Voor de Dag 23-12-05
http://rapidshare.de/files/9669082/christmas_2.MP3.html
Er is een oorlog aan de gang in Amerika: de oorlog tegen Kerstmis. Zo tenminste ziet het de conservatieve commentator Bill O’Reilly van de nieuwszender Fox. Het is een oorlog zegt hij van de zogenaamde secularisten die elke verwijzing naar godsdienst of spiritualiteit uit het openbare leven willen bannen.
Kerstmis mag zo niet meer heten. De kerstboom is de “holidaytree” – en een beetje politiek correct iemand stuurt geen wensen voor een prettige – laat staan een zalige kerst – maar houdt het bij het neutrale prettige feestdagen.
Zelfs George en Laura Bush, toch bekend als christenmensen stuurden anderhalf miljoen Amerikanen een kerstkaart die zo niet mag heten. Ze wensen hun landgenoten de beste wensen voor het vakantieseizoen.En al hebben ze er dan om de pil te verzachten een tekst uit de psalmen bijgedaan dat kan de zuiveren in de leer niet vermurwen. Want die psalm komt toch uit het Oude Testament en dat is zo een beetje een gebaar voor de Joodse medeburgers die zich door al dat kerstgedoe gefroisseerd kunnen voelen nu ze hun eigen Hannukah vieren.
De leiders van Christelijk rechts waren dan ook niet te spreken over de slappe houding van de christelijke president. Bush beweert dat hij een christen is maar hij handelt er niet naar schreef Joseph Farah van de conservatieve website WorldNetDaily. Com en een andere christelijke commentator ziet in de kerstkaart – pardon de vakantiekaart – van de president een kleine maar belangrijke stap in de richting van de ontkerstening van de samenleving.
De christenen voelen zich het slachtoffer van een offensief dat in hun ogen gesteund wordt door de goddeloze media. En ze hebben voorbeelden bij de vleet. Zo is er die school in New Jersey die zelfs de instrumentale versie van kerstliederen taboe heeft verklaard en de stadsbesturen die er niet over peinzen toestemming te geven voor een kersttafereel met kribbe en engelen en zo. Ja en zelfs de weinig christelijke Rudolf, het rendier met de rode neus wordt met grote argwaan bekeken.
Maar de evangelicals en de conservatieve katholieken gaan ook in de tegenaanval. Zo was er een webblog die opriep om winkels te boycotten die vakantiekoopjes aanbieden in plaats van de traditionale Christmas Sale.
De christenen vergeten daarbij graag dat Kerstmis in wezen een heidense traditie is die teruggaat op de viering van de zonnewende van de winter. Pas vele eeuwen na het leven van Jezus Christus kaapten zijn volgelingen de heidense traditie en lieten ze samenvallen met zijn geboorte. Tot laat in 17e eeuw bestreden de christelijke pelgrims – de founding fathers van de Verenigde Staten – te vuur en te zwaard de viering van dat heidense feest door christenen. De Puriteinen vaardigden in 1659 in New England een wet uit die van het vieren van kerstmis tot een misdrijf maakte. Hun nakomelingen in de 21e eeuw hebben zich met dezelfde fanatieke ijver tot doel gesteld kerstmis uit de handen van de heidenen te redden.
Friday, December 23, 2005
Saturday, December 10, 2005
VIERDE MACHT
De Vierde Macht met de billen bloot, zo lijkt het nu de rook rond Plamegate – het schandaal van het CIA-lek in het Witte Huis – min of meer is opgetrokken.
Een ex-ambassadeur spreekt de bewering van de regering Bush tegen dat Saddam Hoessein in Afrika grondstoffen zocht om kernwapens te maken, het Witte Huis neemt wraak door te lekken dat de vrouw van de diplomaat – Valerie Wilson Plame - een geheim agente is van de CIA. Scooter Libby, een topmedewerker van vice-president Dick Cheney liegt dat hij blauw ziet en moet binnenkort wegens meineed voor de rechter verschijnen.
Maar de hele zaak bezorgde de Amerikaanse krantenlezer ook een inkijkje in de zeden en gebruiken van veelgeroemde Amerikaanse “kwaliteitskranten” als The New York Times en de Washington Post. Wat hij zag was niet fraai en de reputatie van een paar sterjournalisten kreeg om het zacht uit te drukken een flinke deuk. Judith Miller van de New York Times schoot er zelfs haar baan bij in.
Miller bracht een tijd in de gevangenis door omdat ze weigerde haar bronnen prijs te geven, maar toen ze na na 85 dagen in de cel besloot om toch te getuigen begonnen velen te twijfelen aan haar edele bedoelingen. Het vermoeden ontstond dat Miller de mantel van het martelaarschap had aangetrokken om haar eerdere blunders te doen vergeten. De Pulitzerprijswinnares stond immers op dat moment vooral bekend om haar artikelen in The New York Times waarin ze op gezag van haar hooggeplaatste bronnen het bestaan had “aangetoond” van Saddam Hoesseins massavernietigingswapens. Toen bleek dat die massavernietigingswapens alleen in de fantasie van Iraakse ballingen en de bewoners van het Witte Huis bestonden had de eerbiedwaardige krant zich op de borst geklopt en haar excuses bij de lezers aangeboden.
Kort nadat Judith Miller uit de gevangenis kwam moest de New York Times voor de tweede keer het boetekleed aantrekken. De sterreporter – bijgenaamd Miss Amok - ontsnapte bij de krant blijkbaar aan elke redactionele controle en de hoofdredacteur drukte er zijn spijt over uit dat hij niet eerder was opgetreden tegen de wel heel vriendschappelijke verhouding tussen figuren als Libby en zijn redactrice.
De storm rond Miller was al wat gaan liggen toen een tweede bom barstte. Bob Woodward van de Wahington Post – beroemd door Watergate - maakte bekend dat hij al vóór Miller bij Libby op de sofa had gezeten en dat hij de naam Valerie Plame ook in zijn aantekeningen had teruggevonden. Woodward had – ook in naam van het brongeheim – zijn redactie en zijn bazen hiervan in het ongewisse gelaten, ook al zochten zijn collega’s bij de krant koortsachtig naar de bron van het lek. .
“Hoor je dat sissend geluid?” Vroeg een blogger nadat Woodward met zijn verhaal naar buiten was gekomen. “Het is de lucht die uit de reputatie van Woodward ontsnapt.”
De beroemde journalist verdedigde zich bij Larry King en voerde aan dat zijn goede relaties met hooggeplaatste bronnen in het Witte Huis tal van scoops hebben opgeleverd en het materiaal voor onthullende boeken die Bush en de regering niet ontzien.
Maar het beeld blijft van een journalist die zijn relaties met de macht hoger aanslaat dan de belangen van zijn lezers. Het verhaal van het CIA- lek is daarmee nog niet aan het laatste hoofdstuk. Zopas werd bekend dat nóg een journalist – dit keer van het weekblad Time – aan de ontvangende stond van de gunsten van Scooter Libby en de speciale aanklager probeert nog altijd te achterhalen welke rol Karl Rove, de rechterhand van de president in de hele affaire heeft gespeeld. Wordt dus ongetwijfeld vervolgd.
Johan Depoortere
Washington
29 november 2005
Een ex-ambassadeur spreekt de bewering van de regering Bush tegen dat Saddam Hoessein in Afrika grondstoffen zocht om kernwapens te maken, het Witte Huis neemt wraak door te lekken dat de vrouw van de diplomaat – Valerie Wilson Plame - een geheim agente is van de CIA. Scooter Libby, een topmedewerker van vice-president Dick Cheney liegt dat hij blauw ziet en moet binnenkort wegens meineed voor de rechter verschijnen.
Maar de hele zaak bezorgde de Amerikaanse krantenlezer ook een inkijkje in de zeden en gebruiken van veelgeroemde Amerikaanse “kwaliteitskranten” als The New York Times en de Washington Post. Wat hij zag was niet fraai en de reputatie van een paar sterjournalisten kreeg om het zacht uit te drukken een flinke deuk. Judith Miller van de New York Times schoot er zelfs haar baan bij in.
Miller bracht een tijd in de gevangenis door omdat ze weigerde haar bronnen prijs te geven, maar toen ze na na 85 dagen in de cel besloot om toch te getuigen begonnen velen te twijfelen aan haar edele bedoelingen. Het vermoeden ontstond dat Miller de mantel van het martelaarschap had aangetrokken om haar eerdere blunders te doen vergeten. De Pulitzerprijswinnares stond immers op dat moment vooral bekend om haar artikelen in The New York Times waarin ze op gezag van haar hooggeplaatste bronnen het bestaan had “aangetoond” van Saddam Hoesseins massavernietigingswapens. Toen bleek dat die massavernietigingswapens alleen in de fantasie van Iraakse ballingen en de bewoners van het Witte Huis bestonden had de eerbiedwaardige krant zich op de borst geklopt en haar excuses bij de lezers aangeboden.
Kort nadat Judith Miller uit de gevangenis kwam moest de New York Times voor de tweede keer het boetekleed aantrekken. De sterreporter – bijgenaamd Miss Amok - ontsnapte bij de krant blijkbaar aan elke redactionele controle en de hoofdredacteur drukte er zijn spijt over uit dat hij niet eerder was opgetreden tegen de wel heel vriendschappelijke verhouding tussen figuren als Libby en zijn redactrice.
De storm rond Miller was al wat gaan liggen toen een tweede bom barstte. Bob Woodward van de Wahington Post – beroemd door Watergate - maakte bekend dat hij al vóór Miller bij Libby op de sofa had gezeten en dat hij de naam Valerie Plame ook in zijn aantekeningen had teruggevonden. Woodward had – ook in naam van het brongeheim – zijn redactie en zijn bazen hiervan in het ongewisse gelaten, ook al zochten zijn collega’s bij de krant koortsachtig naar de bron van het lek. .
“Hoor je dat sissend geluid?” Vroeg een blogger nadat Woodward met zijn verhaal naar buiten was gekomen. “Het is de lucht die uit de reputatie van Woodward ontsnapt.”
De beroemde journalist verdedigde zich bij Larry King en voerde aan dat zijn goede relaties met hooggeplaatste bronnen in het Witte Huis tal van scoops hebben opgeleverd en het materiaal voor onthullende boeken die Bush en de regering niet ontzien.
Maar het beeld blijft van een journalist die zijn relaties met de macht hoger aanslaat dan de belangen van zijn lezers. Het verhaal van het CIA- lek is daarmee nog niet aan het laatste hoofdstuk. Zopas werd bekend dat nóg een journalist – dit keer van het weekblad Time – aan de ontvangende stond van de gunsten van Scooter Libby en de speciale aanklager probeert nog altijd te achterhalen welke rol Karl Rove, de rechterhand van de president in de hele affaire heeft gespeeld. Wordt dus ongetwijfeld vervolgd.
Johan Depoortere
Washington
29 november 2005
Monday, November 14, 2005
POLITIEKE FICTIE EN REALITEIT
Niets is zo fantastisch als de werkelijkheid. Neem nu dit: een hooggeplaatste ambtenaar van het Witte Huis moet ontslag nemen omdat bekend is geworden dat hij militaire geheimen heeft gelekt en een verslaggever komt in de gevangenis terecht omdat hij zijn bron niet bekend wil maken. Fictie of realiteit? Uitgerekend in de week dat Lewis Scooter Libby, de stafchef van vice-president Cheney tot ontslag werd gedwongen was in The West Wing, de politieke soap van NBC, te zien hoe de fictieve perschef van het Witte Huis gedwongen werd bekend te maken dat hij de lek was waar weken lang naar werd gezocht.
De samenloop van fictie en realiteit was niet geheel toevallig. De makers van The West Wing wisten natuurlijk ook dat de bijzondere aanklager Patrick Fitzgerald al twee jaar op zoek was naar de bron van het lek in het Witte Huis dat Cia-agente Valerie Plame uit de schaduw van de geheime dienst haalde en daarmee haar carrière effectief de grond inboorde. Maar dat de ontknoping in de televisieserie zou samenlopen met die in het echte Witte Huis was een voltreffer waarvoor Hollywood de televisiegoden dankbaar mag zijn.
Overigens hielden de gelijkenissen tussen fictie en realiteit hiermee niet op. In The West Wing doet de Republikeinse senator Arnold Vinick een gooi naar het presidentschap, maar komt daarbij in botsing met de christelijk conservatieve achterban van de partij. De christelijken willen in ruil voor hun steun aan de kandidaat dat die zou beloven enkel rechters te benoemen die tegen het recht op abortus zijn. Harriet Miers, door president Bush naar voren geschoven om in het Hooggerechtshof te gaan zetelen moest haar kandidatuur intrekken onder druk van de christelijke fundamentalisten die twijfelden aan haar conservatieve geloofsbrieven.
Voor de Amerikaanse televisiekijker wordt het op die manier steeds moeilijker om realiteit en fictie uit elkaar te houden. Toen vorige week de twee fictieve presidentskandidaten uit The West Wing met elkaar in debat gingen was op het scherm het nieuwslogo van NBC te zien en het debat werd geleid door een echte journalist van NBC-nieuws. Na afloop waren op de website van MSNBC – het zusterbedrijf van de nieuwszender – de resultaten te zien van een echte opiniepeiling over de vraag wie het debat had gewonnen. De democratische kandidaat haalde een ruime meerderheid maar de meeste ondervraagden gaven ook te kennen dat ze het fictieve debat ver boven het echte verkozen.
De politieke wereld is niet onverdeeld gelukkig met het succes van de politieke fictie Vooral Commander in Chief moet het ontgelden. In deze successerie van ABC is vice-president Mackenzie Allen (Geena Davis) door het onverwachte overlijden van president Bridges de eerste vrouwelijke president geworden van de Verenigde Staten. Merk op dat Mackenzie niet via gewone verkiezingen aan de macht is gekomen. Dat was wellicht zelfs voor Hollywood een politieke brug te ver. Maar ook nu kunnen veel conservatieven de politieke fictie nauwelijks smaken. Het moet gezegd dat Commander in Chief nauwelijks moeite doet om onpartijdig over te komen. De sinistere tegenspeler van president Allen is de Republikeinse speaker van het Huis van Afgevaardigden (Donald Sutherland) die geen smerige intriges en slagen onder de gordel uit de weg gaat.
Vorige week bezocht Mevrouw de President de staat Florida waar een orkaan dood en vernieling heeft gezaaid. Ze gaf FEMA (het Ministerie voor Rampenbestrijding) de opdracht om het uur te rapporteren over de toestand op het terrein: een duidelijke sneer aan het adres van het Witte Huis van George W Bush. Maar wat conservatief Amerika vooral dwars zit is een andere vermeende verborgen agenda. In serieuze politieke debatten hoor je conservatieve commentatoren fulmineren tegen deze poging van Hollywood om het Amerikaanse publiek rijp te maken voor het idee van een vrouwelijke president en dus de weg naar het Witte Huis te bereiden voor Hillary Clinton.
Johan Depoortere
Washington 13-11-2005
De samenloop van fictie en realiteit was niet geheel toevallig. De makers van The West Wing wisten natuurlijk ook dat de bijzondere aanklager Patrick Fitzgerald al twee jaar op zoek was naar de bron van het lek in het Witte Huis dat Cia-agente Valerie Plame uit de schaduw van de geheime dienst haalde en daarmee haar carrière effectief de grond inboorde. Maar dat de ontknoping in de televisieserie zou samenlopen met die in het echte Witte Huis was een voltreffer waarvoor Hollywood de televisiegoden dankbaar mag zijn.
Overigens hielden de gelijkenissen tussen fictie en realiteit hiermee niet op. In The West Wing doet de Republikeinse senator Arnold Vinick een gooi naar het presidentschap, maar komt daarbij in botsing met de christelijk conservatieve achterban van de partij. De christelijken willen in ruil voor hun steun aan de kandidaat dat die zou beloven enkel rechters te benoemen die tegen het recht op abortus zijn. Harriet Miers, door president Bush naar voren geschoven om in het Hooggerechtshof te gaan zetelen moest haar kandidatuur intrekken onder druk van de christelijke fundamentalisten die twijfelden aan haar conservatieve geloofsbrieven.
Voor de Amerikaanse televisiekijker wordt het op die manier steeds moeilijker om realiteit en fictie uit elkaar te houden. Toen vorige week de twee fictieve presidentskandidaten uit The West Wing met elkaar in debat gingen was op het scherm het nieuwslogo van NBC te zien en het debat werd geleid door een echte journalist van NBC-nieuws. Na afloop waren op de website van MSNBC – het zusterbedrijf van de nieuwszender – de resultaten te zien van een echte opiniepeiling over de vraag wie het debat had gewonnen. De democratische kandidaat haalde een ruime meerderheid maar de meeste ondervraagden gaven ook te kennen dat ze het fictieve debat ver boven het echte verkozen.
De politieke wereld is niet onverdeeld gelukkig met het succes van de politieke fictie Vooral Commander in Chief moet het ontgelden. In deze successerie van ABC is vice-president Mackenzie Allen (Geena Davis) door het onverwachte overlijden van president Bridges de eerste vrouwelijke president geworden van de Verenigde Staten. Merk op dat Mackenzie niet via gewone verkiezingen aan de macht is gekomen. Dat was wellicht zelfs voor Hollywood een politieke brug te ver. Maar ook nu kunnen veel conservatieven de politieke fictie nauwelijks smaken. Het moet gezegd dat Commander in Chief nauwelijks moeite doet om onpartijdig over te komen. De sinistere tegenspeler van president Allen is de Republikeinse speaker van het Huis van Afgevaardigden (Donald Sutherland) die geen smerige intriges en slagen onder de gordel uit de weg gaat.
Vorige week bezocht Mevrouw de President de staat Florida waar een orkaan dood en vernieling heeft gezaaid. Ze gaf FEMA (het Ministerie voor Rampenbestrijding) de opdracht om het uur te rapporteren over de toestand op het terrein: een duidelijke sneer aan het adres van het Witte Huis van George W Bush. Maar wat conservatief Amerika vooral dwars zit is een andere vermeende verborgen agenda. In serieuze politieke debatten hoor je conservatieve commentatoren fulmineren tegen deze poging van Hollywood om het Amerikaanse publiek rijp te maken voor het idee van een vrouwelijke president en dus de weg naar het Witte Huis te bereiden voor Hillary Clinton.
Johan Depoortere
Washington 13-11-2005
Saturday, November 05, 2005
Monkey trial 2
Dover Pa is een testcase voor Intelligent Design. 11 ouders spanden er een proces aan tegen het plaatselijke schoolbestuur dat ID in de wetenschapsles wil introduceren.
http://rapidshare.de/files/7230611/VRT_-_Depoortere__2.wmv.html
Klik op de link - scroll naar onderaan de bladzijde en klik op free
Op de volgende bladzijde scroll je weer naar beneden en wacht een twintigtal seconden
Klik dan op de Downloadfile
http://rapidshare.de/files/7230611/VRT_-_Depoortere__2.wmv.html
Klik op de link - scroll naar onderaan de bladzijde en klik op free
Op de volgende bladzijde scroll je weer naar beneden en wacht een twintigtal seconden
Klik dan op de Downloadfile
BUSH v WETENSCHAP.
In 1925 kreeg de leraar John Scopes een boete van 100 dollar opgelegd omdat hij het bestaan had zijn leerlingen in Tennessee de evolutieleer van Darwin te onderwijzen. Het proces tegen Scopes zou de geschiedenis ingaan als het Scopes Monkey Trial. Een leraar die de kinderen vertelt dat de mens van apen afstamt – het was ongehoord in het Amerikaanse Zuiden en het was bij wet verboden. 80 jaar later zegt president George W Bush dat leerlingen in de middelbare school onderwezen moeten worden inde theorie van Intelligent Ontwerp: het idee dat het leven op aarde niet is ontstaan als gevolg van een Big Bang maar dat een Intelligent bovennatuurlijk wezen op zijn minst de eerste vormen van leven heeft ontworpen. Bush tegen de wetenschap, het is niet nieuw. Nog vóór George W in augustus zijn uitspraak deed over IO had hij al eerder met het grootste gemak wetenschappelijke argumenten van tafel geveegd in belangrijke debatten als dat over stamcelonderzoek, opwarming van de aarde, aidsbestrijding en contraceptie.
In Dover, een onooglijk stadje in de staat Pennsylvania moet van de week het doek vallen over een proces dat in de pers wel eens Scopes Monkey trial nummer twee wordt genoemd.
Het schoolbestuur van Dover wil in de lessen wetenschap een verklaring laten voorlezen waarin gewezen wordt op gaten in de evolutieleer van Darwin en waarin Intelligent Ontwerp wordt voorgesteld als een alternatieve theorie voor de verklaring van het ontstaan van het leven op aarde. Tegenstanders zien daarin niets anders dan het binnensmokkelen van creationisme op school: de leer die ervan uitgaat dat het scheppingsverhaal in de bijbel letterlijk moet worden genomen, dat God de aarde met alle vormen van leven die er te vinden zijn in zes dagen heeft geschapen en dat de wereld slechts enkele duizenden jaren oud is.
Elf ouders trokken in Dover naar de rechtbank met het argument dat de theorie van Intelligent Ontwerp tot het domein van de religie en de filosofie behoort en niet tot dat van de wetenschap. Een verwijzing naar IO in de wetenschapsles is daarom een inbreuk op het eerste Amendement van de Amerikaanse Grondwet waarin wordt bepaald dat de staat geen godsdienst mag instellen. Het proces in Dover wordt daarmee de eerste juridische test over IO op school sinds het Hoog Gerechtshof in 1987 bepaalde dat het creationisme of de zogenaamde scheppingswetenschap niet in de wetenschapsles thuishoren. Kort na die uitspraak dook voor het eerst het idee van Intelligent Ontwerp in het publieke debat op.
De meeste propaganda voor Intelligent Ontwerp is afkomstig van een think tank in Seattle: het Discovery Institute dat nauw verbonden is met Christelijk Rechts en steun krijgt van machtige groepen en individuen. Het Instituut kan rekenen op de sympathie van de talrijke fundamentalistische christelijke lobbygroepen die president Bush aan de macht hebben helpen brengen en op ruime financiële middelen afkomstig van onder andere Bill Gates en de bankiersfamilie Ahmanson. De strategie van het Discovery Institute verschilt wezenlijk van die van de traditionele creationisten. In de publicaties van het Instituut komt het woord God niet voor. Prestigieuze wetenschappers zoals de biochemicus Michael Behe, die ernstige twijfels heeft over sommige aspecten van de leer van Darwin, worden naar voren geschoven in dvd’s boeken en brochures die als wetenschappelijke literatuur ogen. Het Discovery Institute voert geen campagne voor het onderricht van IO op school en distantieert zich zelfs uitdrukkelijk van die scholen die dat wel doen. In plaats daarvan zweren de propagandisten van het Discovery Institute bij de slagzin: onderwijs de controverse. Het punt is dat er voor het overgrote deel van de wetenschappelijke wereld geen controverse bestaat. De evolutieleer van Darwin mag dan al vragen onbeantwoord laten, geen ernstige wetenschapper die eraan twijfelt dat evolutie de grondslag is voor alle biologie.
Maar het idee van onderwijs de controverse maakt opgang en president Bush zelf leek uit het boekje van het Discovery Institute te citeren toen hij in augustus zei dat de leerlingen de beide kanten moeten leren kennen. De president geeft daarmee morele steun aan de schoolgemeenschappen die eerder al de daad bij het woord hebben gevoegd en het teach the controversy als uitgangspunt van hun beleid hebben genomen. Het gaat om scholen in Ohio, New Mexico, Minnesota, Kansas en nu dus ook Dover in Pennsylvania. Wetenschappers maken zich grote zorgen over die trend. Door de evolutieleer van Darwin op gelijke voet te stellen met een pseudo-wetenschappelijke theorie als IO devalueer je het wetenschapsonderwijs. Bovendien zwichten veel scholen voor de druk van Christelijk Rechts en leraren moffelen de evolutieleer uit angst onder tafel. We riskeren een generatie wetenschappelijke analfabeten af te leveren zegt Kirk Johnson, curator van het natuurhistorisch museum in Denver, Colorado waar creationisten en aanhangers van IO graag naartoe komen om hun theorieën te “bewijzen.”
De Grand Canyon in dezelfde staat Colorado is een waar bedevaartsoord voor creationisten en aanhangers van IO. Zij organiseren er christelijk georiënteerde rondleidingen die moeten aantonen dat de geologische lagen in de Canyon niet twee miljard jaar geleden zijn ontstaan zoals de meeste geologen aannemen maar het gevolg zijn van Noah’s zondvloed niet meer dan een paar duizend jaar geleden. Dat soort onzin staat onder andere te lezen in Grand Canyon, a Different View, een luxueus uitgegeven boek voor de koffietafel met pseudo-wetenschappelijke essays van christelijke inspiratie. De National Park Service, de overheidsinstelling die het natuurgebied van de Grand Canyon beheert kwam onder sterke druk van christelijke groepen te staan om het boek in de rekken te plaatsen van de drukbezochte Visitors’ Centers
Ondanks scherp protest van de wetenschappelijke wereld en de enorme controverse die intussen over A different View was ontstaan bleef het boek in de winkels van de National Park Service te koop. Christelijke lobbygroepen weten zich verzekerd van de – op zijn minst morele – steun van de president als ze hun visie als een wetenschappelijk alternatief proberen te verkopen. De wereld van de wetenschap was door die evolutie zo gealarmeerd dat meer dan zestig wetenschappers - onder wie twintig Nobelprijswinnaars – in februari 2004 een open brief schreven naar de president waarin ze lucht gaven aan hun bezorgdheid en verontwaardiging. Als wetenschappelijke kennis in conflict komt met politieke doeleinden zo schreven ze dan manipuleert de regering het proces waarbij de wetenschap de politieke beslissingen beïnvloedt. Dat gebeurt onder andere door mensen zonder de nodige kwalificaties te benoemen in officiële functies en in wetenschappelijke adviesorganen (…) door de wetenschappelijke rapporten van de regering zelf te censureren of te negeren of door gewoon geen wetenschappelijk advies in te winnen.
Het negeren door de regering van de eigen wetenschappelijke rapporten: dat was nergens zo duidelijk als in de discussie over klimaatwijziging. In 2002 deed Bush het Climate Action Report, een document van het State Department over klimaatswijziging af als een tekst van de bureaucratie. In hun open brief verweten de wetenschappers de regering Bush de wetenschappelijke consensus te ondermijnen over de oorzaken van de klimaatwijziging op aarde, namelijk de productie van broeikasgassen veroorzaakt door menselijke activiteit. Zoals elders bestaat de tactiek van deze regering erin twijfel te zaaien over de wetenschappelijke consensus door te wijzen op meningsverschillen die wetenschappers er op ondergeschikte punten op na houden en door de nadruk te leggen op vragen waar de wetenschap tot dusver geen antwoord op heeft. Zo antwoordde Bush op een vraag van het wetenschappelijke tijdschrift Science over klimaatwijziging dat de National Academy of Science tot de conclusie is gekomen dat er nog steeds onzekerheid bestaat over de onderliggende oorzaken van de verandering in de natuur en het klimaat. Bush doelde op de passages in een rapport van de National Academy of Science waarin inderdaad een aantal vragen onbeantwoord blijven maar waar de conclusies ondubbelzinnig de band tussen menselijke activiteit en klimaatswijzing erkennen.
Dat president Bush op gespannen voet leeft met de wetenschap werd al vroeg in zijn presidentsschap duidelijk. In zijn eerste televisietoespraak op 9 augustus 2001 had hij het over stamcelonderzoek. Hij wees het gebruik van embryonale stamcellen op ethische gronden af en hij beweerde dat het ook niet nodig was om levende menselijke embryo’s te vernietigen om het medisch veelbelovende stamcelonderzoek voort te zetten. Er was namelijk voldoende onderzoeksmateriaal voorhanden beweerde Bush: meer dan zestig genetisch diverse stamcellijnen bevonden zich in Amerikaanse laboratoria. Het cijfer van zestig stamcellijnen is daarna in het openbare debat over stamcelonderzoek een eigen leven gaan leiden. Probleem is: het klopt niet. Volgens Nobelprijswinnnaar voor geneeskunde Paul Berg – professor emeritus aan de universiteit van Stanford – verwarde Bush al of niet opzettelijk stamcellijnen met derivaten: cellen die uit een oorspronkelijke lijn werden gekweekt maar waarvan de levensvatbaarheid of de bruikbaarheid in het lab twijfelachtig is.
De Evangelicals, altijd klaar om nieuwe argumenten aan te dragen in de strijd voor wat ze gezonde wetenschap noemen, hebben ook hier een mouw aan gepast. Ze verspreiden het idee dat voor verder stamcelonderzoek ook gebruik kan worden gemaakt van zogenaamde volwassen stamcellen die gevonden worden in de hersenen, het beenmerg en de lever. Wetenschappers die op het terrein met het onderzoek bezig zijn verwijzen die theorie resoluut naar het domein van de fictie of het geloof. Louis Guenin, een biomedische moraalprofessor van Harvard stelt de propagandisten van de het volwassen-stamcelonderzoek op gelijke hoogte met de creationisten. Het is ook geen toeval dat de cheerleader van het volwassen-stamcelonderzoek, Wesley Smith, een senior fellow is van het Discovery Institute.
De discussie over stamcelonderzoek heeft binnen Bush’ eigen Republikeinse partij tot dissidenties geleid. Gematigde conservatieven zoals senator Arlen Specter van Pennsylvania, voorzitter van de juridische commissie in de Senaat, zijn bang dat de ideologische opstelling van de president Amerika achterop doet hinken in het medisch en wetenschappelijk onderzoek terzake. Spector lijdt zelf aan kanker en dat verklaart wellicht ten dele zijn openlijk verzet tegen de wetenschapspolitiek van het Witte Huis. Maar intussen hebben ook andere Republikeinen moeten toegeven dat er veel minder stamcellen voor onderzoek beschikbaar zijn dan de president in zijn speech vier jaar geleden beweerde en er wordt gewerkt aan een compromis om federale steun voor sommige vormen van stamcelonderzoek mogelijk te maken. Het Witte Huis heeft al laten weten dat de president zijn veto zal gebruiken.
Johan Depoortere
Washington
2 november 2005
In Dover, een onooglijk stadje in de staat Pennsylvania moet van de week het doek vallen over een proces dat in de pers wel eens Scopes Monkey trial nummer twee wordt genoemd.
Het schoolbestuur van Dover wil in de lessen wetenschap een verklaring laten voorlezen waarin gewezen wordt op gaten in de evolutieleer van Darwin en waarin Intelligent Ontwerp wordt voorgesteld als een alternatieve theorie voor de verklaring van het ontstaan van het leven op aarde. Tegenstanders zien daarin niets anders dan het binnensmokkelen van creationisme op school: de leer die ervan uitgaat dat het scheppingsverhaal in de bijbel letterlijk moet worden genomen, dat God de aarde met alle vormen van leven die er te vinden zijn in zes dagen heeft geschapen en dat de wereld slechts enkele duizenden jaren oud is.
Elf ouders trokken in Dover naar de rechtbank met het argument dat de theorie van Intelligent Ontwerp tot het domein van de religie en de filosofie behoort en niet tot dat van de wetenschap. Een verwijzing naar IO in de wetenschapsles is daarom een inbreuk op het eerste Amendement van de Amerikaanse Grondwet waarin wordt bepaald dat de staat geen godsdienst mag instellen. Het proces in Dover wordt daarmee de eerste juridische test over IO op school sinds het Hoog Gerechtshof in 1987 bepaalde dat het creationisme of de zogenaamde scheppingswetenschap niet in de wetenschapsles thuishoren. Kort na die uitspraak dook voor het eerst het idee van Intelligent Ontwerp in het publieke debat op.
De meeste propaganda voor Intelligent Ontwerp is afkomstig van een think tank in Seattle: het Discovery Institute dat nauw verbonden is met Christelijk Rechts en steun krijgt van machtige groepen en individuen. Het Instituut kan rekenen op de sympathie van de talrijke fundamentalistische christelijke lobbygroepen die president Bush aan de macht hebben helpen brengen en op ruime financiële middelen afkomstig van onder andere Bill Gates en de bankiersfamilie Ahmanson. De strategie van het Discovery Institute verschilt wezenlijk van die van de traditionele creationisten. In de publicaties van het Instituut komt het woord God niet voor. Prestigieuze wetenschappers zoals de biochemicus Michael Behe, die ernstige twijfels heeft over sommige aspecten van de leer van Darwin, worden naar voren geschoven in dvd’s boeken en brochures die als wetenschappelijke literatuur ogen. Het Discovery Institute voert geen campagne voor het onderricht van IO op school en distantieert zich zelfs uitdrukkelijk van die scholen die dat wel doen. In plaats daarvan zweren de propagandisten van het Discovery Institute bij de slagzin: onderwijs de controverse. Het punt is dat er voor het overgrote deel van de wetenschappelijke wereld geen controverse bestaat. De evolutieleer van Darwin mag dan al vragen onbeantwoord laten, geen ernstige wetenschapper die eraan twijfelt dat evolutie de grondslag is voor alle biologie.
Maar het idee van onderwijs de controverse maakt opgang en president Bush zelf leek uit het boekje van het Discovery Institute te citeren toen hij in augustus zei dat de leerlingen de beide kanten moeten leren kennen. De president geeft daarmee morele steun aan de schoolgemeenschappen die eerder al de daad bij het woord hebben gevoegd en het teach the controversy als uitgangspunt van hun beleid hebben genomen. Het gaat om scholen in Ohio, New Mexico, Minnesota, Kansas en nu dus ook Dover in Pennsylvania. Wetenschappers maken zich grote zorgen over die trend. Door de evolutieleer van Darwin op gelijke voet te stellen met een pseudo-wetenschappelijke theorie als IO devalueer je het wetenschapsonderwijs. Bovendien zwichten veel scholen voor de druk van Christelijk Rechts en leraren moffelen de evolutieleer uit angst onder tafel. We riskeren een generatie wetenschappelijke analfabeten af te leveren zegt Kirk Johnson, curator van het natuurhistorisch museum in Denver, Colorado waar creationisten en aanhangers van IO graag naartoe komen om hun theorieën te “bewijzen.”
De Grand Canyon in dezelfde staat Colorado is een waar bedevaartsoord voor creationisten en aanhangers van IO. Zij organiseren er christelijk georiënteerde rondleidingen die moeten aantonen dat de geologische lagen in de Canyon niet twee miljard jaar geleden zijn ontstaan zoals de meeste geologen aannemen maar het gevolg zijn van Noah’s zondvloed niet meer dan een paar duizend jaar geleden. Dat soort onzin staat onder andere te lezen in Grand Canyon, a Different View, een luxueus uitgegeven boek voor de koffietafel met pseudo-wetenschappelijke essays van christelijke inspiratie. De National Park Service, de overheidsinstelling die het natuurgebied van de Grand Canyon beheert kwam onder sterke druk van christelijke groepen te staan om het boek in de rekken te plaatsen van de drukbezochte Visitors’ Centers
Ondanks scherp protest van de wetenschappelijke wereld en de enorme controverse die intussen over A different View was ontstaan bleef het boek in de winkels van de National Park Service te koop. Christelijke lobbygroepen weten zich verzekerd van de – op zijn minst morele – steun van de president als ze hun visie als een wetenschappelijk alternatief proberen te verkopen. De wereld van de wetenschap was door die evolutie zo gealarmeerd dat meer dan zestig wetenschappers - onder wie twintig Nobelprijswinnaars – in februari 2004 een open brief schreven naar de president waarin ze lucht gaven aan hun bezorgdheid en verontwaardiging. Als wetenschappelijke kennis in conflict komt met politieke doeleinden zo schreven ze dan manipuleert de regering het proces waarbij de wetenschap de politieke beslissingen beïnvloedt. Dat gebeurt onder andere door mensen zonder de nodige kwalificaties te benoemen in officiële functies en in wetenschappelijke adviesorganen (…) door de wetenschappelijke rapporten van de regering zelf te censureren of te negeren of door gewoon geen wetenschappelijk advies in te winnen.
Het negeren door de regering van de eigen wetenschappelijke rapporten: dat was nergens zo duidelijk als in de discussie over klimaatwijziging. In 2002 deed Bush het Climate Action Report, een document van het State Department over klimaatswijziging af als een tekst van de bureaucratie. In hun open brief verweten de wetenschappers de regering Bush de wetenschappelijke consensus te ondermijnen over de oorzaken van de klimaatwijziging op aarde, namelijk de productie van broeikasgassen veroorzaakt door menselijke activiteit. Zoals elders bestaat de tactiek van deze regering erin twijfel te zaaien over de wetenschappelijke consensus door te wijzen op meningsverschillen die wetenschappers er op ondergeschikte punten op na houden en door de nadruk te leggen op vragen waar de wetenschap tot dusver geen antwoord op heeft. Zo antwoordde Bush op een vraag van het wetenschappelijke tijdschrift Science over klimaatwijziging dat de National Academy of Science tot de conclusie is gekomen dat er nog steeds onzekerheid bestaat over de onderliggende oorzaken van de verandering in de natuur en het klimaat. Bush doelde op de passages in een rapport van de National Academy of Science waarin inderdaad een aantal vragen onbeantwoord blijven maar waar de conclusies ondubbelzinnig de band tussen menselijke activiteit en klimaatswijzing erkennen.
Dat president Bush op gespannen voet leeft met de wetenschap werd al vroeg in zijn presidentsschap duidelijk. In zijn eerste televisietoespraak op 9 augustus 2001 had hij het over stamcelonderzoek. Hij wees het gebruik van embryonale stamcellen op ethische gronden af en hij beweerde dat het ook niet nodig was om levende menselijke embryo’s te vernietigen om het medisch veelbelovende stamcelonderzoek voort te zetten. Er was namelijk voldoende onderzoeksmateriaal voorhanden beweerde Bush: meer dan zestig genetisch diverse stamcellijnen bevonden zich in Amerikaanse laboratoria. Het cijfer van zestig stamcellijnen is daarna in het openbare debat over stamcelonderzoek een eigen leven gaan leiden. Probleem is: het klopt niet. Volgens Nobelprijswinnnaar voor geneeskunde Paul Berg – professor emeritus aan de universiteit van Stanford – verwarde Bush al of niet opzettelijk stamcellijnen met derivaten: cellen die uit een oorspronkelijke lijn werden gekweekt maar waarvan de levensvatbaarheid of de bruikbaarheid in het lab twijfelachtig is.
De Evangelicals, altijd klaar om nieuwe argumenten aan te dragen in de strijd voor wat ze gezonde wetenschap noemen, hebben ook hier een mouw aan gepast. Ze verspreiden het idee dat voor verder stamcelonderzoek ook gebruik kan worden gemaakt van zogenaamde volwassen stamcellen die gevonden worden in de hersenen, het beenmerg en de lever. Wetenschappers die op het terrein met het onderzoek bezig zijn verwijzen die theorie resoluut naar het domein van de fictie of het geloof. Louis Guenin, een biomedische moraalprofessor van Harvard stelt de propagandisten van de het volwassen-stamcelonderzoek op gelijke hoogte met de creationisten. Het is ook geen toeval dat de cheerleader van het volwassen-stamcelonderzoek, Wesley Smith, een senior fellow is van het Discovery Institute.
De discussie over stamcelonderzoek heeft binnen Bush’ eigen Republikeinse partij tot dissidenties geleid. Gematigde conservatieven zoals senator Arlen Specter van Pennsylvania, voorzitter van de juridische commissie in de Senaat, zijn bang dat de ideologische opstelling van de president Amerika achterop doet hinken in het medisch en wetenschappelijk onderzoek terzake. Spector lijdt zelf aan kanker en dat verklaart wellicht ten dele zijn openlijk verzet tegen de wetenschapspolitiek van het Witte Huis. Maar intussen hebben ook andere Republikeinen moeten toegeven dat er veel minder stamcellen voor onderzoek beschikbaar zijn dan de president in zijn speech vier jaar geleden beweerde en er wordt gewerkt aan een compromis om federale steun voor sommige vormen van stamcelonderzoek mogelijk te maken. Het Witte Huis heeft al laten weten dat de president zijn veto zal gebruiken.
Johan Depoortere
Washington
2 november 2005
Wednesday, October 26, 2005
AMERIKAANSE DROOM
Met een beetje goede wil zou je Barbara Ehrenreich de Amerikaanse Günther Walraff kunnen noemen. Net als de Duitse activist-journalist heeft Ehrenreich er haar handelsmerk van gemaakt om zich under cover in een bepaald milieu in te werken en verslag uit te brengen over haar ervaringen. Dat leverde onder andere Nickel and Dimed op: het schokkende relaas van haar leven als dienster, schoonmaakster en caissière in de supermarkt. Ehrenreich ondervond aan den lijve dat je van die blue collar banen nauwelijks kunt leven – in het beste geval overleven door twee of zelfs drie jobs aan te pakken, een flat te delen met een kamergenoot en het verder heel sober aan te doen. Miljoenen Amerikanen bevinden zich in die situatie en hun aantal neemt toe.
In haar jongste boek Bait and Switch gaat Ehrenreich weer under cover, dit keer in de wereld van het bedrijfsleven waar ze zich een plaats probeert te veroveren in het middenkader. Bait and Switch is een term uit de reclamewereld en betekent zo iets als lokmiddel voor de verkoop: een extra-goedkoop artikel in de etalage om de klanten te lokken. Ehrenreich komt terecht in de hallucinante wereld van de werkzoekende white collar worker die er blijkbaar in veel opzichten nog slechter aan toe is dan zijn blue collar collega. Hoe wijd ook de mazen in het Amerikaanse sociale vangnet – die laatste valt niet helemaal in een zwart gat als hij zijn baan verliest. Voor het ontslagen kaderlid is er helemaal niets en wie één keer uit de boot is gevallen heeft het buitengewoon moeilijk om weer aan boord te klimmen.
In haar zoektocht naar een plekje in corporate America komt Ehrenreich tientallen collega’s werkzoekenden tegen die tot voor kort nog een ronkende titel op hun naamkaartje konden schrijven. Enkelen werden enkele dagen vóór hun ontslag nog gelauwerd en geprezen door het topmanagement. Maar als de hakbijl van de downsizing en de herstructurering toeslaat is niemand buiten schot. De voormalige manager of it-spcialist komt in een vicieuze cirkel terecht en slechts weinigen slagen erin een baan op hun vroegere niveau te bemachtigen. Het feit alleen dat je werkloos bent is een zware handicap in je zoektocht naar werk. Het woord werkloos is daarom taboe en op je curriculum heet het dan dat je in transition bent.
Geen wonder dus dat het leger armen in de Verenigde Staten onrustbarend aanzwelt. Sinds 2000 is het aantal mensen onder de officiële armoedegrens met niet minder dan vier miljoen toegenomen. In 2003 waren dat bijna 36 miljoen Amerikanen, 1,3 miljoen meer dan het jaar ervoor. Onder hen zitten veel van die white collar workers die van de sociale ladder zijn afgedonderd. Ehrenreich maakt kennis met collega’s in transition die op een leeftijd van veertig jaar of ouder noodgedwongen weer bij hun ouders zijn gaan intrekken. Het alternatief was de straat.
Ehrenreich zelf komt na bijna een jaar zoeken, duizenden e-mails, tientallen jobbeurzen en nadat ze duizenden dollars heeft gespendeerd aan job coaches, consultancy sessies en bootcamps niet verder dan welgeteld twee jobaanbiedingen. Een verzekeringsmaatschappij en een cosmeticabedrijf bieden haar een baan aan maar geen salaris. Integendeel: ze moet zelf investeren in de producten die ze zal verkopen en waarop ze dan een commissieloon kan krijgen. Geen loon, geen pensioen, geen ziekteverzekering. In één van de twee jobaanbiedingen kan Ehrenreich wel bijkomende ziekteverzekering verkopen maar zelf blijft ze totaal onverzekerd. De jobmarkt voor dit soort commission only banen is in volle expansie. De reden is duidelijk: werkgever investeert geen cent en het risico is helemaal voor de werknemer. De Dood van een Handelsreiziger is meer dan ooit actueel in het Amerika van vandaag.
In haar jongste boek Bait and Switch gaat Ehrenreich weer under cover, dit keer in de wereld van het bedrijfsleven waar ze zich een plaats probeert te veroveren in het middenkader. Bait and Switch is een term uit de reclamewereld en betekent zo iets als lokmiddel voor de verkoop: een extra-goedkoop artikel in de etalage om de klanten te lokken. Ehrenreich komt terecht in de hallucinante wereld van de werkzoekende white collar worker die er blijkbaar in veel opzichten nog slechter aan toe is dan zijn blue collar collega. Hoe wijd ook de mazen in het Amerikaanse sociale vangnet – die laatste valt niet helemaal in een zwart gat als hij zijn baan verliest. Voor het ontslagen kaderlid is er helemaal niets en wie één keer uit de boot is gevallen heeft het buitengewoon moeilijk om weer aan boord te klimmen.
In haar zoektocht naar een plekje in corporate America komt Ehrenreich tientallen collega’s werkzoekenden tegen die tot voor kort nog een ronkende titel op hun naamkaartje konden schrijven. Enkelen werden enkele dagen vóór hun ontslag nog gelauwerd en geprezen door het topmanagement. Maar als de hakbijl van de downsizing en de herstructurering toeslaat is niemand buiten schot. De voormalige manager of it-spcialist komt in een vicieuze cirkel terecht en slechts weinigen slagen erin een baan op hun vroegere niveau te bemachtigen. Het feit alleen dat je werkloos bent is een zware handicap in je zoektocht naar werk. Het woord werkloos is daarom taboe en op je curriculum heet het dan dat je in transition bent.
Geen wonder dus dat het leger armen in de Verenigde Staten onrustbarend aanzwelt. Sinds 2000 is het aantal mensen onder de officiële armoedegrens met niet minder dan vier miljoen toegenomen. In 2003 waren dat bijna 36 miljoen Amerikanen, 1,3 miljoen meer dan het jaar ervoor. Onder hen zitten veel van die white collar workers die van de sociale ladder zijn afgedonderd. Ehrenreich maakt kennis met collega’s in transition die op een leeftijd van veertig jaar of ouder noodgedwongen weer bij hun ouders zijn gaan intrekken. Het alternatief was de straat.
Ehrenreich zelf komt na bijna een jaar zoeken, duizenden e-mails, tientallen jobbeurzen en nadat ze duizenden dollars heeft gespendeerd aan job coaches, consultancy sessies en bootcamps niet verder dan welgeteld twee jobaanbiedingen. Een verzekeringsmaatschappij en een cosmeticabedrijf bieden haar een baan aan maar geen salaris. Integendeel: ze moet zelf investeren in de producten die ze zal verkopen en waarop ze dan een commissieloon kan krijgen. Geen loon, geen pensioen, geen ziekteverzekering. In één van de twee jobaanbiedingen kan Ehrenreich wel bijkomende ziekteverzekering verkopen maar zelf blijft ze totaal onverzekerd. De jobmarkt voor dit soort commission only banen is in volle expansie. De reden is duidelijk: werkgever investeert geen cent en het risico is helemaal voor de werknemer. De Dood van een Handelsreiziger is meer dan ooit actueel in het Amerika van vandaag.
Tuesday, October 25, 2005
ONBEKEND AMERIKA
Kennen we Amerika? Sinds Alexis deToqueville hebben Europeanen het land aan de andere kant van de oceaan bekeken met een mengsel van ietwat neerbuigende verbazing (de naieve Amerikaan) heimelijke bewondering (de optimistische Amerikaan), lichte jaloezie (de rijke Amerikaan) en uitgesproken ergernis (de arrogante Amerikaan). Sinds de verkiezing en de herverkiezing van de Texaan George W Bush is de balans helemaal naar de kant van de ergernis – zeg maar het afgrijzen overgeslagen: De Ugly American als het ware aan de macht en in het Witte Huis. Natuurlijk zijn de Verenigde Staten niet alleen het land van George W, Donald Trump en Bill Gates maar ook dat van Barbara Ehrenreich die in De achterkant van de Amerikaanse Droom in de huid kruipt van de miljoenen Amerikanen die met het minimumloon moeten (proberen te) overleven, Niet alleen het land van de Red Necks maar ook dat van de East Coast Liberals
In Het land dat zichzelf bemint doet Rudi Rotthier een poging om verder te kijken dan de clichés. Rotthier is één van de weinige – wellicht de enige en zeker de beste – Vlaamse beoefenaar van het journalistieke genre van de reisreportage. Eerder al maakte hij naam en faam met onder andere De Koranroute – het verslag van zijn reizen door het Midden-Oosten. Voor Het land dat zichzelf bemint reisde hij vijftien maanden van hot naar her door het immense Amerika. Hij praatte met studenten van de fundamentalistische Bob Jones University, met daklozen en lobbyisten in Washington, met Afrikaanse immigranten en aan de drank geraakte ex-militairen, met schrijvers en boekhandelaars. Het resultaat is een bont palet van kleine portretjes en meningen zogevarieerd als Amerika zelf. De meeste verhalen zijn de neerslag van toevallige ontmoetingen onderweg, vaak in de bus –of het busstation. Rotthier reist namelijk met het openbaar vervoer – of te voet en dat zorgt voor een bijzondere invalshoek. .
Van het moment dat ik je zag wandelen wist ik dat je geen Amerikaan kon zijn zegt Jaime, een Mexicaanse klusjesman die hij op een van zijn wandelingen tegenkomt. Autoloze Amerikanen zijn in regel niet blank. Pas als hij op weg is naar Florida krijgt Rotthier een groot aantal blanke medereizigers in de bus. Het zijn witten met een busexcuus: hartproblemen, rijbewijs kwijt, auto gestolen. Linda is één van hen: op haar zestigste verplicht om met de bus te reizen. Ze had een luchtvrachtbedrijf in Denver, Colorado maar toen na 11 september de luchtvaartsector in een crisis verkeerde zag ze het bedrijf dat ze zelf uit de grond had gestampt voor haar ogen ten onder gaan. Het vervolg klinkt bekend: spaarcenten opgegeten en dan op zoek naar een alternatief. Dat heeft Linda gevonden in de rijke bejaarden in Florida die haar betalen om hun auto naar huis terug te brengen nadat ze zelf gepakt en gezakt naar hun winterverblijf zijn gereden. Linda reist met de Greyhound van de ene klant naar de andere en de afgelopen maanden heeft ze meer nachten in een auto of een bus geslapen dan in een bed. De achterkant van de Amerikaanse Droom.
Barbara Ehrenreich heeft er een heel boek over geschreven. Rotthier ontmoet de auteur in haar woning op de Florida Keys, temidden van de mangrovestruiken en de naaldvissen die in de zomer uit het water opspringen. Niet direct het optrekje waar je een linkse schrijver zou vermoeden maar haar huis is gelet op de omgeving nog vrij bescheiden.
Ehrenreich steunde in de verkiezingen van 2000 presidentskandidaat Ralph Nader en hielp daarmee George W Bush aan zijn overwinning –een politieke keuze waarvoor ze openlijk het boetekleed aantrok. Kort vóór die verkiezingen dook ze drie maanden onder in de wereld van de Nickel and Dimed: de 25 tot 30 percent van de Amerikanen die letterlijk proberen te overleven op de cijfers na de komma. Voor drie keer een maand ruilde Ehrenreich haar riante villa op de Keys voor een gedeelde flat met slecht sluitende deuren of een stacaravan waarvoor ze dan telkens meer dan de helft van haar loon als dienster of rekkenvulster bij de goedkope winkelketen Walmart moest betalen. Ehrenreich kwam in haar under coveronderzoek naar de wereld van de blue collarworker op een andere planeet terecht. Werkgevers als Walmart voeren de druk op hun personeel dermate op dat meer en meer werknemers aan de kassa luiers moeten dragen omdat ze de plaspauze niet halen. En dat was onder de bloeiende economie in de Clintonjaren, waar velen nu met heimwee aan terugdenken.
Rudi Rotthier begint zijn zoektocht naar de ziel van Amerika in Philadelphia, de stad van de Broederlijke Liefde waar Thomas Jefferson zijn Declaration of Independence neerpende. Hij zit meteen in de dubbelzinnigheid die zo kenmerkend is voor God’s own Country. Jefferson had het zelf niet zo op het opperwezen begrepen maar zijn Onafhankelijkheidsverklaring wordt door fundamentalisten aangegrepen om de aanwezigheid van de Tien Geboden in rechtbanken te verantwoorden en om enkele keren per dag Gods zegen over het land af te roepen. Een slavenhouder die koudweg schrijft dat all men are created equal en dat iedereen het onvervreemdbare recht heeft op Leven, Vrijheid en het Streven naar Geluk.
Theorie en praktijk. In A people’s History of the United States doet de linkse historicus Howard Zinn schitterend uit de doeken hoe handig de Amerikaanse bovenlaag altijd is geweest in het verdoezelen van klassentegenstellingen en hoe ze tegengestelde belangen wisten onder te sneeuwen onder een dikke laag patriottisme en ronkende principeverklaringen. Jefferson ademde de geest van de Europese Verlichting, maar hij stond aan de wieg van een land waar het tot laat in de jaren zestig in sommige staten een misdaad was de evolutietheorie van Darwin te onderwijzen en waar tot twee jaar geleden homoseksualiteit tot gevangenisstraf kon leiden.
In een land waar volgens alle opiniepeilingen de meerderheid van de bevolking voorstander is van algemene ziekteverzekering kiest diezelfde meerderheid een president die wat overblijft aan openbare sociale voorzieningen wil privatiseren. Een christelijke fundamentalist in het Witte Huis verkozen door een meerderheid die op andere momenten zegt geen bezwaren te hebben tegen een wetgeving op humane levensbeëindiging. Nergens wordt de vrijheid van informatie zo geroemd als hier en nergens is de meerderheid van het publiek zo slecht geïnformeerd (Is Belgium the capital of Denmark?) Geen land ter wereld is zo geobsedeerd door gezondheid en fitheid en wellicht geen land ter wereld eet zo ongezond. Vervaldata op levensmiddelen worden in de winkel vlotjes onleesbaar gemaakt of overplakt. Toen voor het eerst een gekke koe op Amerikaanse bodem werd ontdekt volgde een indrukwekkende minimaliseringscampagne in de media: de koe kwam uit Canada, ze had geen familie binnen de landsgrenzen enz. We hebben het veiligste voedsel ter wereld verklaarde een woordvoerder van het ministerie van volksgezondheid maar een paar dagen later becijferde een van de nieuwsmagazines Time of Newsweek dat de Verenigde Staten het geringst aantal voedselcontroles uitvoert van de ontwikkelde landen.
Kunnen we Amerika kennen en bestaat er zo iets als “typisch Amerikaans?” Ik voel me soms alsof ik met behulp van één teen, gedipt in brak water, probeer de oceaan te beschrijven aldus Rotthier. Hij reist bijna de hele tijd door de veelbesproken fifty-fifty nation: stad-platteland, links-rechts. De politieke verhoudingen liggen zelden scherper dan 55-45.Voor elke Bush-fanaat vind je een Bush-hater, voor elke voorstander van de oorlog in Irak vind je een tegenstander. Een linkse die-hard als David Horowitz ziet het neoconservatieve licht en wordt op slag een icoon van rechts. Rudi Rotthier hoedt er zich voor algemene uitspraken te doen over Amerika. Hij registreert wat hij op zijn vijftien maand durende tocht tegenkomt en laat de lezer zijn conclusies trekken.
Ht land dat zichzelf bemint is buitengewoon onderhoudend en vlot geschreven. Rotthier heeft de gave om met enkele woorden een tafereel te schetsen (Linda heeft zichzelf over twee zitjes gedrapeerd) Zijn buurvrouw in de bus smukt zichzelf op: ze begint met haar teennagels,die ze knipt vijlt en schildert en baant zich vervolgens een weg naar haar hoofd, dat ze plamuurt en schildert… Jammer dat deze overigens zeer leesbare tekst te vaak ontsierd wordt door Belgicismen en verkavelingsvlaams (even later komen zijn vrouw en dochter ons vervoegen sic– fier in de betekenis van trots – quasi waar bijna wordt bedoeld, , reinigen voor schoonmaken, weerhouden etc etc). Een beetje redacteur of proeflezer had dit soort taalmisbaksels kunnen uitwieden en de lezer (of sommige lezers) een pak ergernis besparen.
Johan Depoortere
zondag 23 oktober 2005
Het Land dat zichzelf bemint
Rudi Rotthier
Uitgeverij Atlas
463 bladzijden
***
DSL
27-10-05
In Het land dat zichzelf bemint doet Rudi Rotthier een poging om verder te kijken dan de clichés. Rotthier is één van de weinige – wellicht de enige en zeker de beste – Vlaamse beoefenaar van het journalistieke genre van de reisreportage. Eerder al maakte hij naam en faam met onder andere De Koranroute – het verslag van zijn reizen door het Midden-Oosten. Voor Het land dat zichzelf bemint reisde hij vijftien maanden van hot naar her door het immense Amerika. Hij praatte met studenten van de fundamentalistische Bob Jones University, met daklozen en lobbyisten in Washington, met Afrikaanse immigranten en aan de drank geraakte ex-militairen, met schrijvers en boekhandelaars. Het resultaat is een bont palet van kleine portretjes en meningen zogevarieerd als Amerika zelf. De meeste verhalen zijn de neerslag van toevallige ontmoetingen onderweg, vaak in de bus –of het busstation. Rotthier reist namelijk met het openbaar vervoer – of te voet en dat zorgt voor een bijzondere invalshoek. .
Van het moment dat ik je zag wandelen wist ik dat je geen Amerikaan kon zijn zegt Jaime, een Mexicaanse klusjesman die hij op een van zijn wandelingen tegenkomt. Autoloze Amerikanen zijn in regel niet blank. Pas als hij op weg is naar Florida krijgt Rotthier een groot aantal blanke medereizigers in de bus. Het zijn witten met een busexcuus: hartproblemen, rijbewijs kwijt, auto gestolen. Linda is één van hen: op haar zestigste verplicht om met de bus te reizen. Ze had een luchtvrachtbedrijf in Denver, Colorado maar toen na 11 september de luchtvaartsector in een crisis verkeerde zag ze het bedrijf dat ze zelf uit de grond had gestampt voor haar ogen ten onder gaan. Het vervolg klinkt bekend: spaarcenten opgegeten en dan op zoek naar een alternatief. Dat heeft Linda gevonden in de rijke bejaarden in Florida die haar betalen om hun auto naar huis terug te brengen nadat ze zelf gepakt en gezakt naar hun winterverblijf zijn gereden. Linda reist met de Greyhound van de ene klant naar de andere en de afgelopen maanden heeft ze meer nachten in een auto of een bus geslapen dan in een bed. De achterkant van de Amerikaanse Droom.
Barbara Ehrenreich heeft er een heel boek over geschreven. Rotthier ontmoet de auteur in haar woning op de Florida Keys, temidden van de mangrovestruiken en de naaldvissen die in de zomer uit het water opspringen. Niet direct het optrekje waar je een linkse schrijver zou vermoeden maar haar huis is gelet op de omgeving nog vrij bescheiden.
Ehrenreich steunde in de verkiezingen van 2000 presidentskandidaat Ralph Nader en hielp daarmee George W Bush aan zijn overwinning –een politieke keuze waarvoor ze openlijk het boetekleed aantrok. Kort vóór die verkiezingen dook ze drie maanden onder in de wereld van de Nickel and Dimed: de 25 tot 30 percent van de Amerikanen die letterlijk proberen te overleven op de cijfers na de komma. Voor drie keer een maand ruilde Ehrenreich haar riante villa op de Keys voor een gedeelde flat met slecht sluitende deuren of een stacaravan waarvoor ze dan telkens meer dan de helft van haar loon als dienster of rekkenvulster bij de goedkope winkelketen Walmart moest betalen. Ehrenreich kwam in haar under coveronderzoek naar de wereld van de blue collarworker op een andere planeet terecht. Werkgevers als Walmart voeren de druk op hun personeel dermate op dat meer en meer werknemers aan de kassa luiers moeten dragen omdat ze de plaspauze niet halen. En dat was onder de bloeiende economie in de Clintonjaren, waar velen nu met heimwee aan terugdenken.
Rudi Rotthier begint zijn zoektocht naar de ziel van Amerika in Philadelphia, de stad van de Broederlijke Liefde waar Thomas Jefferson zijn Declaration of Independence neerpende. Hij zit meteen in de dubbelzinnigheid die zo kenmerkend is voor God’s own Country. Jefferson had het zelf niet zo op het opperwezen begrepen maar zijn Onafhankelijkheidsverklaring wordt door fundamentalisten aangegrepen om de aanwezigheid van de Tien Geboden in rechtbanken te verantwoorden en om enkele keren per dag Gods zegen over het land af te roepen. Een slavenhouder die koudweg schrijft dat all men are created equal en dat iedereen het onvervreemdbare recht heeft op Leven, Vrijheid en het Streven naar Geluk.
Theorie en praktijk. In A people’s History of the United States doet de linkse historicus Howard Zinn schitterend uit de doeken hoe handig de Amerikaanse bovenlaag altijd is geweest in het verdoezelen van klassentegenstellingen en hoe ze tegengestelde belangen wisten onder te sneeuwen onder een dikke laag patriottisme en ronkende principeverklaringen. Jefferson ademde de geest van de Europese Verlichting, maar hij stond aan de wieg van een land waar het tot laat in de jaren zestig in sommige staten een misdaad was de evolutietheorie van Darwin te onderwijzen en waar tot twee jaar geleden homoseksualiteit tot gevangenisstraf kon leiden.
In een land waar volgens alle opiniepeilingen de meerderheid van de bevolking voorstander is van algemene ziekteverzekering kiest diezelfde meerderheid een president die wat overblijft aan openbare sociale voorzieningen wil privatiseren. Een christelijke fundamentalist in het Witte Huis verkozen door een meerderheid die op andere momenten zegt geen bezwaren te hebben tegen een wetgeving op humane levensbeëindiging. Nergens wordt de vrijheid van informatie zo geroemd als hier en nergens is de meerderheid van het publiek zo slecht geïnformeerd (Is Belgium the capital of Denmark?) Geen land ter wereld is zo geobsedeerd door gezondheid en fitheid en wellicht geen land ter wereld eet zo ongezond. Vervaldata op levensmiddelen worden in de winkel vlotjes onleesbaar gemaakt of overplakt. Toen voor het eerst een gekke koe op Amerikaanse bodem werd ontdekt volgde een indrukwekkende minimaliseringscampagne in de media: de koe kwam uit Canada, ze had geen familie binnen de landsgrenzen enz. We hebben het veiligste voedsel ter wereld verklaarde een woordvoerder van het ministerie van volksgezondheid maar een paar dagen later becijferde een van de nieuwsmagazines Time of Newsweek dat de Verenigde Staten het geringst aantal voedselcontroles uitvoert van de ontwikkelde landen.
Kunnen we Amerika kennen en bestaat er zo iets als “typisch Amerikaans?” Ik voel me soms alsof ik met behulp van één teen, gedipt in brak water, probeer de oceaan te beschrijven aldus Rotthier. Hij reist bijna de hele tijd door de veelbesproken fifty-fifty nation: stad-platteland, links-rechts. De politieke verhoudingen liggen zelden scherper dan 55-45.Voor elke Bush-fanaat vind je een Bush-hater, voor elke voorstander van de oorlog in Irak vind je een tegenstander. Een linkse die-hard als David Horowitz ziet het neoconservatieve licht en wordt op slag een icoon van rechts. Rudi Rotthier hoedt er zich voor algemene uitspraken te doen over Amerika. Hij registreert wat hij op zijn vijftien maand durende tocht tegenkomt en laat de lezer zijn conclusies trekken.
Ht land dat zichzelf bemint is buitengewoon onderhoudend en vlot geschreven. Rotthier heeft de gave om met enkele woorden een tafereel te schetsen (Linda heeft zichzelf over twee zitjes gedrapeerd) Zijn buurvrouw in de bus smukt zichzelf op: ze begint met haar teennagels,die ze knipt vijlt en schildert en baant zich vervolgens een weg naar haar hoofd, dat ze plamuurt en schildert… Jammer dat deze overigens zeer leesbare tekst te vaak ontsierd wordt door Belgicismen en verkavelingsvlaams (even later komen zijn vrouw en dochter ons vervoegen sic– fier in de betekenis van trots – quasi waar bijna wordt bedoeld, , reinigen voor schoonmaken, weerhouden etc etc). Een beetje redacteur of proeflezer had dit soort taalmisbaksels kunnen uitwieden en de lezer (of sommige lezers) een pak ergernis besparen.
Johan Depoortere
zondag 23 oktober 2005
Het Land dat zichzelf bemint
Rudi Rotthier
Uitgeverij Atlas
463 bladzijden
***
DSL
27-10-05
Saturday, October 22, 2005
WITTE HUIS IN LAST
Rust er een vloek op de tweede ambtstermijn van Amerikaanse presidenten? Zeker is dat weinig bewoners van het Witte Huis de laatste decennia veel plezier hebben beleefd aan hun herverkiezing. Ronald Reagan kreeg een overweldigend mandaat maar ging ei zo na ten onder in het Iran-Contraschandaal. Clinton had zijn Monica Lewinsky en dan was er natuurlijk Watergate, de moeder van alle schandalen die Richard – your president is not a crook – Nixon, met schande overladen, uit Pennsylvania Avenue 1600 dreef.
En nu George W. Twee van zijn naaste politieke medewerkers in opspraak, oproer in de conservatieve achterban en een gerechtelijk onderzoek tegen de twee toprepublikeinen in het Congres. Hoeft het te verbazen dat de publieke opinie de president een slecht rapport geeft? Zijn score is nu al onder veertig percent gezakt – een historisch dieptepunt dat mee te verklaren valt door de uitzichtloze oorlog in Irak, de onvrede over de hoge benzineprijzen en het geklungel na de orkaan Katrina.
Een Watergate is het zeker (nog) niet, maar het Witte Huis maakt zich duidelijk zorgen over de wending die Rovegate de laatste paar weken heeft aangenomen. De vraag is: heeft Karl Rove, de architect van al George W’s verkiezingssuccessen, de naam van CIA-agente Valerie Plame te grabbel gegooid om haar man, ex-ambassadeur Joseph Wilson te treffen? Dat zou gebeurd zijn uit wraak. In januari 2003 had president Bush in zijn State of the Union beweerd dat de voormalige Iraakse dictator Saddam Hoessein geprobeerd heeft in het Afrikaanse land Niger uranium te kopen voor het aanmaken van kernwapens. Na een trip naar Niger had ambassadeur Wilson dat in de New York Times publiekelijk weerlegd en dat viel bijzonder slecht in een Witte Huis waarvan bekend is dat het weinig op heeft met dissidente stemmen.
De speciale aanklager die al bijna twee jaar naar het CIA-lek op zoek is komt steeds dichter in de buurt van het Witte Huis, Karl Rove en Scooter Libby, de naaste medewerker van vice-president Cheney. Of er een misdaad is begaan en of Rove, Libby en anderen voor de rechter moeten verschijnen, dat blijft bij het ter perse gaan nogal allemaal in het ongewisse, maar nu al staat vast dat de zaak een verlammend effect heeft op de regering Bush. Rove en Libby zijn twee absolute zwaargewichten en volgens het weekblad Time hebben ze te kennen gegeven dat ze uit het Witte Huis vertrekken als ze in staat van beschuldiging worden gesteld.
Een andere zware klap voor president Bush zijn de juridische problemen van zijn vriend en politieke toeverlaat in het Huis van Afgevaardigden Tom De Lay. De Lay heeft ontslag moeten nemen als leider van de Republikeinse meerderheid omdat een onderzoek tegen hem loopt over het witwassen van illegale campagnebijdragen. Voor de Republikeinen komen de moeilijkheden van de Texaanse topman met verkiezingen volgend jaar in het vooruitzicht bijzonder slecht uit. De Lay is de Republikeinse Godfather die als formidabele fondsenverzamelaar afgevaardigden kan maken of breken. Zelf heeft hij er onder andere voor gezorgd dat het traditioneel democratische Texas nu stevig in Republikeinse handen is.
Alsof dat alles niet genoeg was krijgt Bush nu voor het eerst zware tegenwind uit het Christelijke kamp tegen de benoeming van Harriet Miers tot rechter in het Hooggerechtshof. Voor het eerst is het conservatieve blok verdeeld over een belangrijke beleidsbeslissing van de president. Het einde van een honeymoon.
Johan Depoortere
woensdag 19 oktober 2005
En nu George W. Twee van zijn naaste politieke medewerkers in opspraak, oproer in de conservatieve achterban en een gerechtelijk onderzoek tegen de twee toprepublikeinen in het Congres. Hoeft het te verbazen dat de publieke opinie de president een slecht rapport geeft? Zijn score is nu al onder veertig percent gezakt – een historisch dieptepunt dat mee te verklaren valt door de uitzichtloze oorlog in Irak, de onvrede over de hoge benzineprijzen en het geklungel na de orkaan Katrina.
Een Watergate is het zeker (nog) niet, maar het Witte Huis maakt zich duidelijk zorgen over de wending die Rovegate de laatste paar weken heeft aangenomen. De vraag is: heeft Karl Rove, de architect van al George W’s verkiezingssuccessen, de naam van CIA-agente Valerie Plame te grabbel gegooid om haar man, ex-ambassadeur Joseph Wilson te treffen? Dat zou gebeurd zijn uit wraak. In januari 2003 had president Bush in zijn State of the Union beweerd dat de voormalige Iraakse dictator Saddam Hoessein geprobeerd heeft in het Afrikaanse land Niger uranium te kopen voor het aanmaken van kernwapens. Na een trip naar Niger had ambassadeur Wilson dat in de New York Times publiekelijk weerlegd en dat viel bijzonder slecht in een Witte Huis waarvan bekend is dat het weinig op heeft met dissidente stemmen.
De speciale aanklager die al bijna twee jaar naar het CIA-lek op zoek is komt steeds dichter in de buurt van het Witte Huis, Karl Rove en Scooter Libby, de naaste medewerker van vice-president Cheney. Of er een misdaad is begaan en of Rove, Libby en anderen voor de rechter moeten verschijnen, dat blijft bij het ter perse gaan nogal allemaal in het ongewisse, maar nu al staat vast dat de zaak een verlammend effect heeft op de regering Bush. Rove en Libby zijn twee absolute zwaargewichten en volgens het weekblad Time hebben ze te kennen gegeven dat ze uit het Witte Huis vertrekken als ze in staat van beschuldiging worden gesteld.
Een andere zware klap voor president Bush zijn de juridische problemen van zijn vriend en politieke toeverlaat in het Huis van Afgevaardigden Tom De Lay. De Lay heeft ontslag moeten nemen als leider van de Republikeinse meerderheid omdat een onderzoek tegen hem loopt over het witwassen van illegale campagnebijdragen. Voor de Republikeinen komen de moeilijkheden van de Texaanse topman met verkiezingen volgend jaar in het vooruitzicht bijzonder slecht uit. De Lay is de Republikeinse Godfather die als formidabele fondsenverzamelaar afgevaardigden kan maken of breken. Zelf heeft hij er onder andere voor gezorgd dat het traditioneel democratische Texas nu stevig in Republikeinse handen is.
Alsof dat alles niet genoeg was krijgt Bush nu voor het eerst zware tegenwind uit het Christelijke kamp tegen de benoeming van Harriet Miers tot rechter in het Hooggerechtshof. Voor het eerst is het conservatieve blok verdeeld over een belangrijke beleidsbeslissing van de president. Het einde van een honeymoon.
Johan Depoortere
woensdag 19 oktober 2005
Thursday, September 29, 2005
NO DIRECTION HOME
Gisteren het tweede en laatste deel gezien van de documentaire die Martin Scorsese maakte over Bob Dylan. Genieten! De aandoenlijke krullebol van toen is nu een wiser older man: dieper maar nog altijd enigszins raspend stemgeluid, gegroefde trekken en hier en daar wat grijs. Maar met een charisma dat nog altijd van het scherm spettert.
Als twee reuzenfiguren als Dylan en Scorsese elkaar ontmoeten moeten de vonken er wel af springen. En dat is in No Direction Home absoluut zo. Het procédé van Scorsese heeft niet zo gek veel om het lijf: een interview met het hoofdpersonage als rode draad, strak gefilm in cu – sobere belichting – en daarrond schitterend gemonteerd de muziek en de soundbites van vrienden, collega’s, (ex-)vriendinnen. Meer moet dat inderdaad niet zijn.
Ik voelde tastte en rook de jaren zestig en de betovering van toen was weer helemaal terug: Dekenstraat 89- René die Dylan en Brassens en Pete Seeger speelt en via de enorme luidsprekers van zijn public address-systeem iedereen laat meegenieten. Blonde on Blonde… Highway 61 Revisited,…Like a Rolling Stone…Everybody must get stoned.
Dylan produceerde de schitterendste teksten aan de lopende band. Je ziet hem op zijn mechanische schrijfmachine bonken terwijl rond hem een vrolijke bende aan het lachen en het praten is. Het borrelde zo bij hem op – hij moest het alleen maar opschrijven, zo lijkt het toch.
Waarom was die wat schriele jongen uit Hibbing Minnesota in een keer het icoon van die jaren? Niemand weet het maar als je die zwart-witbeelden terug ziet begrijp je het meteen weer. Hij zelf haatte het zo genoemd te worden maar hij was wel de vleesgeworden geest van de sixties. Je moet er geweest zijn om het te begrijpen…Het hoogtepunt duurde hooguit een jaar of vijf – van 61 tot het motorongeluk in 66. Wat daarna kwam is niet meer van dezelfde orde en daar laat Scorsese zijn documentaire ook eindigen. Geen nood vanavond is Best of the Beatles op Public TV. Wie zei ook weer dat Amerikaanse televisie niets dan rotzooi is?
Als twee reuzenfiguren als Dylan en Scorsese elkaar ontmoeten moeten de vonken er wel af springen. En dat is in No Direction Home absoluut zo. Het procédé van Scorsese heeft niet zo gek veel om het lijf: een interview met het hoofdpersonage als rode draad, strak gefilm in cu – sobere belichting – en daarrond schitterend gemonteerd de muziek en de soundbites van vrienden, collega’s, (ex-)vriendinnen. Meer moet dat inderdaad niet zijn.
Ik voelde tastte en rook de jaren zestig en de betovering van toen was weer helemaal terug: Dekenstraat 89- René die Dylan en Brassens en Pete Seeger speelt en via de enorme luidsprekers van zijn public address-systeem iedereen laat meegenieten. Blonde on Blonde… Highway 61 Revisited,…Like a Rolling Stone…Everybody must get stoned.
Dylan produceerde de schitterendste teksten aan de lopende band. Je ziet hem op zijn mechanische schrijfmachine bonken terwijl rond hem een vrolijke bende aan het lachen en het praten is. Het borrelde zo bij hem op – hij moest het alleen maar opschrijven, zo lijkt het toch.
Waarom was die wat schriele jongen uit Hibbing Minnesota in een keer het icoon van die jaren? Niemand weet het maar als je die zwart-witbeelden terug ziet begrijp je het meteen weer. Hij zelf haatte het zo genoemd te worden maar hij was wel de vleesgeworden geest van de sixties. Je moet er geweest zijn om het te begrijpen…Het hoogtepunt duurde hooguit een jaar of vijf – van 61 tot het motorongeluk in 66. Wat daarna kwam is niet meer van dezelfde orde en daar laat Scorsese zijn documentaire ook eindigen. Geen nood vanavond is Best of the Beatles op Public TV. Wie zei ook weer dat Amerikaanse televisie niets dan rotzooi is?
BAIT AND SWITCH
De auteur van Nickel and Dimed (Barbara Ehrenreich) heeft nu een nieuw boek geschreven. N and D ging over de blue collars die vaak twee of drie jobs moeten doen om rond te komen.Bait and Switch gaat over de goed opgeleide white collar worker die het blijkbaar niet veel beter heeft. Integendeel: als hij uit de boot valt heeft hij niets om op terug te vallen - geen sociaal vangnet, geen ziekteverzekering. Niet voor niets is het leger nieuwe armen voor een groot deel uit die rangen afkomstig.
Net als voor haar eerdere boek ging Ehrenburg onder cover – en onder haar meisjesnaam Barbara Alexander - een job zoeken in de white collar sector. Hallucinant verhaal. Werkloos zijn draagt in die kringen meer nog dan in die van de blue collar worker een sociaal stigma met zich mee. Vandaar de newspeak: ontslagen kaderleden zijn niet werkloos maar in transition. Wie een tijd werkloos is geweest moet heel creatief het gat in zijn curriculum zien te verdoezelen. Losse jobs heten dan counciling.
Een leger free-lance experts staat klaar om de werkzoekende te helpen (tegen 500 dollar per uur) – sommigen tonen je niet alleen de weg naar werk maar ook die naar God.
Barbara Alexander vindt uiteindelijk een job maar uiteindelijk bedankte ze: ze werd niet betaald en moest zelf alle onkosten dragen (auto, representatieve kleren etc). Dat is blijkbaar de nieuwe trend: geen loon, alleen commissie. Risico voor de werkgever nul, voor de werknemer enorm. The American Dream
Net als voor haar eerdere boek ging Ehrenburg onder cover – en onder haar meisjesnaam Barbara Alexander - een job zoeken in de white collar sector. Hallucinant verhaal. Werkloos zijn draagt in die kringen meer nog dan in die van de blue collar worker een sociaal stigma met zich mee. Vandaar de newspeak: ontslagen kaderleden zijn niet werkloos maar in transition. Wie een tijd werkloos is geweest moet heel creatief het gat in zijn curriculum zien te verdoezelen. Losse jobs heten dan counciling.
Een leger free-lance experts staat klaar om de werkzoekende te helpen (tegen 500 dollar per uur) – sommigen tonen je niet alleen de weg naar werk maar ook die naar God.
Barbara Alexander vindt uiteindelijk een job maar uiteindelijk bedankte ze: ze werd niet betaald en moest zelf alle onkosten dragen (auto, representatieve kleren etc). Dat is blijkbaar de nieuwe trend: geen loon, alleen commissie. Risico voor de werkgever nul, voor de werknemer enorm. The American Dream
PINOT GRIGIO
Dit land blijft me verbazen. Gisteren had ik bijna een incident in de supermarkt. Ik kocht een fles Pinot Grigio en aan de kassa moest ik mijn identiteit bewijzen. Zie ik er soms jonger dan achttien uit? Nee een plaatselijk reglement wil dat al wie alcohol aankoopt geregistreerd moet worden. Alcoholist met 1 fles Pinot Grigio? De man aan de kassa was een hispanic (uiteraard want WASPS [1]vind je nauwelijks in dat soort nickel and dime jobs) en hij had het gezond verstand om niet aan te dringen.
[1] White Anglo-Saxon Protestant
[1] White Anglo-Saxon Protestant
Wednesday, September 28, 2005
DIJKEN MOETEN WINST MAKEN
De orkaan Katrina heeft behalve de dijken ook een paar Amerikaanse mythes doorprikt: die bijvoorbeeld van de universele welvaart in Amerika en die van de rassengelijkheid.
Zelfs president Bush heeft de armoede ontdekt en tot twee keer toe herhaalde hij in een toespraak dat doortastende actie nodig is om een einde te maken aan de armoede die wortels heeft in een geschiedenis van rassendiscrimininatie.
Zwarte Amerikanen – ze maakten de meerderheid uit in de stad New Orleans – zijn ervan overtuigd dat aan die discriminatie nog lang geen einde is gekomen ook al zijn de uiterlijke tekenen van het rauwe racisme dat in de jaren zestig nog tot ongestrafte lynchpraktijken leidde uit het openbare leven verdwenen.. Polls tonen aan dat een grote meerderheid van Afro-Amerikanen de late en klungelachtige reactie van de overheid op een ramp die vooral armen en zwarten trof precies aan die erfenis van discriminatie toeschrijven. Dat vertegenwoordigers van de blanke middenklasse dat anders zien bewijst alleen maar dat de twee gemeenschappen elk een totaal andere perceptie hebben van de realiteit.
Het is natuurlijk ook geen toeval dat de meerderheid van de slachtoffers arm en zwart zijn.
Zij wonen nu eenmaal in de meest kwetsbare gebieden omdat de woningen daar het goedkoopst zijn. En er is reden om te vermoeden dat die gebieden kwetsbaar zijn en blijven precies omdat daar minder kapitaalkrachtigen wonen. De waarde van een mensenleven is in de Amerikaanse samenleving immers een marktgegeven. Verzekeringsmaatschappijen zullen met grote precisie kunnen zeggen wat het leven van pakweg een veertigjarige werkloze vrouw in Saint Bernard Parish waard is in vergelijking met dat van een dertigjarige blanke beursmakelaar in Maitairie.
In de Verenigde Staten worden de bouw en het onderhoud van de dijken uitbesteed aan het Army Corps Engineers, zo iets als Rijkswaterstaat in Nederland. Er wordt de laatste weken in de Amerikaanse media herhaaldelijk naar Nederland verwezen als voorbeeld hoe daar het land zich tegen de zee beschermt. Vorig jaar sloot het Corps Engineers zelfs een convenant met Rijkswaterstaat om kennis over dijken te delen. Die kennis kwam blijkbaar te laat om de ramp met Katrina te voorkomen, maar dat de vloedgolf na de orkaan de dijken doorbrak had meer dan alleen technische oorzaken.
In een interview met NRC Handelsblad legt Dave Sanford, een adviseur van het Army Corps of Engineers, uit hoe dat komt. De dijken in New Orleans waren gebouwd om te weerstaan aan een orkaan van categorie drie. Om tegen categorie vier bestand te zijn – het kaliber van Katrina – was véél meer geld nodig geweest, maar dat geld is uit puur economische overwegingen nooit gevraagd De berekening gaat als volgt: Eerst neemt men de voorspelde kosten van de aanleg. Daarna wordt berekend hoeveel het kost als er geen dijk wordt aangelegd en het gebied overstroomt. Pas als de kosten van de aanleg lager zijn dan de voorziene schade bij overstroming, staat het Amerikaanse systeem toe dat een dijk wordt aangelegd. Wij moeten streven naar maximale winst, aldus Dave Sanford in de NRC.
De conclusie is dat de dijken hoger worden naarmate de huizen die erachter staan duurder zijn. Het is deze perverse logica die honderdduizenden armen dakloos heeft gemaakt. Natuurlijk zijn dit keer ook betere wijken getroffen: ook de beursmakelaar in Maitairie heeft zijn huis onder water zien lopen. Maar hij is wellicht verzekerd en zal zonder al te grote problemen een nieuwe start maken. Voor de armen, werklozen, zieken en ouderen ziet de toekomst er zonder meer uitzichtloos uit. Want ondanks de fraaie woorden van de president wachten duizenden verplaatste personen uit New Orleans in sportstadia en shelters verspreid over het Zuiden van de Verenigde Staten nog altijd op substantiële hulp.
Johan Depoortere
22-9-2005
Zelfs president Bush heeft de armoede ontdekt en tot twee keer toe herhaalde hij in een toespraak dat doortastende actie nodig is om een einde te maken aan de armoede die wortels heeft in een geschiedenis van rassendiscrimininatie.
Zwarte Amerikanen – ze maakten de meerderheid uit in de stad New Orleans – zijn ervan overtuigd dat aan die discriminatie nog lang geen einde is gekomen ook al zijn de uiterlijke tekenen van het rauwe racisme dat in de jaren zestig nog tot ongestrafte lynchpraktijken leidde uit het openbare leven verdwenen.. Polls tonen aan dat een grote meerderheid van Afro-Amerikanen de late en klungelachtige reactie van de overheid op een ramp die vooral armen en zwarten trof precies aan die erfenis van discriminatie toeschrijven. Dat vertegenwoordigers van de blanke middenklasse dat anders zien bewijst alleen maar dat de twee gemeenschappen elk een totaal andere perceptie hebben van de realiteit.
Het is natuurlijk ook geen toeval dat de meerderheid van de slachtoffers arm en zwart zijn.
Zij wonen nu eenmaal in de meest kwetsbare gebieden omdat de woningen daar het goedkoopst zijn. En er is reden om te vermoeden dat die gebieden kwetsbaar zijn en blijven precies omdat daar minder kapitaalkrachtigen wonen. De waarde van een mensenleven is in de Amerikaanse samenleving immers een marktgegeven. Verzekeringsmaatschappijen zullen met grote precisie kunnen zeggen wat het leven van pakweg een veertigjarige werkloze vrouw in Saint Bernard Parish waard is in vergelijking met dat van een dertigjarige blanke beursmakelaar in Maitairie.
In de Verenigde Staten worden de bouw en het onderhoud van de dijken uitbesteed aan het Army Corps Engineers, zo iets als Rijkswaterstaat in Nederland. Er wordt de laatste weken in de Amerikaanse media herhaaldelijk naar Nederland verwezen als voorbeeld hoe daar het land zich tegen de zee beschermt. Vorig jaar sloot het Corps Engineers zelfs een convenant met Rijkswaterstaat om kennis over dijken te delen. Die kennis kwam blijkbaar te laat om de ramp met Katrina te voorkomen, maar dat de vloedgolf na de orkaan de dijken doorbrak had meer dan alleen technische oorzaken.
In een interview met NRC Handelsblad legt Dave Sanford, een adviseur van het Army Corps of Engineers, uit hoe dat komt. De dijken in New Orleans waren gebouwd om te weerstaan aan een orkaan van categorie drie. Om tegen categorie vier bestand te zijn – het kaliber van Katrina – was véél meer geld nodig geweest, maar dat geld is uit puur economische overwegingen nooit gevraagd De berekening gaat als volgt: Eerst neemt men de voorspelde kosten van de aanleg. Daarna wordt berekend hoeveel het kost als er geen dijk wordt aangelegd en het gebied overstroomt. Pas als de kosten van de aanleg lager zijn dan de voorziene schade bij overstroming, staat het Amerikaanse systeem toe dat een dijk wordt aangelegd. Wij moeten streven naar maximale winst, aldus Dave Sanford in de NRC.
De conclusie is dat de dijken hoger worden naarmate de huizen die erachter staan duurder zijn. Het is deze perverse logica die honderdduizenden armen dakloos heeft gemaakt. Natuurlijk zijn dit keer ook betere wijken getroffen: ook de beursmakelaar in Maitairie heeft zijn huis onder water zien lopen. Maar hij is wellicht verzekerd en zal zonder al te grote problemen een nieuwe start maken. Voor de armen, werklozen, zieken en ouderen ziet de toekomst er zonder meer uitzichtloos uit. Want ondanks de fraaie woorden van de president wachten duizenden verplaatste personen uit New Orleans in sportstadia en shelters verspreid over het Zuiden van de Verenigde Staten nog altijd op substantiële hulp.
Johan Depoortere
22-9-2005
Saturday, September 10, 2005
EEN POLITIEKE RAMP
Leven politieke leiders op een andere planeet?
Twee dagen duurde het eer president Bush het de moeite waard vond om zijn vakantie te onderbreken en al zijn aandacht te richten op de hulpverlening na de orkaan Katrina.
De stad New Orleans stond toen al voor tachtig percent onder water en hele steden en dorpen aan de kust van Mississipi waren van de kaart geveegd. Pas vier dagen na de ramp besloot de president het getroffen gebied te bezoeken. Hij bekeek het vanuit de lucht. Het gaf me een sterk deja vu gevoel. Toen de Russische duikboot Koersk in augustus 2000 met man en muis verging kwam een bruingebrande president Poetin in zijn vakantie-oord Sotsji aan de Zwarte Zee nonchalant verklaren dat het allemaal best meeviel en dat de bemanning gered zou worden.
Nu Amerika de terroristische aanslagen van 11 september herdenkt vallen de verschillen met vier jaar geleden meer dan ooit op. Toen greep Bush temidden van het puin een megafoon en zwoer in een spontane en emotionele toespraak dat Amerika zou terugslaan. Met één klap werd de man die op dubieuze manier president was geworden de onbetwiste aanvoerder van een natie die hunkerde naar zekerheid en leiderschap. Nu is die natie meer dan ooit verdeeld. Bush heeft nog altijd de steun van de meeste republikeinen ook al hebben velen vraagtekens bij de manier waarop de president Katrina en de binnenlandse problemen aanpakt. De andere helft van de Amerikanen missen net nu het leiderschap dat nodig is om een crisis het hoofd te bieden die qua ernst en gevolgen 11 september evenaart. Nancy Pelosi, de leider van de democratische minderheid in het Huis van Afgevaardigden noemde het gedrag van Bush in deze crisis “gevaarlijk” en ze verweet de president blind te zijn voor de realiteit.
De pijnlijke realiteit is dat de leiders van de Verenigde Staten ook na 11 september blijkbaar niet in staat zijn de veiligheid van de burgers te verzekeren. Katrina kan vergeleken worden met een terroristische aanslag met massavernietigingswapens, schreef USA-Today. Het centrum van de stad Biloxi aan de kust van de Golf van Mexico zag er na de doortocht van de orkaan uit als Ground Zero na een nucleaire aanval. Toch duurde het dagen eer ik daar de eerste hulpverleners en militairen zag verschijnen. Mensen die alles verloren hadden dwaalden tussen het puin op zoek naar iets eetbaars. Er was geen elektriciteit, geen stroom en geen communicatie met de buitenwereld. Toch is het departement van Binnenlandse Veiligheid na 11 september precies opgericht om dat soort toestanden te voorkomen of het hoofd te bieden.
De Federale dienst voor Rampenbestrijding FEMA, onderdeel van Binnenlandse Veiligheid, blunderde en klungelde dat het niet meer mooi was om aan te zien. FEMA wordt geleid door Michael Brown. De man weet alles van Arabische raspaarden – hij was voorzitter van de Arabian Horses Association – maar van rampenbestrijding heeft hij absoluut geen kaas gegeten. Brown bleek uren na de doortocht van de orkaan van toeten noch blazen te weten en tot overmaat van ramp legde hij de schuld voor de omvang van de catastrofe bij de slachtoffers: die hadden maar op tijd moeten vertrekken vond hij. Toch achtte president Bush het nodig om Brown publiekelijk te prijzen. You’ve done a heck of job Brownie, zei hij bij zijn - te late - bezoek aan New Orleans. Een week later werd Brownie de leiding van de reddingsoperatie ontnomen, maar hij blijft directeur van FEMA.
Voor zwart Amerika is het duidelijk dat de reactie helemaal anders was geweest als niet arme zwarten maar rijke blanken het slachtoffer waren geworden van de natuurramp.
Zeventig percent van de ondervraagden in een recente opiniepeiling onder Afrikaans - Amerikanen vonden dat ras inderdaad wel een rol heeft gespeeld. Slechts een veertig percent van de blanken zijn het daarmee eens. Waaruit nog maar eens blijkt dat Amerika ook raciaal nog altijd dieper verdeeld is dan op het eerste gezicht lijkt.
Twee dagen duurde het eer president Bush het de moeite waard vond om zijn vakantie te onderbreken en al zijn aandacht te richten op de hulpverlening na de orkaan Katrina.
De stad New Orleans stond toen al voor tachtig percent onder water en hele steden en dorpen aan de kust van Mississipi waren van de kaart geveegd. Pas vier dagen na de ramp besloot de president het getroffen gebied te bezoeken. Hij bekeek het vanuit de lucht. Het gaf me een sterk deja vu gevoel. Toen de Russische duikboot Koersk in augustus 2000 met man en muis verging kwam een bruingebrande president Poetin in zijn vakantie-oord Sotsji aan de Zwarte Zee nonchalant verklaren dat het allemaal best meeviel en dat de bemanning gered zou worden.
Nu Amerika de terroristische aanslagen van 11 september herdenkt vallen de verschillen met vier jaar geleden meer dan ooit op. Toen greep Bush temidden van het puin een megafoon en zwoer in een spontane en emotionele toespraak dat Amerika zou terugslaan. Met één klap werd de man die op dubieuze manier president was geworden de onbetwiste aanvoerder van een natie die hunkerde naar zekerheid en leiderschap. Nu is die natie meer dan ooit verdeeld. Bush heeft nog altijd de steun van de meeste republikeinen ook al hebben velen vraagtekens bij de manier waarop de president Katrina en de binnenlandse problemen aanpakt. De andere helft van de Amerikanen missen net nu het leiderschap dat nodig is om een crisis het hoofd te bieden die qua ernst en gevolgen 11 september evenaart. Nancy Pelosi, de leider van de democratische minderheid in het Huis van Afgevaardigden noemde het gedrag van Bush in deze crisis “gevaarlijk” en ze verweet de president blind te zijn voor de realiteit.
De pijnlijke realiteit is dat de leiders van de Verenigde Staten ook na 11 september blijkbaar niet in staat zijn de veiligheid van de burgers te verzekeren. Katrina kan vergeleken worden met een terroristische aanslag met massavernietigingswapens, schreef USA-Today. Het centrum van de stad Biloxi aan de kust van de Golf van Mexico zag er na de doortocht van de orkaan uit als Ground Zero na een nucleaire aanval. Toch duurde het dagen eer ik daar de eerste hulpverleners en militairen zag verschijnen. Mensen die alles verloren hadden dwaalden tussen het puin op zoek naar iets eetbaars. Er was geen elektriciteit, geen stroom en geen communicatie met de buitenwereld. Toch is het departement van Binnenlandse Veiligheid na 11 september precies opgericht om dat soort toestanden te voorkomen of het hoofd te bieden.
De Federale dienst voor Rampenbestrijding FEMA, onderdeel van Binnenlandse Veiligheid, blunderde en klungelde dat het niet meer mooi was om aan te zien. FEMA wordt geleid door Michael Brown. De man weet alles van Arabische raspaarden – hij was voorzitter van de Arabian Horses Association – maar van rampenbestrijding heeft hij absoluut geen kaas gegeten. Brown bleek uren na de doortocht van de orkaan van toeten noch blazen te weten en tot overmaat van ramp legde hij de schuld voor de omvang van de catastrofe bij de slachtoffers: die hadden maar op tijd moeten vertrekken vond hij. Toch achtte president Bush het nodig om Brown publiekelijk te prijzen. You’ve done a heck of job Brownie, zei hij bij zijn - te late - bezoek aan New Orleans. Een week later werd Brownie de leiding van de reddingsoperatie ontnomen, maar hij blijft directeur van FEMA.
Voor zwart Amerika is het duidelijk dat de reactie helemaal anders was geweest als niet arme zwarten maar rijke blanken het slachtoffer waren geworden van de natuurramp.
Zeventig percent van de ondervraagden in een recente opiniepeiling onder Afrikaans - Amerikanen vonden dat ras inderdaad wel een rol heeft gespeeld. Slechts een veertig percent van de blanken zijn het daarmee eens. Waaruit nog maar eens blijkt dat Amerika ook raciaal nog altijd dieper verdeeld is dan op het eerste gezicht lijkt.
Saturday, August 27, 2005
RSS
Ken je de voordelen van RSS ("Real Simple Syndication")?
Klik hier voor meer uitleg:
http://www.nrc.nl/rss/index.html
Ook deze blog heeft RSS. Als je een feed-lezer (1) hebt abonneer je dan op het volgende adres:
http://jdepoortere.blogspot.com/atom.xml
(1) Een lezer is bijvoorbeeld Attensa een plug-in voor Outlook
Zelf gebruik ik Mozilla Thunderbird, een uitstekende e-mail client die een ingebouwde feed-lezer heeft. Bijkomend voordeel van Thunderbird: zeer handige anti-spamfunctie.
Beide programma's zijn geheel gratis te downloaden:
http://www.mozilla.org/
http://www.attensa.com/
Klik hier voor meer uitleg:
http://www.nrc.nl/rss/index.html
Ook deze blog heeft RSS. Als je een feed-lezer (1) hebt abonneer je dan op het volgende adres:
http://jdepoortere.blogspot.com/atom.xml
(1) Een lezer is bijvoorbeeld Attensa een plug-in voor Outlook
Zelf gebruik ik Mozilla Thunderbird, een uitstekende e-mail client die een ingebouwde feed-lezer heeft. Bijkomend voordeel van Thunderbird: zeer handige anti-spamfunctie.
Beide programma's zijn geheel gratis te downloaden:
http://www.mozilla.org/
http://www.attensa.com/
Friday, August 26, 2005
KOOP NU BETAAL LATER (OF NOOIT)
Kopen met plastic, het lijkt zo Amerikaans als bagels en doughnuts Een nieuwkomer in Amerika wordt om de oren geslagen met aanbiedingen voor credit cards die het leven en het consumeren zoveel makkelijker zouden moeten maken. Er gaat vrijwel geen dag voorbij of de glanzende folders in de brievenbus tonen je de weg naar het moeiteloos consumeren. Maar wie op de aanbiedingen ingaat en een lange vragenlijst invult merkt algauw dat niets zo eenvoudig is als het lijkt. Negenennegentig kansen op honderd dat je enkele weken later een brief in de bus krijgt waarin je met spijt wordt meegedeeld dat je geen credit card kunt krijgen omdat je niet kredietwaardig bent. En je bent niet kredietwaaardig omdat je domweg geen credit history hebt. Een credit history krijg je door schulden te maken - kredietwaardig ben je als je die ook afbetaalt. Om krediet te krijgen moet je dus eerst schulden maken, om schulden te maken moet je kredietwaardig zijn, een vicieuze cirkel waar je als niet-Amerikaan moeilijk uit ontsnapt.
Maar voor de Amerikaanse consument is leven op krediet de gewoonste zaak van de wereld. Miljoenen Amerikanen zitten gevangen in een spiraal van schulden waar ze -aangelokt door de reclame - zijn ingestapt en waar ze tot voor kort uit konden stappen door persoonlijk failliet te gaan. Als je schulden te hoog oplopen laat je jezelf insolvabel verklaren en dan kun je met een schone lei opnieuw beginnen. Vorig jaar alleen maakten niet minder dan 1,6 miljoen Amerikanen gebruik van Chapter 7, de voorziening in de faillissementswetgeving die het mogelijk maakt met een simpele beslissing van de rechtbank van je schulden te worden verlost.
Vanaf volgende maand wordt die goocheltruc een heel stuk moeilijker. Onder zware druk van de machtige credit card maatschappijen en de banken heeft het Congres in het voorjaar een wet goedgekeurd die het persoonlijke failliet aan banden legt en president Bush heeft de wet zonder aarzelen ondertekend. Wie voortaan, gebukt onder de schuldenlast, naar de rechtbank stapt zal onder Chapter 13 vallen dat het de schuldenaar heel wat moeilijker maakt. Hij of zij zal zich dan moeten verbinden tot een afbetalingsplan en zich financieel laten begeleiden. Het gevolg is dat de rechtbanken nu overspoeld worden door faillissementsaanvragen. In oktober wordt de nieuwe wet van kracht en velen willen van de bestaande soepeler regeling gebruik maken voor het te laat is.
Meestal zijn het de ziektekosten die een gezin over de streep en de financiële afgrond in duwen. De Amerikaanse kranten staan bol van de verhalen als dat van de 41 jarige Linda Moore, een oudgediende van de luchtmacht, die nu deeltijds werkt als chauffeur van de schoolbus. Dat baantje brengt haar elf dollar per uur op. Ze is getrouwd met een timmerman die elke maand 1200 dollar binnenbrengt. Daarmee en nog wat alimentatie uit een vorig huwelijk kon het gezin van drie kinderen net het hoofd boven water houden. Maar bij zijn huwelijk had mijnheer Moore lekker verzwegen dat hij een oude schuld van 18000 dollar aan ziekenhuiskosten had uitstaan als gevolg van een ernstige knieblessure plus nog eens een bedrag van bijna 2500 dollar voor de behandeling van een depressie. Pas toen Linda merkte dat er steeds grotere sommen van haar toch al magere salaris werden afgehouden kwamen de schulden aan het licht en voor de Moores was failliet gaan de enige uitweg.
Of neem die 56-jarige mevrouw Hawks uit Oregon die geld opneemt van haar credit card om een opleiding te volgen in een business school. Toen ze de opleiding voltooid had bleek ze aan een zenuwaandoening te lijden die haar verhinderde haar nieuwe vaardigheden in de praktijk te brengen. Met meer dan 5000 dollar per maand af te betalen aan interesten alleen ging ze financieel kopje onder. Een paar weken na haar faillissement vond ze een kleurige folder in de bus: een uitnodiging om in te tekenen op een nieuwe credit card.
Johan Depoortere
KNACK 1 sept 2005
Maar voor de Amerikaanse consument is leven op krediet de gewoonste zaak van de wereld. Miljoenen Amerikanen zitten gevangen in een spiraal van schulden waar ze -aangelokt door de reclame - zijn ingestapt en waar ze tot voor kort uit konden stappen door persoonlijk failliet te gaan. Als je schulden te hoog oplopen laat je jezelf insolvabel verklaren en dan kun je met een schone lei opnieuw beginnen. Vorig jaar alleen maakten niet minder dan 1,6 miljoen Amerikanen gebruik van Chapter 7, de voorziening in de faillissementswetgeving die het mogelijk maakt met een simpele beslissing van de rechtbank van je schulden te worden verlost.
Vanaf volgende maand wordt die goocheltruc een heel stuk moeilijker. Onder zware druk van de machtige credit card maatschappijen en de banken heeft het Congres in het voorjaar een wet goedgekeurd die het persoonlijke failliet aan banden legt en president Bush heeft de wet zonder aarzelen ondertekend. Wie voortaan, gebukt onder de schuldenlast, naar de rechtbank stapt zal onder Chapter 13 vallen dat het de schuldenaar heel wat moeilijker maakt. Hij of zij zal zich dan moeten verbinden tot een afbetalingsplan en zich financieel laten begeleiden. Het gevolg is dat de rechtbanken nu overspoeld worden door faillissementsaanvragen. In oktober wordt de nieuwe wet van kracht en velen willen van de bestaande soepeler regeling gebruik maken voor het te laat is.
Meestal zijn het de ziektekosten die een gezin over de streep en de financiële afgrond in duwen. De Amerikaanse kranten staan bol van de verhalen als dat van de 41 jarige Linda Moore, een oudgediende van de luchtmacht, die nu deeltijds werkt als chauffeur van de schoolbus. Dat baantje brengt haar elf dollar per uur op. Ze is getrouwd met een timmerman die elke maand 1200 dollar binnenbrengt. Daarmee en nog wat alimentatie uit een vorig huwelijk kon het gezin van drie kinderen net het hoofd boven water houden. Maar bij zijn huwelijk had mijnheer Moore lekker verzwegen dat hij een oude schuld van 18000 dollar aan ziekenhuiskosten had uitstaan als gevolg van een ernstige knieblessure plus nog eens een bedrag van bijna 2500 dollar voor de behandeling van een depressie. Pas toen Linda merkte dat er steeds grotere sommen van haar toch al magere salaris werden afgehouden kwamen de schulden aan het licht en voor de Moores was failliet gaan de enige uitweg.
Of neem die 56-jarige mevrouw Hawks uit Oregon die geld opneemt van haar credit card om een opleiding te volgen in een business school. Toen ze de opleiding voltooid had bleek ze aan een zenuwaandoening te lijden die haar verhinderde haar nieuwe vaardigheden in de praktijk te brengen. Met meer dan 5000 dollar per maand af te betalen aan interesten alleen ging ze financieel kopje onder. Een paar weken na haar faillissement vond ze een kleurige folder in de bus: een uitnodiging om in te tekenen op een nieuwe credit card.
Johan Depoortere
KNACK 1 sept 2005
Monday, July 25, 2005
NOG EEN LEUGENTJE OM BESTWIL
Pat Tillman
Gij zult niet liegen. De man in het Witte Huis die zich door God geroepen weet om Amerika te leiden hecht groot belang aan het achtste van de tien Geboden. In een toespraak op de allereerste dag van zijn eerste ambtstermijn legde hij de morele lat erg hoog: er mocht geen twijfel bestaan over de eerlijkheid van zijn regering en zijn medewerkers en ze moesten zelfs de schijn van onwaarheid vermijden. Nu zijn we vijf jaar later en de regering Bush lijkt in een moeras van leugens te gaan verzinken. Amerika trok naar de oorlog in Irak op basis van het fabeltje van de massavernietigingswapens. Topstrateeg Karl Rove dreigt in een schandaal verzeild te raken doordat hij de identiteit van een CIA-agente onthulde en daarover minder dan de waarheid sprak en ook de legerleiding blijkt nu van haar eerste leugentje niet gestorven te zijn.
Pat Tillman was 27 toen hij in april vorig jaar als een held in Afghanistan stierf. Tillman was niet het zoveelste anonieme slachtoffer van de oorlogen die Amerika tegelijk in Irak en in Afghanistan voert. Hij was een populaire voetbalster bij de Arizona Cardinals die een schitterende carrière opgaf om zijn land te dienen. Na elf september vond hij dat hij iets moest doen en hij trok naar het leger. Kortom een patriottisch icoon en een voorbeeld voor de Amerikaanse jeugd. Nadat hij een tijdje in Irak had gediend werd hij naar Afghanistan gestuurd om daar in het onherbergzame berggebied aan de grens met Pakistan mee jacht te maken op Osama Bin Laden. Daar stierf hij bij de bestorming van een heuvel een heldendood onder vijandelijk vuur. De rouwplechtigheid waarbij Pat Tillman postuum de zilveren ster kreeg - een onderscheiding voor moed in actie - was in heel het land op de televisie te zien.
De legerleiding kende toen al de waarheid die de ouders van Tillman korte tijd daarop ook zouden vernemen: hun zoon was niet door de Taliban maar door zijn eigen kameraden per vergissing doodgeschoten. Dat paste niet in het patriottische plaatje en dus had het leger er alles aan gedaan om de ware toedracht van Tillmans dood in mist te verhullen. Zo werden zijn uniform en persoonlijke uitrusting verbrand - klaarblijkelijk om de sporen van het vuurgevecht uit te wissen en later onderzoek onmogelijk te maken. Of dat met instemming van de hogere echelons gebeurde is niet erg duidelijk, maar Tillmans vader is ervan overtuigd dat het leger alles deed wat het kon om te verhinderen dat de waarheid aan het licht zou komen. Pas toen de soldaten van zijn eenheid vijf weken later naar huis kwamen en de verhalen de ronde begonnen te doen gaven de militairen schoorvoetend de ware versie van het gebeurde vrij.
Die waarheid is meer dan ooit hinderlijk voor een leger dat steeds meer moeite heeft om rekruten te vinden die bereid zijn hun leven te riskeren in Irak of Afghanistan. Tillman was een poster boy, een verkoopsargument voor de ronselaars van het leger die op parkeerplaatsen van warenhuizen en in scholen jongeren proberen warm te maken voor de militaire dienst. De ouders van Tillman vinden nu dat van hun zoon misbruik is gemaakt. Nog weken na zijn dood zette de officiële propaganda het verhaal van zijn heldendood dik in de verf, net op een moment dat het schandaal in de Abu-Ghraibgevangenis in Irak de krantenkoppen beheerste. Mary Tillman - Pats moeder - was vooral geschokt toen president Bush een ingesproken boodschap liet horen bij de aftrap van een wedstrijd van Pats thuisploeg. Dat was kort voor de presidentsverkiezingen in november vorig jaar....
Het leger heeft nu een definitief rapport vrijgegeven waar het hele incident een administratieve vergissing wordt genoemd. De tegenstrijdigheden en het geknoei in het onderzoek achteraf worden toegeschreven aan de onduidelijkheid van de bestaande regels en procedures die dan ook aangepast zullen worden. Van een doofpotoperatie is er dus helemaal geen sprake en voor de legerleiding is het hoofdstuk daarmee afgesloten. Voor de ouders van Tillman allesbehalve. Zij willen weten wie wat wist en wanneer. Wist het Witte Huis bijvoorbeeld wat er echt gebeurd was toen een tekstschrijver details opvroeg over de zaak omdat de president een toespraak zou houden voor de verzamelde pers? Het Abu Ghraib schandaal was toen pas losgebarsten en een heldenverhaal a la Tillman kwam uitstekend van pas om de aandacht af te leiden. Hoeft het gezegd dat noch het Witte Huis noch de president de ware toedracht ooit van de daken hebben geschreeuwd?
KNACK 10 aug
Johan Depoortere 22 juli 2005
Sunday, July 24, 2005
ROVEGATE
Karl Rove, na George W Bush de machtigsgte man in Washington, heeft het Witte Huis ernstig in verlegenheid gebracht door de identiteit een CIA-agente te onthullen en daarna te liegen over zijn betrokkenheid bij de affaire.
Is dit het second term scandal van George W Bush?
Watergate komt onvermijdelijk voor de geest - er wordt nu al over ROVEGATE gesproken
ROVEGATE
Ambassadeur Joseph Wilson, de man die aan de basis ligt van Rovegate.
http://rapidshare.de/files/3311560/rove_montage2.MP3.html
klik op de link
Onderaan de bladzijde: Free
Wacht 10-15 seconden en Download
Beluister radioverhaal in MP3 (20 JUNI 2005)
Ook meer dan lezenswaard:
http://www.newyorker.com/talk/content/articles/050801ta_talk_hertzberg
Het Rove-verhaal van A tot Z:
http://www.nytimes.com/2005/07/24/politics/politicsspecial1/24leak.html?
DE RECHTVAARDIGE RECHTER
John G Roberts is de kandidaat van president Bush om Sandra Day O'Connor in het Hoog Gerechtshof op te volgen.
Is hij een broertje van Johan Sauwens?
JOHN G. ROBERTS
De kandidaat van het Witte Huis om rechter Sandra Day O'Connor op te volgen in het Hoog Gerechtshof heet John G. Roberts, een conservatieve katholiek. De rechterzijde en met name Christelijk Rechts reageerde enthousiast. Zij beschouwen John Roberts als één van hen hoewel hij niet bekend staat als een ideologische scherpslijper.
De democraten hebben het daarom lastig om Roberts meteen als een extremist te verwerpen. Ze stellen zich vragen over zijn ideologische achtergrond. Een kenmerk van Roberts is namelijk voorzichtigheid en een zekere mate van pragmatisme. Maar het feit alleen dat hij door extreem rechts omarmd wordt strekt de progressieven tot groot wantrouwen. Rechts had immers een rechter geëist in de lijn van de ultra-conservatieven Scalia en Thomas en ze vinden dat ze gekregen hebben wat ze vroegen.
Méér:
http://www.nytimes.com/2005/07/22/politics/politicsspecial1/22lobby.html
De democraten hebben het daarom lastig om Roberts meteen als een extremist te verwerpen. Ze stellen zich vragen over zijn ideologische achtergrond. Een kenmerk van Roberts is namelijk voorzichtigheid en een zekere mate van pragmatisme. Maar het feit alleen dat hij door extreem rechts omarmd wordt strekt de progressieven tot groot wantrouwen. Rechts had immers een rechter geëist in de lijn van de ultra-conservatieven Scalia en Thomas en ze vinden dat ze gekregen hebben wat ze vroegen.
Méér:
http://www.nytimes.com/2005/07/22/politics/politicsspecial1/22lobby.html
O'CONNOR
Meer over de opvolging van Sandra Day O' Connor:
http://rapidshare.de/files/3295803/Supreme_court_radio.MP3.html
klik op de link
Onderaan de bladzijde: Free
Wacht 10-15 seconden en Download
Beluister radioverhaal in MP3
http://rapidshare.de/files/3295803/Supreme_court_radio.MP3.html
klik op de link
Onderaan de bladzijde: Free
Wacht 10-15 seconden en Download
Beluister radioverhaal in MP3
RECHTVAARDIGE RECHTERS
Sandra Day O'ConnorDe ontslagbrief van rechter Sandra Day O’Connor lag nog niet helemaal op het bureau van president Bush of de campagne voor haar opvolging was al begonnen. Door haar ontslag krijgt George W Bush voor het eerst in zijn presidentschap de kans een rechter te benoemen in het Hoog Gerechtshof, de hoogste juridische instantie van het land. Het is een moment waar links en rechts op zaten te wachten en waar ze zich jaren op hebben voorbereid. Enkele uren na het ontslag waren op televisie de eerste spotjes te zien van de linkse Move-Onbeweging. Een donkere stem vraagt de kijker of hij zal toestaan dat Bush een extremist benoemt die onze rechten bedreigt. Het conservatieve kamp zat evenmin stil. Drie kwartier nadat het nieuws bekend werd zond de conservatieve groep Progress for America 8,7 miljoen e-mails naar sympathisanten met een webvideo waarin de verwachte Democratische campagne wordt gepareerd. Kortom wat we in de komende weken te zien krijgen zal in weinig verschillen van een heuse verkiezingscampagne, te vergelijken met die voor het Witte Huis. Beide partijen hebben hun war rooms en allebei hebben ze een campagnekas van ettelijke tientallen miljoenen dollars. Er staat ook ontzaglijk veel op het spel. De rechters zijn voor het leven benoemd. Hun invloed reikt dus veel verder dan de ambtstermijn van een president. De man of vrouw die straks O’Connor opvolgt kan dertig jaar of langer zijn of haar stempel op de wetgeving drukken. De macht van het Hoog Gerechtshof is bovendien enorm: het kan niet alleen wetten ongrondwettelijk verklaren het kan zelfs beslissingen van de president vernietigen en het heeft het laatste woord in kwesties die de Amerikanen grondig verdelen zoals onlangs nog in de kwestie van de 10 Geboden. Het Hoog Gerechtshof bepaalde in een uiterst omstreden beslissing dat beelden van de 10 Geboden in sommige gevallen in de rechtbank kunnen worden tentoon gespreid. De controverse gaat al 25 jaar mee en ze zorgt voor diepe verdeeldheid tussen de voorstanders van scheiding van kerk en staat en zij die vinden dat Amerika een “Christelijke Natie” is. Rechts Amerika ziet de kans voor het eerst in de geschiedenis alle takken van de macht naar zich toe te halen. Sinds de historische nederlaag van Barry Goldwater, de conservatieve senator uit Arizona, in 1964 hebben de conservatieven een nooit geziene come back gemaakt. De Republikeinen wonnen zeven van de elf presidentsverkiezingen en sinds vorig jaar zijn ze ook heer en meester in het Congres. Alleen de juridische macht bleef - in hun ogen en tot hun grote frustratie - tot vandaag een bolwerk van het New Deal-liberalisme. Rechters die “progressieve” beslissingen nemen in kwesties als abortus, homorechten , arbeidswetgeving en levensbeëindiging zijn de Republikeinen en vooral hun rechts-Christelijke achterban al jaren een enorme doorn in het oog. Nog niet zo lang geleden kwam het in de zaak Schiavo tot een regelrechte botsing tussen de rechterlijke macht en het Congres, gesteund door de president. Bush kwam toen speciaal uit Texas naar Washington terug om in het holst van de nacht een wet te ondertekenen die moest verhinderen dat de comapatiënte Terri Schiavo werd losgekoppeld van de kunstmatige voeding die haar in leven hield. Rechtbanken tot en met het Hooggerechtshof hadden Terri’s echtgenoot de toestemming gegeven de voedingsbuis weg te nemen en Terri dus te laten sterven. Tom De Lay, de conservatieve van de Senaat sprak toen dreigende taal aan het adres van de rechterlijke macht: er zou een moment komen waarop de rechters die aan elke controle ontsnappen rekenschap zouden moeten geven. Dat moment lijkt nu dus aangebroken. De vertrekkende rechter Sandra Day O’Connor stond als “gematigd conservatief” geboekstaafd. In werkelijkheid zat ze vaak op de wip en kon ze de balans in de ene of de andere richting doen doorslaan in een rechtscollege dat voor de rest verdeeld was tussen vier aartsconservatieven en vier “liberalen.” Zo kon ze in 1992 met haar stem de essentie redden van Roe v Wade, de beslissing uit 1973 die de basis vormt voor de legalisering van abortus. Maar in 2000 stemde ze in Gore v Bush met de conservatieven die beslisten dat de hertelling in Florida moest worden stopgezet waardoor haar stem Bush in het Witte Huis bracht. Door nu een aartsconservatief te benoemen kan Bush voor meer dan dertig jaar de balans in conservatieve richting laten doorslaan. De Evangelicals zien de kans schoon om de ultieme aanval in te zetten tegen de huidige abortuswetgeving. Zij verwachten dat Bush één van hen benoemt en ze richten - wellicht wat voorbarig - nu al hun pijlen tegen een mogelijke kandidaat die weliswaar conservatief is maar in hun ogen niet conservatief genoeg: de huidige minister van justitie en goede vriend van president Bush Alberto Gonzales. Gonzales is persoonlijk tegen abortus maar zijn doodzonde is dat hij een paar keer gezegd heeft dat hij de huidige abortuswetgeving wil toepassen omdat het nu eenmaal de wet van het land is. Voor de christelijke activisten is Gonzales daarom anathema. Rechtse voormannen als De Lay halen geregeld uit naar wat ze “activistische rechters” noemen, maar wat Christelijk Rechts in het Hoog Gerechtshof wil is nu net niets anders dan een activistische rechter die niet zal rusten tot abortus weer bij wet verboden wordt.
KNACK
Johan Depoortere 9 juli 2005
Sandra Day O'Connor, de enige (en eerste) vrouw in het Hoog Gerechtshof neemt ontslag en geeft daarmee het startschot voor een bittere strijd om de opvolging.
Official group photograph of the Supreme Court Justices - The Rehnquist Court 2003. Seated L to R: Antonin Scalia, John Paul Stevens, Chief Justice William H. Rehnquist, Sandra Day O'Connor, and Anthony M. Kennedy. Standing L to R: Ruth Bader Ginsburg, David Hackett Souter, Clarence Thomas, and Stephen G. Breyer.
DE TIEN GEBODEN
Mogen de 10 Geboden in de rechtbank?
Het is een kwestie die de Amerikanen al tenminste 25 jaar bezig houdt en voor scherpe verdeeldheid zorgt. http://rapidshare.de/files/3295803/Supreme_court_radio.MP3.html
Klik op de link scroll naar onderaan de bladzijde klik op Free -
Scroll naar beneden op de volgende bladzijde wacht een tiental seconden en klik op download: Supreme court radio.mp3
Luister naar het radioverhaal!
Het is een kwestie die de Amerikanen al tenminste 25 jaar bezig houdt en voor scherpe verdeeldheid zorgt. http://rapidshare.de/files/3295803/Supreme_court_radio.MP3.html
Klik op de link scroll naar onderaan de bladzijde klik op Free -
Scroll naar beneden op de volgende bladzijde wacht een tiental seconden en klik op download: Supreme court radio.mp3
Luister naar het radioverhaal!
Subscribe to:
Posts (Atom)