STANDUP COMEDIAN GEORGE W & RAPPER ROVE

Het jaarlijkse diner van de radio-en televisie correspondenten in Washington is traditioneel een gelegenheid om de machtigen van dit land van een andere kant te leren kennen.

Dit jaar waren president Bush en zijn brein, Karl Rove de onbetwiste toppers. Beide heren blijken onvermoede talenten als entertainer te hebben. En George W heeft niet alleen zin voor humor en zelfspot: hij bracht zijn performance als een ware professional met perfect gevoel voor timing. Een jaar geleden was mijn populariteit tot op 30 % gezakt, mijn kandidaat voor het Hoog Gerechtshof had zich pas teruggetrokken en mijn vice had iemand neergeschoten.... dat was de goede oude tijd!

Bush kan best wat galgenhumor gebruiken nu het hem aan alle kanten tegenzit. De Senaat heeft net als het Huis voor een vaste datum gestemd waarop de troepen uit Irak moeten worden teruggetrokken en zijn minister van Justitie Alberto Gonzales komt steeds meer onder druk te staan door de affaire van de ontslagen procureurs. Zijn optreden leek dan ook op fluiten in het donker zei CBS-correspondent Bob Schiefer.

Voor een goed begrip: een medewerker van de Democratische senator Webb is eerder deze week gearresteerd toen hij met een geladen pistool en munitie in zijn boekentas het Capitool wou binnengaan.

Bush als standup comedian:




Rapper Rove:

IN DE BOOT GENOMEN

Swiftboaten is een werkwoord. Het betekent: door een leugencampagne een publieke figuur discrediteren en politiek onschadelijk maken. Het woord dankt zijn oorsprong aan de Swift Boat Veterans for Truth, een groep die in 2004 vakkundig John Kerry's kansen op het presidentschap torpedeerde. Toegegeven, de toenmalige democratische kandidaat heeft zelf in aanzienlijke mate tot zijn afgang bijgedragen onder andere door de Swift Boaters niet kordaat genoeg en op tijd van antwoord te dienen.

Maar zie, nu komt loontje om zijn boontje. Sam Fox, één van de financiers van de Swiftboaters die door president Bush uitgekozen werd om ambassadeur te worden in België is nu zelf getorpedeerd door John Kerry en de andere leden van de Senaatscommissie Buitenlandse Zaken die zich tegen zijn kandidatuur verzetten. President Bush zag de bui hangen en liet zijn kandidaat-ambassadeur hoog en droog hangen.

De senatoren vonden dat het geen pas gaf iemand tot ambassadeur te benoemen die door een moddercampagne te financieren als het ware de personificatie is van de minder fraaie kanten van het Amerikaanse politieke systeem. Fox is 77, zakenman en filantroop en voorzitter van de Republikeinse Joodse Coalitie. Hij is ook één van de voornaamste geldschieters van de Republikeinse partij . Sinds 1990 heeft hij volgens officiële cijfers 1 miljoen dollar aan Republikeinse kandidaten geschonken en hij mag zich een Bush Ranger noemen omdat hij meer dan 200000 dollar bijeenbracht voor de presidentscampagne van George W.

Maar daar is niet het geld bij gerekend dat naar zogenaamde 527's gaat: groepen die met een kandidaat of een partij gelieerd zijn maar die niet onderworpen zijn aan de wetgeving over de financiering van politieke campagnes.
Het zijn die groepen die meestal verantwoordelijk zijn voor de meest dubieuze verkiezingspropaganda en voor regelrechte moddercampagnes. De kandidaat of de partij in kwestie kan dan altijd de handen in onschuld wassen: het zijn over-enthousiaste sympathisanten die over de schreef gaan.

John Kerry had destijds in Vietnam een Bronzen Ster, een hoge militaire onderscheiding, gekregen voor zijn actie onder vijandelijk vuur. Hij had gewonde kameraden geëvacueerd met een speedboat en was daarbij zelf ook gewond geraakt. Na zijn terugkeer uit Vietnam ging Kerry een leidende rol spelen in de anti-oorlogsbeweging en zijn campagne in 2004 stond voor een groot deel in het teken van het verzet tegen de oorlog in Irak.De Swift Boaters die beweerden samen met Kerry in Vietnam te hebben gevochten vertelden dat de latere presidentskandidaat het verhaal van zijn heldendaden had verzonnen, dat zijn verwondingen niets te betekenen hadden en dat Kerry door zich tegen de oorlog te keren zijn land en zijn kameraden had verraden. Kerry vond de beschuldigingen zo grotestk dat hij pas later in de campagne agressief weerwerk begon te leveren, maar toen was het kwaad al geschied.

Als er van karaktermoord en moddercampagne sprake is hoeft het niet te verbazen dat de naam Karl Rove opduikt. De naaste adviseur van de president heeft zich terzake een stevige reputatie opgebouwd en ook nu is de discrete hand van de architect op de achtergrond te ontwaren.De voornaamste financier van de Swift Boat Veterans for Truth, Bob Perry, was een zakenpartner van Rove in de jaren tachtig en de juridische adviseur van de groep was Benjamin Ginsberg, de raadsman van de Bush-Cheney campagne in 2004. Ginsberg moest ontslag nemen toen zijn rol in de Swiftboating van Kerry openbaar werd gemaakt.

Dat een vriend van de president en geldschieter beloond wordt met een ambassadeurspost is niet ongebruikelijk in de politieke zeden in Washington. Maar president Bush heeft blijkbaar een ongelukkige hand in zijn benoemingen. Harriet Miers, de voormalige juridisch adviseur van de president zag zich gedwongen haar kandidatuur voor het Hoog Gerechtshof in te trekken na een storm van protest uit ultra-conservatieve hoek. Niet veel beter verging het Bush met zijn kandidaat-ambassadeur voor de Verenigde Naties, John Bolton.
Ook Bolton nam ontslag nadat Bush hem via een recessbenoeming tijdelijk de baan had bezorgd. Het was duidelijk dat Bolton de bevestigingsprocedure in de Senaat niet zou overleven. Het Congres gaat volgende week met reces en ook Fox zou dan in theorie via een recess benoeming toch nog in Brussel kunnen belanden. Maar president Bush is al in een ernstig conflict met de wetgevende macht verwikkeld over Irak en een nieuwe krachtmeting over de ambassadeur in België kan hij missen als kiespijn.

HET I-WOORD

Impeachment. Je ziet het woord op betogingen van vredesactivisten, je leest het hier en daar op een bumpersticker. Gisteren kwam ik op de autoweg een man tegen die zijn ruiten had volgeplakt met posters waarop: Impeach Him. Wie met him wordt bedoeld stond er niet bij, maar dat is ook niet nodig. Iedereen weet dat het gaat om president George W. Bush. Op het Internet circuleren petities en de burgemeester van Salt Lake City roept openlijk op tot impeachment van de president. Hij is de enige politicus van betekenis die dat doet, of tenminste was - want nu heeft voor het eerst een politiek zwaargewicht - en een Republikein bovendien - het I-woord in de mond genomen.

Senator Chuck Hagel is niet de eerste de beste peacenick. Hij is een gedecoreerde Vietnamveteraan, misschien presidentskandidaat (hij zal later dit jaar beslissen of hij het tegen zijn vriend en partijgenoot John McCain zal opnemen), succesrijk zakenman, Republikeins senator voor Nebraska en lid van het Senaatscomité Buitenlandse Zaken. Hagel is een conservatief maar hij is tegelijk één van de felste critici van de oorlog in Irak. Hij roept niet direct op tot impeachment, maar hij is bijzonder scherp voor zijn partijgenoot George W. Bush. In een interview met het blad Esquire beschrijft hij Bush als iemand die gelooft dat hij aan niemand verantwoording verschuldigd is. We hebben een president die duidelijk het vertrouwen van het Amerikaanse volk verloren heeft zegt Hagel en hij noemt het heel goed mogelijk dat het idee van impeachment veld wint.

Het I-woord is eruit en zo kun je het meemaken dat er voor het eerst ook op CNN ernstig over impeachment wordt gediscussieerd. Wie impeachment zegt denkt aan Nixon en Watergate. Nixon was de laatste president die onder bedreiging van dit grondwettelijk kernwapen de baan moest ruimen. Conservatieve Republikeinen probeerden het later nog eens tegen Clinton naar aanleiding van het Monica-Lewinskyschandaal maar moesten bakzeil halen.

Of het nu zo ver komt is zeer de vraag. Om een president af te zetten moet het Congres bewijzen dat hij (of zij) zich schuldig heeft gemaakt aan high crime and misdemeanor - een zware misdaad of misdrijf. Juridisch ligt de lat heel hoog en het ziet er dus niet naar uit dat we W vroegtijdig zullen zien opstappen. Maar het wordt met de dag eenzamer in het Witte Huis.

Johan Depoortere

28 maart 2007

Hagel bij George Stephanopoulos op ABC

BIG SISTER

Voor wie er nog aan zou twijfelen: het internet heeft definitief zijn intrede gedaan in de verkiezingscampagne.Meer dan 2 miljoen keer heeft iemand de afgelopen dagen op de videoclip op Youtube geklikt waarin Hillary Clinton op een groot scherm de plaats inneemt van Big Brother en door een jonge athlete met een voorhamer aan diggelen wordt geslagen. Vote different - Stem ánders is de boodschap.

De clip is een remake van de spot waarmee Apple in 1984 de aanval inzette tegen de PC-reus IBM. De analogie is duidelijk: zoals de underdog in de computerwereld met succes de toenmalige Big Brother te lijf ging zo zal Obama nu de formidabele verkiezingsmachine van de Clintons aanpakken.

Eerst was de maker een volslagen onbekende, de Obamacampagne wist nergens van. De linkse blogger Arianna Huffington kwam na enig speurwerk bij ene Phil de Vellis terecht, die toegaf dat hij de auteur is. De Vellis - op slag wereldberoemd - is werknemer bij het internetbedrijf Blue Sate Digital dat bij de Obamacampagne onder contract staat. Ik wou aantonen dat een individuele burger het verkiezingsproces kan beïnvloeden, zei de Vellis, die niet zo maar een modale internetgebruiker is maar een professional die bovendien eerder heeft meegewerkt aan politieke campagnes. De Vellis is intussen ontslagen maar de mythe van de gewone burger die in zijn eentje het politieke proces stuurt is ook weer eventjes doorprikt. Het wachten is op de volgende internethype.



Méér video: recente reportages Journaal en Terzake

IRAKBETOGING WASHINGTON

PEACE RALLY DC 17 MA 2007

Dubbelklik voor méer foto's

VIDEO

zie ook: vrt nieuwsnet

ZWAAR WEER VOOR BUSH

Toen president Bush zijn collega Poetin voor het eerst ontmoette keek hij hem diep in de ogen en zag een verwante ziel. Zes jaar later lijkt het Amerika van George W ook trekjes te gaan vertonen van Poetins Rusland. Voor hij lokale verkiezingen afschafte had Poetin het gebruik van de justitie voor politieke doeleinden tot een kunstvorm verheven. Een kandidaat die te populair dreigde te worden of die een door het Kremlin gesteunde rivaal dreigde te verslaan kon er donder op zeggen dat zijn verleden werd uitgepluisd en dat hij kort voor de stembusdag in staat van beschuldiging werd gesteld of - erger - in de gevangenis terecht kwam. De voorbeelden zijn legio van ijverige procureurs die op een wenk van het Kremlin op het geschikte moment in actie traden.

Nu blijkt dat ook het Witte Huis van George W. Bush niet vies is van die tactiek. Niet dat het er in Washington zo grof aan toe gaat als in Moskou maar toch. Neem bijvoorbeeld het geval van procureur (US Attorney) Carol Lam van San Diego. Zij kreeg de bons nadat ze de bekende Republikeinse Congresman Duke Cunningham wegens corruptie naar de gevangenis had gestuurd. In november vorig jaar belde de Republikeinse senator Pete Dominici van New Mexico naar het Witte Huis om zijn beklag te doen over de plaatselijke procureur David Iglesias. Die moest meer spoed zetten achter de vervolging van Democratische kandidaten voor de parlementsverkiezingen van die maand, die genoemd werden in een corruptieschandaal. Dominici was gelukkig als een mossel (happy as a clam - sic!) schreef de assistent van justitieminister Alberto Gonzales toen Iglesias kort daarop de laan werd uitgestuurd.

Alberto Gonzales - een vriend van president Bush sinds diens dagen als gouverneur van Texas - liet in totaal 8 openbare aanklagers ontslaan op een manier die zwaar naar politieke inmenging ruikt. Gonzales noemde de hele zaak eerst een opgeblazen personeelszaak, maar nu heeft hij toegegeven dat er inderdaad fouten zijn gemaakt. Toch is hij niet van plan af te treden zoals zijn rechterhand, Kyle Sampson een paar dagen geleden heeft gedaan. Die had voor het congres verklaard dat het Witte Huis niets met de ontslagen te maken had. De e-mails die in de Washington Post zijn opgedoken vertellen een ander verhaal. Eerst was het Witte Huis van plan álle attorneys te vervangen, maar Gonzales vond dat niet zo een goed idee. Via Sampson liet hij weten dat het zijn aanbeveling was om de sterke aanklagers, die het goed hebben gedaan en blijk hebben gegeven van layauteit aan de president en de minister van Justitie te sparen en die te laten gaan die onwillig waren om op suggesties van het Witte Huis in te gaan.

President Bush heeft er pas een zware reis door Latijns Amerika opzitten en als hij thuiskomt krijgt hij alweer een nieuwe storm te trotseren. Een slechter moment kon het voor het Witte Huis nauwelijks zijn: nog paar pas reageerde Amerika geschokt op de toestanden in het Walter Reed hospitaal waar gewonde militairen tot voor een paar weken tussen de ratten en de kakkerlakken leefden en het Gonzalesgate barstte los net op de dag vorige week dat Scooter Libby, de voormalige kabinetschef van vice-president Cheney, veroordeeld werd voor het liegen onder eed en zijn aandeel in het Plame-Wilsonschandaal. En dan was er nog de bekentenis van FBI-baas Mueller dat zijn agenten zwaar buiten hun boekje zijn gegaan in hun jacht op vermeende terroristen.

In de affaire van de ontslagen openbare aanklagers is de onzichtbare hand merkbaar van de onvermoeibare strateeg van het Witte Huis, Karl Rove die van het vernietigen van politieke tegenstanders zijn handelsmerk heeft gemaakt. Uit de e-mails blijkt bijvoorbeeld dat zowel Rove als Bush zelve bij Gonzales aanklopten met klachten over de betrokken aanklagers. Eén van hen moest gaan om plaats te maken voor een vroegere medewerker en vertrouweling van Rove.

Nu zou een beetje politieke manipulatie door Karl Rove in de goede oude tijd toen de Republikeinen zowel het Huis als de Senaat controleerden weinig deining hebben veroorzaakt. Maar sinds de politieke aardverschuiving van november vorig jaar komen Rove en het Witte Huis niet meer zo makkelijk weg met de spelletjes politieke stratego van het verleden. Of Gonzales zijn job kan houden valt nog af te wachten. De Democraten in het Congres zijn alvast niet van plan de zaak blauw blauw te laten, en één Republikeinse senator heeft Gonzales al de raad gegeven op te stappen. President Bush liet vanuit Mexico weten dat hij achter zijn vriend en minister staat en er niet aan denkt hem te ontslaan. Dat zei hij ook van defensieminister Donald Rumsfeld. Een week later kreeg Rummy de zak.

PIETJE DE LEUGENAAR

Lewis Scooter Libby, de voormalige kabinetschef van vice-president Cheney heeft gelogen onder eed en de rechtsgang belemmerd. Tot die conclusie kwamen eerder vorige week 12 gezworenen na meer dan veertig uur beraadslagen.

Libby kwam voor de rechter door zijn aandeel in het Valerie-Plame-schandaal. In zijn State of the Union in 2003 beweerde president Bush dat Saddam Hoessein geprobeerd had uranium te kopen in het Afrikaanse land Niger met de bedoeling een atoombom te produceren. Een voormalige ambassadeur, Joseph Wilson, kwam na een onderzoeksreis in Niger tot de conclusie dat het verhaal nep was en hij schreef dat ook in een bijdrage in de New York Times. Het Witte Huis nam wraak door te lekken dat Wilsons vrouw, Valerie Plame, een geheim agente was van de inlichtingendienst CIA.

Tot zo ver in het kort de voorgeschiedenis. Libby, ooit de machtigste man in het Witte Huis na de president en de vice-president, riskeert nu voor een paar jaar in de gevangenis terecht te komen. Maar niemand durft er een cent op te verwedden dat dat inderdaad ook zal gebeuren. Rechtse commentatoren en vrienden van Libby hebben een ware campagne opgezet om president Bush ertoe aan te zetten Libby met een presidentieel pardon van alle schuld wit te wassen. De redenering is dat Scooter niet veroordeeld is voor het onthullen van de identiteit van een geheim agent maar alleen omdat hij een beete gejokt heeft in het belang van de natie. (Zie bijvoorbeeld de neocon publicist Charles Krauthammer in de Washington Post)

De bijwijlen byzantijnse kronkelingen van het juridisch onderzoek en het proces hebben echter duidelijk gemaakt hoe het er in het Witte Huis in de aanloop naar de oorlog in Irak aan toeging. Het verhaal van de massavernietigingswapens en vooral de mogelijkheid dat Saddam een kernbom zou krijgen moest het Amerikaanse publiek en het Congres over de streep halen om ten oorlog te trekken en daar niet al te veel vragen bij te stellen. Als een obscure gepensioneerde ambassadeur met een opiniestuk in de invloedrijke New York Times zand in het raderwerk van de zorgvuldig opgezette propagandamachine dreigde te gooien was het alle hens aan dek om de boodschapper te vernietigen – ook als de wet daarvoor moest worden overtreden. Libby werd erop uitgestuurd om de bevriende pers te bewerken met een fluistercampagne en met nieuwe canards om de oorlog te verkopen. Hij is daar overigens wonderwel in geslaagd en zelfs de eerbiedwaardige New York Times produceerde een aantal scoops op basis van Libby’s campagne, die achteraf zo nep bleken als een Rolex uit Marakesj.

Wat op het proces ook duidelijk werd is dat het schoothondje van de vice-president op last van zijn baas de vuurlinie werd ingestuurd. Eén van de juryleden noemde Libby de fall guy – de zondebok voor de ware verantwoordelijken, die buiten schot zijn gebleven. Vice-president Dick Cheney bleef het verhaal van de massavernietigingswapens en dat van de banden tussen Saddam en Al Qaeda verspreiden ook toen al lang bekend was dat beide in het beste geval op dubieuze informatie berustten. De spin van het Witte Huis is nu dat iedereen toen dacht dat Saddam massavernietigingswapens had en een kerntuig probeerde te maken. Het Plame-gateverhaal doorprikt ook die mythe. Er waren wel degelijk binnen en buiten de Amerikaanse inlichtingendiensten stemmen die een andere klok lieten luiden. Het was de taak van Pietje de Leugenaar om die te doen verstommen.

Johan Depoortere

zondag 11 maart 2007

STUFF HAPPENS

Geen koe is in Amerika zo heilig als het militaire instituut. Het staat op menige bumpersticker te lezen We support our Troops. Opperbevelhebber George W Bush – die tijdens de Vietnamoorlog veilig in de Nationale Garde diende om aan het front te ontsnappen – heeft voortdurend de mond vol over Amerika’s dapperste zonen en dochters.

Maar de steun aan die dappere Amerikanen lijkt op te houden zo gauw ze fysiek en psychisch verminkt uit de oorlog terugkomen. De politieke wereld staat nu op stelten naar aanleiding van een artikelenreeks in de Washington Post over de behandeling van gewonde veteranen in Walter Reed, het prestigieuze militaire hospitaal in Washington. Niet de medische verzorging zelf is het probleem – Walter Reed staat aan de top van de militaire chirurgie en medische spitstechnologie - maar de nazorg van de patiënten blijkt een hoop ellende..

Een voormalig hotel waar de de veteranen vaak maanden na hun ontslag uit Walter Reed moeten verblijven lijkt wat leefomstandigheden betreft recht uit de Derde Wereld te komen: schimmel op de muren, gaten in het plafonE, ratten en kkerlakken.

Erger dan de materiële omstandigheden zijn de problemen met een falende bureaucratie: medische dossiers raken onderweg verloren, computerfiles verdwijnen, militairen die al weken of maanden in het hotel verblijven moeten bewijzen dat ze bestaan enz enz

Twee jaar geleden al kaartte de website Salon de misstanden aan maar de legertop wuifde de problemen toen weg. De nieuwe defensieminister Robert Gates reageert nu geschokt op de onthullingen en hij liet meteen koppen rollen. Het hoofd van Walter Reed moest ontslag nemen, de onderminister voor het landleger volgde een paar dagen later. Maar daar houdt het ongetwijfeld niet bij op. Het probleem blijkt veel verder te gaan dan de schimmel op de muren. De Washington Post en andere media worden sinds de publicatie van de artikelenreeks overspoeld met mails en telefoons waarin veteranen hun beklag doen over de behandeling die ze krijgen in hun speciale ziekenhuizen over heel het land verspreid

De Veterans’ Administration (VA) is een machtige instelling die de ziekenhuizen en de sociale diensten ten voordele van de veteranen uit de huidige en voorbije oorlogen beheert. Maar als we de verhalen van de veteranen mogen geloven is de VA vaak meer vijand dan bondgenoot. Na het trauma van de bomexplosie en de lange revalidatie wacht de militaire slachtoffers vaak een nieuwe lijdensweg. Ze moeten bewijzen dat hun verwondingen of psychische letsels door hun dienst aan het front veroorzaakt zijn en niet van vóór hun diensttijd dateren. De VA lijkt overigens elke dollarcent in tweeën te bijten als het erop aan komt de hoogte van het invalidenpensioen te bepalen. Het bedrag dat invaliden uitgekeerd krijgen volstaat vaak niet om aan de meest elementaire levensbehoeften te voldoen en het hoeft dan ook niet te verbazen dat alcohol- en drugsverslaging schering en inslag zijn onder de veteranen – vaak met geweld en zelfmoord tot gevolg.

De problemen bij de VA zijn voor een deel te verklaren door de enorme toevloed aan oorlogsgewonden uit Irak. Tijdens de Vietnamoorlog werden voor elke gedode militair 2 gewonden geteld. In Irak zijn er voor elke gesneuvelde 16 gewonden. Dat de overlevingskansen in Irak zoveel hoger liggen heeft te maken met de aard van het conflict maar ook met de vooruitgang in de medische geneeskunde en technologie en de betere lichaamsbescherming. Maar de regering Bush heeft zelf ook meer dan een steentje bijgedragen om van de VA een puinhoop te maken.

En hier begint het verhaal opvallende parallellen te vertonen met eerdere miskleunen als de hulpverlening na de orkaan Katrina en het rampzalige militaire avontuur in Irak zelf. Stuff happens waren de beroemde woorden van de voormalige defensieminster Donald Rumsfeld toen plunderaars in Irak kort na de Amerikaanse invasie alles wat niet te heet en te zwaar was meesleepten uit onder andere musea en ministeries. Het was het begin van de totale ineenstorting van de Iraakse staat.

Ook nu weer worden de problemen in eerste instantie onder het tapijt geveegd of geminimaliseerd. Vorige week nog zei de nieuwe baas van Walter Reed dat het best wel meeviel met de verkrotting in het verblijf van de ex-patiënten. Een grondige schoonmaakbeurt en een laagje verf moest journalisten en bezoekers overtuigen dat de zaak grondig werd aangepakt.

You did a helluva job, Brownie zei president Bush tegen Michael Brown, het hoofd van het Departement Rampenbestrijding, toen de orkaan Katrina New Orleans had verwoest en de hulpverlening jammerlijk had gefaald. Brown was een politieke benoeming, de man had van rampenbestrijding absoluut geen kaas gegeten maar hij dankte zijn job aan zijn inzet voor het verkiezingscomité van de president. De storm van kritiek op de klungelachtige aanpak van Brown en het Departement Rampenbestrijding werd zo sterk dat Bush hem een paar dagen na het schouderklopje verplicht zag te ontslaan.

Er lijkt een nieuwe Brownie te zijn opgestaan. De huidige directeur van de VA, Jim Nicholson was in een vorig leven voorzitter het Republikeinse Nationaal Comité – zoveel als partijvoorzitter. Toen Bob Woodruff, de journalist van ABC die zelf zwaar gewond werd in Irak hem vroeg waarom er slechts 23000 gewonde veteranen op een totaal van 205000 in de statistieken van de VA vermeld worden antwoordde Nicholson dat velen alleen maar komen voor tandverzorging.

Helluva job, Jimmy!

Keith Olbermann over Walter Reed.

BATTLE OVER THE BODY

Het was een bizar en macaber schouwspel met een huilende rechter, een poging om DNAmateriaal te stelen, en soaptoestanden in de rechtbank, dat alles live op uw scherm!. Inzet van deze onwezenlijke strijd: het ontbindende lichaam van de voormalige Playboy Centerfold Anna Nicole Smith. De blonde vamp werd twee weken geleden dood aangetroffen in een hotelkamer in Florida.- doodsoorzaak onbekend. Sinds die dag vechten de moeder, de minnaar en de ex van de overledene voor de rechtbank een bitter dispuut uit over de vraag waar en hoe Smith begraven moet worden.

Bij leven was Anna Nicole Smith al een vette kluif voor de Amerikaanse media. Haar dood was de aanleiding tot een niet aflatende stroom verhalen in de schandaalpers, maar ook in de serieuze media tot en met CNN. In 1994 was de toen 26-jarige Smith getrouwd met de Texaanse oliebaron J. Howard Marshall die toen de gezegende leeftijd van 89 jaar had bereikt. Marschall stierf een jaar later en tot aan haar eigen dood een paar weken geleden vocht Anna Nicole Smith voor de nalatenschap die haar als weduwe toekwam maar die door de familie van Marshall werd betwist.

Vorig jaar werd een nieuw en tragisch hoofdstuk geschreven in de Anna Nicole Smith saga toen haar zoon Daniel overleed, waarschijnlijk aan een overdosis. Kort daarvoor was de ster bevallen van een dochtertje: Danielynn.Tot ieders verrassing kondigde de rechter in Florida gisteren aan dat de strijdende partijen een akkoord hadden bereikt over de begrafeniskwestie. Tussen zijn tranen door zei rechter Larry Seidlin dat Anna Nicole op de Bahamas bijgezet moet worden, naast haar zoon Daniel. Maar zijn woorden waren nog niet koud of Virgie Arthur, Anna Nicole’s moeder liet beroep aantekenen tegen de beslissing.

Of liefde voor de overledene hier een grote rol speelt valt te betwijfelen. Het gaat om geld, heel veel geld. Virgie Arthur, die al lang geleden met haar dochter gebroken had, gaf op de zitting toe dat een celebrity televisiekanaal geld had beloofd als ze zou poseren vóór het graf van haar kleinzoon op de Bahamas. Maar Arthur beschuldigde in één adem Howard K. Stern, de minnaar en advocaat van haar dochter, dat die één miljoen dollar zou krijgen voor de televisierechten op de begrafenis.

En dat alles is nog maar een begin. Want ook over het vaderschap en hoederecht van Danielynn, Anna Nicoles dochtertje wordt een juridisch gevecht geleverd en dan is er nog de aanslepende zaak over de miljoenenerfenis van Howard Marshall. De gespecialiseerde pers is nog voor een heel tijd zoet.

MACHTELOOS CONGRES

Het ongenoegen over de Irakpolitiek van Bush zwelt aan, maar de president hoeft zich daar voorlopig niet al te veel zorgen over te maken. Het Huis van Afgevaardigden keurde een resolutie goed waarin het plan van Bush om 21500 méér troepen naar Irak te sturen werd afgewezen en dat was een historische gebeurtenis. In het vier jaar durende gewapende conflict in Irak had het Congres tot dan toe geen woord van kritiek geuit op de ronduit rampzalige manier waarop het Witte Huis en het Pentagon de oorlog hebben gevoerd. Maar de resolutie was puur symbolisch en had geen enkele bindende kracht. In de Senaat – waar een toenemend aantal Republikeinen hun kritiek niet langer binnenskamers houden – kon niet eens een meerderheid worden gevonden om het debat over de oorlog te beginnen.

Het politieke systeem in de Verenigde Staten kent nu eenmaal enorm veel macht toe aan de president. In een parlementaire democratie naar Europees model zou een motie van wantrouwen de regering tot aftreden dwingen. In de Verenigde Staten kan de president enkel na de moeizame en langdurige procedure van het impeachment wegens ernstige feiten worden afgezet. Zover komt het zeker niet – ook al meent de geradicaliseerde basis van de Democraten dat daar reden genoeg toe is: president Bush is een oorlog begonnen op basis van een niet bestaande dreiging met massavernietigingswapens, hij heeft het Amerikaanse publiek voorgelogen over de banden tussen Saddam Hoessein en Al Qaeda, hij heeft folteren toegestaan en hij heeft in de ogen van velen de fundamentele burgerrechten van de Amerikanen en gevangen genomen onherstelbare schade toegebracht.

Ook van de dreiging om de geldkraan voor de oorlog dicht te draaien ligt president Bush ongetwijfeld niet wakker. Slechts weinige oorlogstegenstanders in het Congres durven naar dit ultieme middel te grijpen. Het trauma van Vietnam werkt daarvoor nog te sterk na. De rechterzijde heeft de nederlaag in die oorlog nooit verteerd en wijst de Democraten nog altijd met de vinger omdat het Congres onder hun impuls begin jaren zeventig de financiële steun aan Zuid-Vietnam heeft opgezegd met als dramatisch gevolg de ineenstorting van het pro-Amerikaanse regime en de chaotische ontruiming van de Amerikaanse ambassade in Saigon. Eén van de hardnekkige mythes over die periode is dat Amerikaanse soldaten die uit Vietnam terugkwamen thuis door vredesdemonstranten werden bespuugd. Hoewel zo een incident nergens gedocumenteerd staat blijft Rechts de democraten ermee achtervolgen en de tegenstanders van de oorlog in het Congres zijn daarom als de dood voor de reputatie dat ze onze troepen in de steek zouden laten..

De Republikeinen en het Witte Huis spelen deze koudwatervrees van de Democraten meesterlijk uit door het debat in de richting van de financiering van de troepen te sturen. Deze taktiek en de byzantijnse spelregels in de Senaat maakten het de Democraten (en een deel van de Republikeinen) onmogelijk om eenzelfde niet-bindende resolutie goed te keuren als het Huis en intussen zijn de eerste versterkingen naar Irak vertrokken. Elke poging om de geldkraan dicht te zal het Witte Huis voorstellen als ondermijning van de troepen. Een meerderheid van de Amerikanen vindt immers dat de oorlog in Irak een vergissing is maar 60% is ook gekant tegen het gebruik van het wapen van de portemonnee om de oorlog te beëindigen.

Toch geven de Democraten in het Congres de strijd niet op. Een vooraanstaand lid van het Huis, John Murtha wil het sturen van nieuwe troepen aan strenge voorwaarden verbinden: niemand terug naar Irak na minder dan één jaar thuis, en geen soldaat naar de oorlog zonder volledige opleiding en uitrusting. Dat zou volgens het Congreslid de surge in de praktijk onmogelijk maken. John Murtha kan moeilijk van pacificsme worden beschuldigd. Hij is een gedecoreerde ex-Marine en Vietnamveteraan en hij heeft uitstekende contacten in het militaire apparaat. Maar Murtha heeft zich ontgoocheld van de oorlog afgekeerd toen hij bijna wekelijks de gewonden bezocht in het Walter Reed militair ziekenhuis in Washington.

Zijn taktiek om fondsen voor nieuwe troepen aan voorwaarden te verbinden zou het begin van het einde van de oorlog kunnen betekenen, maar zover zijn we nog lang niet. Het machteloze Congres moet eerst nog bewijzen dat het niet alleen kan blaffen maar ook bijten.