Hoeveel keer zou Hillary Clinton de afgelopen zes jaar de vraag zijn gesteld of ze president van de Verenigde Staten wil worden? Ja, dus. I am in and I am in to win zei ze zaterdagochtend op haar website. Een zaterdagochtend voor een politieke mededeling van dat formaat: Hillary breekt met de traditie. En – anders dan de andere kandidaten – noemt ze haar kandidatuur: een gesprek met de kiezer. Dat is letterlijk te nemen want Hillary begint haar campagne op het internet: ze beantwoordt in een serie video webcasts vragen van het publiek Het wordt dus nu al duidelijk dat cyberspace een nooit geziene rol zal spelen in de komende campagne.
De stijl is anders. Is de inhoud dat ook? Voor rechts en extreem-rechts in Amerika is Hillary zowat de baarlijke duivel in mensengedaante. Er zijn boekenrekken volgeschreven over de communiste, de rabiate feministe, het manwijf dat Amerika een socialistisch gezondheidssysteem wou opdringen. De Ann Coulters en de Rush Limbaughs zullen dagwerk hebben om hun afschuw over een goddeloze Clinton II in het Witte Huis - de gedachte alleen al! - van de daken te schreeuwen.
In werkelijkheid heeft Clinton de afgelopen tien jaar hard gewerkt om haar imago als pragmatische centrumpolitica aan de kiezer te verkopen. Haar grootse plannen voor de hervorming van de gezondheidszorg in de VS heeft ze opgeborgen, haar standpunt over abortus heeft ze bijgesteld, en in 2002 stemde ze vóór de oorlog in Irak. Tot dusver heeft ze dat – in tegenstelling tot tal van haar democratische collega’s - nagelaten in het openbaar te betreuren. In een uitgebreid profiel van de senator in The Atlantic Monthly onthullen haar mannelijke collega’s in de Senaat dat ze – jawel – koffie haalt voor de heren en dat ze deel uitmaakt van een gebedsgroep.
De kus
Maar Clinton sleept nu eenmaal haar bagage mee. Daarin onder andere en vooral: de kus. Je ziet het nu al op de website van de extreemrechtse provocateur Rush Limbaugh: de kus zal Hillary ook in deze campagne blijven achtervolgen. Bedoeld is de omhelzing van Sufa, de vrouw van Jasser Arafat, destijds in het Witte Huis. Zou ook antisemitisme tot de erfzonden van Hillary te rekenen zijn?
De ware Hillary is één van de trouwste bondgenoten van de American Israeli Public Affairs Committee, AIPAC, de grootste en invloedrijkste zionistische lobby in de Verenigde Staten. Wellicht om de kus te doen vergeten heeft Hillary volgens Michael Massing in The New York Review of Books in de Senaat tot dusver honderd percent volgens de wensen van het AIPAC gestemd en heeft ze als beloning 80000 dollar gekregen voor haar herverkiezingscampagne in november vorig jaar. Hillary is onvermoeibaar en onwrikbaar in haar kritiekloze steun aan de Joodse staat. Tijdens de laatste oorlog van Israël tegen Libanon zei Clinton dat ze welke maatregelen dan ook (van het Witte Huis) zou steunen om Israël te helpen.
Nu de Democraten de meerderheid in het Congres hebben heroverd krijgt president Bush alsmaar meer tegenwind voor zijn oorlog in Irak. Maar het zal buitengewoon interessant worden te zien wat boegbeelden als Clinton en Pelosi zullen doen om de oorlog tegen Iran – die al begonnen is op het grondgebied van Irak – tegen te houden. De Democratische senator Joseph Biden waarschuwde het Witte Huis dat het niet op steun van het Congres moet rekenen voor een militair avontuur tegen Iran. Maar partijgenoot Hillary had onlangs kritiek op de regering Bush omdat die te zacht zou reageren op de nucleaire plannen van de mollahs in Teheran. Daarmee zit ze helemaal op de golflengte van Israel en van dezelfde neocons die Amerika en de wereld de oorlog in Irak hebben geschonken.
Johan Depoortere
22 januari 2007
No comments:
Post a Comment