DERDE WEG?

Zeg nooit nooit in de politiek. Geloof nooit politici die nooit zeggen. Denk aan Bart Somers - zou nooit de Mechelaars in de steek laten! Denk aan Hillary Clinton - zou nooit haar senaatszetel voor New York opgeven om bijvoorbeeld president te worden. En nu is er Michael Bloomberg. Hij is burgemeester van New York en dat blijft hij ook - zei hij eerder deze week - in de komende 925 dagen en 11 of 10 uur. Maar intussen is bekend geworden dat hij al twee jaar zorgvuldig de basis aan het leggen is voor een mogelijke presidentscampagne. En hoewel hij blijft herhalen dat hij geen plannen heeft om president te worden zet hij stap voor stap in die richting.


Bloomberg was ooit een Democraat. In 2001 werd hij Republikein om burgemeester van New York te worden. Nu verlaat hij de Republikeinse Partij om zich als onafhankelijke te profileren. Dat is een smart move van de burgemeester, want de Amerikanen zijn het politieke getouwtrek en de ideologische scherpslijperij van de Bushjaren grondig beu. Centrumfiguren als Arnold Schwarzenegger en burgemeester Bloomberg liggen daarom zo goed in de markt. Schwarzenegger is een Republikein maar regeert als een Groene en Bloomberg stond in bijna alle politieke en ideologische kwesties haaks op zijn partij: van Irak over wapenbezit tot abortus. De burgemeester gaat in Manhattan met de metro naar het werk en hij wil op korte termijn de 20000 taxis in de stad verplichten met hybriede auto's te rijden. Goed bestuur is het handelsmerk van zowel de tycoon Bloomberg als de voormalige bodybuilder Schwarzenegger. De goeverneur kan - voorlopig - geen president worden omdat hij niet in de VS is geboren, de burgemeester heeft dat probleem niet.

Maar Bloomberg beseft dat de weg naar het Witte Huis voor een onafhankelijke of de kandidaat van ewen derde partij bezaaid ligt met hindernissen. Hij moet op de stembrief komen in alle vijftig staten en hij of zij moet een meerderheid van kiesmannen voor zich winnen. Ross Perot, een steenrijke zakenman als Bloomberg, heeft het in 1992 geprobeerd: hij haalde 19% van de stemmen maar geen enkele kiesman en was daardoor kansloos. Bloomberg is naar verluiidt bereid een half miljard dollar van zijn eigen fortuin te besteden aan de campagne maar hij begint er niet aan als hij niet zeker is dat hij een kans heeft om te slagen.

Het wordt dus in elk geval een uitzonderlijke presidentscampagne: met een Afrikaans-Amerikaanse kanshebber en een vrouw als frontrunner bij de Democraten. Laat er nu nog een kandidaat van de derde weg bijkomen, dan mogen we voor één keer misschien wel het woord "historisch" gebruiken.

BILL EN HILLARY SOPRANO?

Bill Clinton heeft besloten een grotere rol te gaan spelen in de campagne van Hillary. Misschien was zijn optreden in een parodie op De Soprano's daar de eerste aanzet toe. Na acht jaar is de populaire soap over de mafiafamilie in New Jersey ermee gestopt - het scherm ging in de laatste aflevering letterlijk op zwart.

Misschien willen Bill en Hillary een graantje meepikken van de hype en de populariteit van de Soprano's. Maar of het verstandig is om de naam van de Clintons met die van een mafiaclan te verbinden?

UITSLAANDE BRAND

Het hoofdgebouw gaat in de vlammen op en de brandweer slaagt er niet in de belendende percelen te redden. De regering Bush en de neocons hadden een mooie droom: Irak zou na het verdwijnen van de dictator een lichtend voorbeeld worden voor de democratie in dat olierijke deel van de wereld. Het pakte anders uit: de fakkel van de vrijheid stak een uitslaande brand aan van Gaza tot Libanon.

De geschiedenis van de regering Bush in het Midden-Oosten is er een van blunders, misrekeningen, mythes en illusies. De neocons die de grootse visie voor een ander Midden-Oosten op de tekentafel legden zijn grotendeels van het toneel verdwenen: sommigen met stille trom zoals de beruchte Douglas Feith, de onderminster van defensie verantwoordelijk voor de wederopbouw van Irak, anderen in een geur van schandaal en corruptie zoals Paul Wolfowitz, de onfortuinlijke (ex-)voorzitter van de Wereldbank.

De laatst overgebleven neocon in het Witte Huis, Elliott Abrams, wordt in grote mate verantwoordelijk geacht voor het debacle in Gaza. Abrams draagt de ronkende titel van Deputy National Security Advisor for Global Democracy Strategy, en is in die hoedanigheid rechtstreeks verantwoordelijk voor het realiseren van de "Democratische Droom" in het Midden Oosten. Abrams had eerder al naam gemaakt als een van de hoofdrolspelers in het Iran-Contraschandaal: de clandestiene wapenhandel tussen Iran en de Contra's, de tegenstanders van de Sandinistische regering in Nicaragua in de jaren tachtig. Hij werd daarvoor veroordeeld maar kreeg amnestie van president Bush I, de vader van de huidige president.

Volgens de website van Conflicts.forum, een groep die werkt aan betere relaties met de politieke islam, pleitte Abrams kort na de verkiezingsoverwinning van Hamas voor een " harde coup:" de gewelddadige omverwerping van elke regering met Hamas. Dat moest gebeuren via door de Verenigde Staten gesteunde en bewapende milities. De feiten lijken erop te wijzen dat Abrams zijn zin heeft gekregen. Fatah heeft openlijk de kant van Washington gekozen en is daarvoor beloond met een bonanza aan wapens. Volgens de Israelische krant Ha'aretz kregen de veiligheidsdiensten van Aboe Mazen (Mahmoed Abbas) alleen al voor meer dan 86 miljoen dollar wapentuig dat bedoeld was om "terroristische structuren" uit te schakelen.

Dat de coup in Gaza is uitgedraaid op een overwinning voor Hamas is een van de vele neoconservatieve misrekeningen. Israel krijgt nu niet alleen te maken met een pseudo-Palestijnse staat op de Westbank maar ook met een Islamitische republiek in wording aan zijn grens met Gaza. Washington probeert er maar het beste van te maken en de nederlaag van Fatah om te buigen tot een overwinning. Het machteloze regime van Aboe Abbas krijgt nu alle financiele middelen die de Hamasregering moest ontberen en Fatah wordt de gesprekspartner met wie "zaken kunnen worden gedaan." Vergeet even dat de organisatie van Yasser Arafat decennialang werd gedemoniseerd als een bende terroristen.

Of het zal werken? Robert Malley van de International Crisis Group en Aaron David Miller van het Woodrow Wilson Center wijzen er in de Washington Post terecht op dat Fatah intussen ook op de Westbank alle geloofwaardigheid aan het verliezen is. Als ideologisch of organisatorisch coherente groep bestaat Fatah niet langer, schrijven ze. Bovendien lijkt het Witte Huis voorbij te gaan aan het feit dat geen enkele Palestijnse leider het zich kan veroorloven om Gaza simpelweg af te schrijven en de Palestijnse natie verder te versplinteren.

In de droomwereld van de neocons kan een succesrijke Palestijnse staat op de Westbank de Palestijnen in Gaza ervan overtuigen dat hun belangen best worden gediend door goede vrienden te zijn met Amerika en dat de religieuze fundamentalisten van Hamas niets anders te bieden hebben dan uitzichtloos geweld en armoede. Het is de zoveelste illusie. De gebeurtenissen in Gaza hebben bewezen dat de politiek om Hamas te isoleren het omgekeerde effect heeft.
Het lijkt er hard op dat ook op de regering Bush en de neocons van toepassing is wat de Israeli's graag over de Palestijnen zeggen: Ze hebben nog nooit een kans laten liggen om een historische kans te missen.

Zie ook: Jonathan Steele in THE GUARDIAN

FOR ENGLISH PRESS ONE

For English, press one, para Español empuje dos. Je ziet het op alle bankautomaten, en je hoort het als je de telefoon opneemt en een automatisch antwoordsysteem aan de andere kant van de lijn krijgt, meestal dus. Congressman Tom Tancredo wordt er vreselijk zenuwachtig van. Amerika is een tweetalig land aan het worden en tweetalige landen, dat werkt niet, zei hij onlangs op een debat van Republikeinse presidentskandidaten. Tancredo wil de kruipende reconquista van Noord-Amerika een halt toeroepen en daarom is hij kandidaat voor het presidentsschap met als enige thema: hou Amerika blank en Engelstalig en stop de immigratie (ook de legale!)

Immigratie is een gloeiend heet verkiezingsthema geworden en ook de andere conservatieve kandidaten doen hun best om mee te surfen op de golf van xenofobie die Amerika af en toe schijnt te overspoelen. Het is een oorlog, meneer, zei me vorig jaar een leider van de Minutemen - volksmilities die zich geroepen voelen de grens te beschermen door gewapend te patrouilleren en jacht te maken op illegalen. Mexico heeft Amerika in het geheim de oorlog verklaard en wil het Noorden heroveren, niet met tanks en kanonnen , maar door legers illegalen de grens over te sturen. Hij wei het in alle ernst. Ze werken in de voedingsindustrie en brengen alle soorten ziektes het land binnen, zei een bezorgde oma die met pistool om de gordel de wacht optrok in de woestijn van Arizona.

Lou Dobbs, de populistische ankerman van CNN, voert in zijn dagelijks programma een niet aflatende campagne tegen de immigranten uit het Zuiden. De woorden illegal aliens liggen hem in de mond bestorven - meestal in één adem met invasion. Dobbs suggereerde onlangs dat de illegalen verantwoordelijk zijn voor een opflakkering van lepra in de Verenigde Staten. Zijn schijnargumenten komen ons bekend voor: immigranten zijn verantwoordelijk voor de hoge misdaadcijfers (in werkelijkheid is de criminaliteit onder immigranten lager dan in andere bevolkingsgroepen) en ze pakken de jobs af van de Amerikanen. Sinds kort bespeelt Dobbs een ander thema uit het rijk van de mythologie: immigranten en hun verdedigers willen de Verenigde Staten laten opgaan in Amexcan, een nieuwe hybriede natie met Mexico en Canada.

Gematigde Republikeinen en Democraten hebben in de Senaat nu met steun van het Witte Huis een moeizaam compromis bereikt over een nieuwe immigratiewet die onder andere de 12 tot 14 miljoen illegalen in het land de mogelijkheid biedt op termijn te worden geregulariseerd. De voorwaarden zijn niet min: een fikse boete betalen, teruggaan naar het land van herkomst en achter in de rij gaan staan om de lange procedure te doorlopen die leidt tot het staatsburgerschap. Toch roepen tegenstanders - inclusief negen van de tien Republikeinse presidentskandidaten - hardop: Amnestie! En dat is de strijdkreet van rechts tegen elke vorm van regularisering.

Wat er dan wél met de illegalen moet gebeuren, daarover is niemand echt duidelijk. Behalve dan misschien Tancredo die waarachtig lijkt te geloven dat het te doen moet zijn om die twaalf miljoen in bussen en wellicht legertrucks te laden en manu militari naar Mexico te deporteren. Wie dan de sinaasappels zal plukken in Californië, de straten zal vegen en op de kinderen zal passen is een vraag die Tancredo en consoorten onbeantwoord laten.