
Immigratie is een gloeiend heet verkiezingsthema geworden en ook de andere conservatieve kandidaten doen hun best om mee te surfen op de golf van xenofobie die Amerika af en toe schijnt te overspoelen. Het is een oorlog, meneer, zei me vorig jaar een leider van de Minutemen - volksmilities die zich geroepen voelen de grens te beschermen door gewapend te patrouilleren en jacht te maken op illegalen. Mexico heeft Amerika in het geheim de oorlog verklaard en wil het Noorden heroveren, niet met tanks en kanonnen , maar door legers illegalen de grens over te sturen. Hij wei het in alle ernst. Ze werken in de voedingsindustrie en brengen alle soorten ziektes het land binnen, zei een bezorgde oma die met pistool om de gordel de wacht optrok in de woestijn van Arizona.

Gematigde Republikeinen en Democraten hebben in de Senaat nu met steun van het Witte Huis een moeizaam compromis bereikt over een nieuwe immigratiewet die onder andere de 12 tot 14 miljoen illegalen in het land de mogelijkheid biedt op termijn te worden geregulariseerd. De voorwaarden zijn niet min: een fikse boete betalen, teruggaan naar het land van herkomst en achter in de rij gaan staan om de lange procedure te doorlopen die leidt tot het staatsburgerschap. Toch roepen tegenstanders - inclusief negen van de tien Republikeinse presidentskandidaten - hardop: Amnestie! En dat is de strijdkreet van rechts tegen elke vorm van regularisering.
Wat er dan wél met de illegalen moet gebeuren, daarover is niemand echt duidelijk. Behalve dan misschien Tancredo die waarachtig lijkt te geloven dat het te doen moet zijn om die twaalf miljoen in bussen en wellicht legertrucks te laden en manu militari naar Mexico te deporteren. Wie dan de sinaasappels zal plukken in Californië, de straten zal vegen en op de kinderen zal passen is een vraag die Tancredo en consoorten onbeantwoord laten.
No comments:
Post a Comment