten that our leaders' only interest in Zarqawi before the illegal 2003 Anglo-American invasion of Iraq was to propagate the lie that Osama bin Laden was in cahoots with Saddam Hussein.

Because Zarqawi met Bin Laden in 2002 and then took up residence in a squalid valley in northern Iraq - inside Kurdistan but well outside the control of both the Kurds and Saddam - Messrs Bush and Blair concocted the fable that this "proved" the essential link between the Beast of Baghdad and the international crimes against humanity of 11 September 2001. The date on which this fictitious alliance was proclaimed - since it is far more important, politically and historically, than the date of Zarqawi's death - was 5 February 2003. The location of the lie was the United Nations Security Council and the man who uttered it was the then Secretary of State, Colin Powell.

What a sigh of relief there must have been in Washington that Zarqawi was dead and not captured. He might have told the truth.

Yesterday, with an inevitability born of the utterly false promise that the bloodbath in Iraq is yielding dividends, we were supposed to believe that the death of Zarqawi was a famous victory. The American press dusted off their favourite phrase: "terrorist mastermind". No one, I suspect, will be able to claim the $25m on his head - unless he was betrayed by his own hooded gunmen - but the American military, stained by the blood of Haditha, received a ritual pat on the back from the Commander-in-Chief. They had got their man, the instigator of civil war, the flame of sectarian hatred, the head chopper who supposedly murdered Nicholas Berg. Maybe he was all these things. Or maybe not. But it will bring the war no nearer to its end, not because of the inevitable Islamist rhetoric about the "thousand Zarqawis" who will take his place, but because individuals no longer control - if they ever did - the inferno of Iraq. Bin Laden's death would not damage al-Qa'ida now that he - like a nuclear scientist who has built an atom bomb - has created it. Zarqawi's demise - and only al-Qa'ida's killers would have listened to him, not the ex-Iraqi army officers who run the real Iraqi insurgency - will not make an iota of difference to the slaughter in Mesopotamia.

Messrs Bush and Blair slyly admitted as much yesterday when they warned that the insurgency would continue. But this raised another question. Will the eventual departure of Bush and Blair provide an opportunity to end this hell/ disaster? Or have the results of their folly also taken on a life of their own, unstoppable by any political change in Washington or London? Already we forget the way in which the same American forces credited with Zarqawi's death had proved only a few weeks ago that he was a bumbling incompetent. The Beast of Ramadi - or Fallujah or Baquba or wherever - had produced a videotape in which he fired a light machine gun while promising victory to Islam. Days later, the Americans showed the rough cuts of the same video - in which Zarqawi could be seen pleading for help from his comrades after a bullet jammed in the breech of the weapon.

In prison in Jordan, back in the days when he was a mafiosi rather than a mahdi, Zarqawi would drape blankets around his bed, curtains that would conceal him from his fellow prisoners, a cave - a Bin Laden cave - from which he would emerge to stroke or strike the men in his cell. Possessive of his wife, he left her with so little money that she had to go out to work in his native Zarqa. When his mother died, Zarqawi sent no condolences.

Like Bin Laden - the man of whom he was both beholden and intensely jealous - he had already transmogrified, undergone that essential transubstantiation of all violent men, from the personal to the immaterial, from the uncertainty of life to the certainty of death. Zarqawi's videotape was an act of extreme vanity that may have led to his death and he may have made it, subconsciously, to be his last message.

That the intelligence services of King Abdullah of Jordan - descendant of the monarch whom Sir Winston Churchill plopped off to the Hashemite throne - might have located Zarqawi's "safe house" in Baquba was a suitably ironic historical act. The man who believed in caliphates had struck at the kingdom - killing 60 innocents in three hotels - and the old colonial world had struck back. A king's anger will embrace a duke or two. Even an ex-jailbird. Which, in the end, is probably all that Zarqawi

© 2006 Independent News and Media Limited


3 zelfmoorden in Guantanamo

Niet 1 (één) gevangene van Guantanamo is beschuldigd van terrorisme of van welke misdaad ook. Tien van de naar schatting 450 moeten binnenkort voor een speciale militaire commissie verschijnen om zich te verantwoorden voor "samenzwering om oorlogsmisdaden te begaan,"een uiterst vage beschuldiging. Het Hoog Gerechtshof moet zich binnenkort uitspreken over de grondwettelijkheid van de speciale militaire rechtbanken.
President Bush beseft dat hij daar een probleem heeft en hij wil van Guantanamo af. Daarom wil hij de gevangenen naar hun land van herkomst sturen. Dat ze daar gefolterd worden of erger is een zorg voor later.

Wednesday, June 07, 2006

SPIJT

Het was een andere George W. Bush dan we gewend zijn, die avond op de persconferentie na de ontmoeting met zijn buddie Tony Blair. Niet de zelfverzekerde optimisme uitstralende Texaan, maar veeleer een man gebukt onder de zorgen, ouder en wijzer geworden. Voor het eerst kwam er een woord van spijt over zijn lippen. Ja, hij zat goed fout toen hij de opstandelingen in Irak uitdaagde met zijn provocerende bring it on en het was ook verkeerd om te verklaren dat hij Osama Bin Laden dead or alive in handen wilde krijgen. En Bush ging nog een stap verder: de mishandeling van Irakezen in de Abu Ghraib gevangenis was de grootste fout die de Amerikanen in Irak hebben gemaakt. Daar blijven we nog lang een zware prijs voor betalen zei Bush nog.

Zowel Bush als Blair gingen vervolgens over tot de orde van de dag en ze herhaalden als een gebedsmolen hun mantra: dat er weliswaar problemen zijn in Irak maar dat het de goede kant opgaat. Tout va tres bien Madame la Marquise. Er is nu immers eindelijk een regering – zonder minster van defensie en binnenlandse zaken, maar alla – en binnenkort (over zo een anderhalf jaar) zullen het Iraakse leger en de veiligheidstroepen in staat zijn om de rol van de Coalitie over te nemen en een einde te maken aan het geweld en de burgeroorlog.

Bush en Blair blijven hun luchtspiegelingen voor werkelijkheid nemen en hun spijt betreft met andere woorden meer de vorm dan de inhoud. President Bush zei het met zoveel woorden: hij had geleerd dat hij zich in het vervolg genuanceerder moest leren uitdrukken. De boodschap is niet verkeerd, maar de manier waarop ze gebracht wordt kan beter. Het is verleidelijk om achter de spijtbetuigingen van Bush de hand te zien van spinmeester Karl Rove, die beter dan wie ook beseft dat de president iets moet doen om zijn desastreuze populariteitscijfers te keren al is het natuurlijk ook mogelijk dat de president na vijf jaar in het Witte Huis inderdaad tot inkeer is gekomen.

Maar het berouw van Bush over Abu Ghraib klinkt niet echt oprecht. Voor het gevangenisschandaal zijn een paar kleine garnalen gestraft, het hogere militaire echelon is buiten schot gebleven. En de president zelf heeft weliswaar onder druk van de Republikeinse senator John McCain een wet ondertekend die het folteren verbiedt maar hij heeft zijn handtekening vergezeld van een zogenaamde signing statement waarin

hij verklaart dat hij de wet zal interpreteren in overeenstemming met de constitutionele bevoegdheden van de president. In mensentaal: de president zal de wet toepassen als hem dat zo uitkomt en anders zal een beetje folteren door zijn onderdanen door de vingers worden gezien.

Als president Bush Abu Ghraib de zwaarste fout van zijn militairen in Irak noemt zal hij binnenkort zijn waardenschaal moeten bijstellen. Het incident in de Iraakse stad Haditha waarbij een eenheid Marines vorig jaar in november 24 burgers in koelen bloede zouden hebben vermoord dreigt uit te groeien tot een nog veel groter schandaal. Niet alleen de afschuwelijke gebeurtenissen in het Iraakse stadje zelf, maar ook de manier waarop de militairen de zaak in de doofpot hebben willen stoppen. Het orkaanseizoen in Amerika is begonnen maar de politieke storm over Haditha zou wel eens zwaardere gevolgen kunnen hebben voor de president en zijn partij dan Katrina, een jaar geleden. En het is de vraag of een paar jaar gevangenisstraf voor de soldaten die de trekker hebben overgehaald en een publieke spijtbetuiging van de president dit keer zullen volstaan.

Johan Depoortere

Washington

donderdag 1 juni 2006