ER MAG AL EENS GELACHEN WORDEN.

klik op: Engrish.pps

STEMMEN UIT DE BUNKER

Heel even leek het erop dat het Witte Huis wakker was geworden. De commissie Baker Hamilton blies met haar rapport over Irak een portie realisme in het politieke lichaam. De Republikeinen in het Congres leken even te bekomen van de klap die ze op verkiezingsdag hadden gekregen: Baker Hamilton bood hun zonder al te veel gezichtsverlies een uitweg uit het Iraakse moeras. Zelfs president Bush beloofde dat hij ernstig rekening zou houden met de conclusies van het rapport. Maar toen hij Donald Rumsfeld uitzwaaide, prees hij de architect van de rampzalige oorlog. Daarna trok hij zich met zijn vice-president Dick Cheney en zijn naaste omgeving terug in de bunker. Hoezeer Bush en zijn raadgevers in een zeepbel leven zeggen ze met hun eigen woorden.

Er gebeuren veel goede dingen in Irak die niet in de media terug te vinden zijn. Ik begrijp waarom de publieke opinie is zoals ze is, namelijk door wat we dag na dag in de media zien. Het is zeker geen bemoedigende berichtgeving.

Laura Bush op MSNBC 14 december 2006:

Het geweld in Irak wordt aanzienlijk onderbelicht in de rapportage. (…) Op één enkele dag in juli 2006 werden 93 aanvallen of gewelddaden van enige betekenis vermeld. Maar een zorgvuldige analyse van alle rapporten bracht 1100 gewelddaden aan het licht voor die ene dag.

Uit het rapport van de Studiegroep Irak

Als je iedere keer als een bom ontploft in Bagdad zou kijken naar wat er gebeurt dan zou je denken dat het hele land in brand staat. Maar als je er over vliegt dan is dat gewoon niet zo. Mensen werken op het veld en auto’s staan in de rij om te tanken.

Donald Rumsfeld 19 december

We zijn aan de winnende hand in Irak, absoluut

President Bush vóór de Congresverkiezingen van 7 november

De vooruitgang in Irak gaat niet zo snel als ik had gehoopt.

President Bush 13 december

We winnen niet in Irak, maar we verliezen ook niet.

President Bush 19 december

De situatie in Irak is ernstig en verslechtert

Uit het rapport van de Studiegroep Irak

De opstandelingen zijn aan hun laatste stuiptrekkingen toe.

Vice-president Dick Cheney juni 2005

Dondald Rumsfeld is de beste minister van Defensie die de Verenigde Staten ooit hebben gehad,

Vice-president Dick Cheney bij het afscheid van Rumsfeld

Vanuit een marketing standpunt lanceer je geen nieuw product in augustus.

Voormalige chef staf van het Witte Huis Andrew Card in 2002 over de beslissing om de oorlog in Irak pas na de zomer aan het Amerikaanse publiek te “verkopen.”

Het is wellicht niet populair bij het publiek, maar dat doet er niet toe. We gaan door met wat we denken de goede richting te zijn. (…) en dat is de overwinning in Irak. Het is wat dat betreft volle kracht vooruit.

Dick Cheney vier dagen vóór de Congresverkiezingen van 7 november.

Op de duizend man personeel van de Amerikaanse ambassade in Bagdad zijn er 33 die het Arabisch machtig zijn. 6 van hen spreken de taal vloeiend.

Uit het rapport van de Studiegroep Irak

De bestuurder moet het stuur ten allen tijde met beide handen vasthouden.

Uit het verkeersreglement voor Irak opgesteld door het voorlopig bewind onder ambassadeur Paul Bremer.

Ik moedig u allen aan méér te shoppen!

President Bush op zijn laatste persconferentie van het jaar.

Johan Depoortere

dinsdag 26 december 2006

RUMMY

Hij heeft van de week afscheid genomen van het Pentagonpersoneel en hij werd zowaar emotioneel.

Het moet gezegd we zullen hem ook missen, de man van de known unknowns en van stuff happens.

Voor wie niet genoeg kan krijgen van de Rumsfeldisms:

Memorable Quotes by Defense Secretary Donald Rumsfeld

"I would not say that the future is necessarily less predictable than the past. I think the past was not predictable when it started."

"We do know of certain knowledge that he [Osama Bin Laden] is either in Afghanistan, or in some other country, or dead."

"We know where they are. They're in the area around Tikrit and Baghdad and east, west, south and north somewhat." –on Iraq's weapons of mass destruction

"Death has a tendency to encourage a depressing view of war."

"Freedom's untidy, and free people are free to make mistakes and commit crimes and do bad things." –on looting in Iraq after the U.S. invasion, adding "stuff happens"

"As you know, you go to war with the army you have, not the army you might want or wish to have at a later time."

"[Osama Bin Laden is] either alive and well or alive and not too well or not alive."

"I am not going to give you a number for it because it's not my business to do intelligent work." -asked to estimate the number of Iraqi insurgents while testifying before Congress

"I believe what I said yesterday. I don't know what I said, but I know what I think, and, well, I assume it's what I said."

"Needless to say, the President is correct. Whatever it was he said."

"Reports that say that something hasn't happened are always interesting to me, because as we know, there are known knowns; there are things we know we know. We also know there are known unknowns; that is to say we know there are some things we do not know. But there are also unknown unknowns -- the ones we don't know we don't know."

"If I said yes, that would then suggest that that might be the only place where it might be done which would not be accurate, necessarily accurate. It might also not be inaccurate, but I'm disinclined to mislead anyone."

"There's another way to phrase that and that is that the absence of evidence is not the evidence of absence. It is basically saying the same thing in a different way. Simply because you do not have evidence that something does exist does not mean that you have evidence that it doesn't exist." -on Iraq's weapons of mass destruction

"It is unknowable how long that conflict [the war in Iraq] will last. It could last six days, six weeks. I doubt six months." -in Feb. 2003

"Well, um, you know, something's neither good nor bad but thinking makes it so, I suppose, as Shakespeare said."

"Secretary Powell and I agree on every single issue that has ever been before this administration except for those instances where Colin's still learning."

"Learn to say 'I don't know.' If used when appropriate, it will be often."

"I don't know what the facts are but somebody's certainly going to sit down with him and find out what he knows that they may not know, and make sure he knows what they know that he may not know."

"I'm not into this detail stuff. I'm more concepty."

"I don't do quagmires."

"I don't do diplomacy."

"I don't do foreign policy."

"I don't do predictions."

"I don't do numbers."

"I don't do book reviews."

"Now, settle down, settle down. Hell, I'm an old man, it's early in the morning and I'm gathering my thoughts here."

"If I know the answer I'll tell you the answer, and if I don't, I'll just respond, cleverly."

"Oh, Lord. I didn't mean to say anything quotable."


http://politicalhumor.about.com/cs/quotethis/a/rumsfeldquotes.htm

nog veel meer sites als je rumsfeldisms googlet.

ALS

Tien jaar na zijn spectaculaire proces – denk aan de achtervolging van de witte Bronco over de autowegen van Los Angeles – slaagt de voormalige voetbalster O.J. Simpson er nog eens in de nationale aandacht naar zich toe te trekken. Voor wie het zich allemaal niet meer zo goed herinnert: O.J. Simpson werd in 1995 vrijgesproken van moord op zijn vrouw Nicole Brown Simpson en haar compagnon Ronald Goldman. De zaak hield wekenlang Amerika in de ban niet alleen omdat Simpson ondanks sterke aanwijzingen van het tegendeel door de rechtbank onschuldig werd verklaard maar vooral vanwege het raciale element. Simpson is zwart, het slachtoffer blank. Dat is genoeg om in de Verenigde Staten de spoken uit het verleden tot leven te roepen en oude wonden open te rijten. Velen zijn er tot vandaag van overtuigd dat Simpson zijn vrijspraak alleen te danken had aan het talent van zijn dure (en zwarte) steradvocaat Johnnie Cochran.

Tien jaar later staan de kranten weer vol van het O.J. Simpson verhaal. Een paar weken geleden werd met veel fanfare bekend gemaakt dat de voetbalster een boek klaar had onder de schokkende titel: Als ik het had gedaan. Er was ook een interview opgenomen dat zou worden uitgezonden op het conservatieve televisiestation Fox van mediamagnaat Rupert Murdoch. De Amerikaanse lezer en kijker had dus kunnen vernemen hoe Simpson het had gedaan – als hij het had gedaan dus en als een storm van verontwaardiging Murdoch en Judith Regan, de uitgever van het boek, niet op andere gedachten had gebracht. Vorige week beslisten ze de publicatie van het boek in te trekken en het opgenomen interview niet uit te zenden.

Wat Simpson en Murdoch bezielde om dit obscene project te lanceren is simpel: geld.

Dat Simpson om geld verlegen zit is te begrijpen. Hoewel een jury hem had vrijgesproken werd hij later in een civiele zaak veroordeeld tot het betalen van een schadevergoeding van 33,5 miljoen dollar (33 miljoen euro) aan de familie van de slachtoffers. Simpson heeft nog geen fractie van dat bedrag betaald en hij is van Californië naar Florida verhuisd om inbeslagname van zijn bezittingen en zijn pensioen van de National Footbal League te voorkomen. Uitgever Judith Regan verantwoordde zich voor de hele zaak met het argument dat de opbrengst van boek en interview naar de kinderen van Simpson zou gaan. Niet dus, want het feest gaat niet door. Wel heeft de voetbalster al een voorschot gekregen en hij heeft al laten weten dat hij het geld intussen is uitgegeven en dus niet geretourneerd kan worden.

Maar Amerika zou Amerika niet zijn als de hele onsmakelijke affaire niet voor tenminste een paar handige jongens geld zou opbrengen. Hoewel If I did it uit de boekhandels is teruggetrokken zullen ongetwijfeld her en der exemplaren hun weg vinden naar de nieuwsgierige lezer of de curiosamarkt. Op E-Bay werd naar verluidt al tot 65000 dollar geboden tot ook daar het boek van de markt werd gehaald. Voor Murdoch is de affaire als een boemerang in het gezicht terecht gekomen. Zijn eigen acolieten van Foxnews, sterren als de populaire talkshow host Bill O’Reilly, vonden de zaak zo gênant dat ze helemaal tegen de bedrijfscultuur in protesteerden tegen de plannen om het interview uit te zenden. Ook de locale stations die met Fox zijn geassocieerd zagen de show niet zitten.

Het gevolg is zwaar prestigeverlies voor de mediagigant die als geen ander hamert op de morele waarden die het zo goed doen bij conservatief Amerika. Het Simpson boek en interview zou ongetwijfeld hebben bijgedragen tot herstel van waarden als het gezin en de eerbied voor het leven in Amerika. Als.

Johan Depoortere

vrijdag 24 november 2006

MODDERCAMPAGNE

Als u dit leest zijn de Amerikaanse congresverkiezingen achter de rug en weten we of de
Democraten erin zijn geslaagd het Huis van Afgevaardigden en misschien ook de Senaat te heroveren. Het kiespubliek is in toenemende mate ontgoocheld over de prestaties van de Republikeinse meerderheid in het Congres – maar de afkeer van politiek Washington in het algemeen kan ook de minderheidspartij lelijk parten spelen. De Democraten staan overigens bekend voor hun verbazingwekkend talent om de nederlaag uit de klauwen van de overwinning te rukken.

De zenuwachtigheid bij de Republikeinen is makkelijk te begrijpen. President Bush is minder geliefd dan ooit – vooral vanwege de onpopulaire oorlog in Irak. Maar bovendien worden de Republikeinen geplaagd door een niet aflatende reeks schandalen. We hadden het hier al over Foleygate – naar voormalig volksvertegenwoordiger Mark Foley, een moraalridder die er verdachte relaties op na hield met jonge mannelijke stagiaires in het Congres. Eerder al sleurde Lobbytycoon Jack Abramoff een paar Republikeinse kopstukken mee in zijn val en nog daarvóór ging congreslid Randy “Duke” Cunningham uit Californië de bak in voor het manipuleren van defensiecontracten en het opstrijken van miljoenen steekpenningen. De laatste dagen van de campagne kregen de Republikeinen nog een smeuïg schandaal op hun bord: één van de leiders van Christelijk Rechts, pastor Ted Haggard moest aftreden vanwege beschuldigingen dat hij jarenlang betaalde seks had met een man. Haggard is een grote voorvechter tegen het homohuwelijk en was tot voor kort een graag geziene gast op het Witte Huis.

Een kat in het nauw maakt rare sprongen en het hoeft dus niet te verbazen dat de campagne in die omstandigheden meer en meer weg kreeg van een worstelpartij in het modderbad. Geen van beide partijen bleef daarbij onbevlekt maar de Republikeinen en hun rechtse bondgenoten in de radio talkshows maakten het wel bijzonder bont.

In Tennessee leek de jonge democratische kandidaat, Harold Ford aardig op weg de eerste zwarte senator van die zuidelijke staat te worden. Het was een nek aan nek race met de Republikein Bob Corker, een politicus van de oude zuidelijke stempel. In een campagnespotje dat landelijk berucht is geworden werd Ford (die vrijgezel is) beschuldigd van de misdaad aanwezig te zijn geweest op een feestje georganiseerd door Playboy. De spot eindigde met een bunny-achtige (blanke) dame die zich knipogend tot de kandidaat wendt met “Harold bel je me nog eens?” Het lijkt allemaal nogal kinderlijk onschuldig maar de allusie op interraciale seks in een zuidelijke staat maakte slapende demonen uit het verleden wakker en herinnerde eraan dat ras en huidskleur nog steeds een veel grotere rol spelen dan de meeste Amerikanen zullen toegeven.

Filmacteur Michael J Fox voerde campagne voor verschillende democratische kandidaten die stamcelonderzoek steunen. President Bush heeft zijn tot dusver enige presidentiële veto uit de kast gehaald om overheidssteun aan embryonaal stamcelonderzoek buiten de wet te plaatsen. In een intussen eveneens beroemd en berucht geworden televisiespot legt Fox, die aan Parkinson lijdt, uit waarom hij dat een slecht idee vindt. De beruchte radiofiguur Rush Limbaugh beschuldigde de acteur ervan dat hij in zijn tv-optreden met opzet de symptomen van zijn ziekte overdreef en dat zijn ongecontroleerde lichaamsbewegingen “geacteerd” waren. De mediarel die daarover ontstond maakte Michael Fox op slag tot het centrum van het debat en deed even vergeten waar het in dit geval écht over ging: het standpunt van de kandidaat volksvertegenwoordigers en senatoren over een acuut ethisch en politiek probleem als het stamcelonderzoek.

Maar misschien was dat ook de bedoeling.

Johan Depoortere

3-11-2006

SEKS, INTERNET EN LEUGENS

Tot voor een paar weken hadden slechts weinige Amerikanen buiten zijn kiesdistrict van hem gehoord. Nu is zijn naam niet meer uit het nieuws weg te branden: Maf54, alias congresman – intussen ex-congresman - Mark Foley uit Florida. Maf54 is de internetnaam die Foley gebruikte om e-mails, sms-jes en elektronische berichtjes te sturen naar de pages van het congres – middelbare scholieren (zestien jaar of ouder) die een tijd als stagiaires in Washington werken en alle soorten klussen voor de congresleden opknappen. Foley verdween van de ene op de andere dag uit het congres toen de inhoud van die berichtjes onlangs in de media uitlekte. Dit is een staaltje:

Maf54: leuk, je wordt geil.

Xxx: een beetje

Maf54: Heb je je afgetrokken in het weekend?

Xxx: nee – had het te druk en was te moe

Maf54: ik heb het nooit te druk, haha

En zo gaat het nog een hele tijd door. De seksberichtjes van Foley hebben intussen voor een reusachtig schandaal gezorgd en de Republikeinen danig in verlegenheid gebracht. De Republikeinen - en Foley in het bijzonder - zijn namelijk moraalridders eerste klas, nooit te beroerd om hun democratische rivalen van zedenverwildering en laksheid te beschuldigen. Foley was nota bene voorzitter van de commissie Vermiste en Misbruikte Kinderen en hij was de auteur van een wet die kindermisbruik strenger aanpakt. Het FBI onderzoekt nu of Foley zich schuldig heeft gemaakt aan het uitlokken van seks met minderjarigen en het pikante is dat het ex-congreslid wel eens veroordeeld zou kunnen worden op basis van een wettekst die uit zijn eigen koker komt.

De Republikeinse top wringt zich in alle bochten om de schade enkele weken voor de congresverkiezingen van 7 november te beperken. De speaker van het Huis van Afgevaardigden, de massieve voormalige worstelcoach Dennis Hastert lijkt al langer van de zaak op de hoogte te zijn geweest maar nu kan hij zich niet herinneren dat stafmedewerkers van Maf54 hem al tenminste twee jaar geleden op de hoogte hebben gebracht van het scabreuze elektronische verkeer van hun baas. Hastert haastte zich naar de radiostudio van de extreemrechtse provocateur Rush Limbaugh waar hij verklaarde dat het allemaal de schuld was van die perfide Democraten (én van de financier George Soros – sic!) die de informatie net nu hadden uitgebracht om de Republikeinen in de laatste lijn van de verkiezingscampagne knock-out te slaan. Kortom: hang op die boodschapper.

De Amerikaanse media hebben aan Maf54 een vette kluif. Al weken aan een stuk wordt het seksschandaal in radio televisie en dagbladen breed uitgemeten. Het internet gonst van de bloggers voor en tegen en elke dag brengt nieuwe onthullingen. De media kijken met spanning naar wie het volgende politieke slachtoffer wordt van Maf54, en hoe de kiezer in het stemhokje zal reageren. Intussen gaat het in Irak van kwaad tot erger, lijkt Afghanistan meer en meer op een replay van het verzet tegen de Sovjetinvasie, en sterven honderdduizenden in Darfur.

Johan Depoortere

Washington

zondag 8 oktober 2006