De oorlog in Irak blijft Hillary Clinton achtervolgen – of beter: haar stemgedrag dat de oorlog mee heeft mogelijk gemaakt. In het najaar van 2002 stemde Hillary in de senaat voor een motie die president Bush toestemming gaf om geweld te gebruiken tegen Saddam Hoessein.Op vrijwel elke verkiezingsbijeenkomst wordt ze daaraan herinnerd. Roger Tilton, een democratische kiezer, reed meer dan drie uur naar Berlin, tegen de Canadese grens in New Hampshire om Hillary die ene vraag te stellen: Heeft ze spijt van haar stem? Maar spijt is niet wat Clinton over de lippen kon krijgen. In plaats daarvan gaf ze haar standaardantwoord: “Als ik toen had geweten wat ik nu weet zou ik anders hebben gestemd. Maar ik neem de verantwoordelijkheid voor mijn stem op mij. De fouten zijn gemaakt door de president die het land en het congres heeft misleid en in een oorlog heeft meegesleurd die nooit gevoerd had moeten worden.”
Tilton was niet tevreden met dat antwoord. In een interview met radio Democracy Now zei hij: Als ik toen had geweten wat ik nu weet – dat is geen bevredigend antwoord. Ik stelde een simpele vraag en ik wou een simpel antwoord: heeft ze ja of neen spijt van haar stem. Ze gaf een politiek antwoord, alsof ze in haar kaartenbak greep en het antwoord aflas.
De verkiezingsmeetings in staten als New Hampshire en Iowa – lang vóór de eigenlijke verkiezingscampagne – maken deel uit van de politieke folklore in Amerika. Maar ze zijn ook de plek bij uitstek voor de democratische basis om de kandidaten uit te horen en het vuur aan de schenen te leggen. Clinton weet dat ze door die vuurproef moet om de nominatie van haar partij binnen te halen, maar ze kijkt nu al verder. In de algemene verkiezingen moet ze de twijfelende kiezer, de onafhankelijke en de swing voter weten te overtuigen. Ze weet ook dat een meerderheid van de Amerikanen de oorlog in Irak spuugzat is maar ook geen overhaaste terugtrekking van de troepen wil.
Dus moet Clinton heel behendig manoeuvreren om haar eigen basis niet tegen de haren in te strijken en tegelijk geloofwaardig te blijven bij de andere kiezers.
Maar die evenwichtsoefening is nu net wat haar zo bij uitstek een politica van het establishment maakt – een Washington insider in een tijd waarin Washington voor de gewone Amerikaan zoveel betekent als corruptie, politiek gemarchandeer en machteloos gepalaver.
De verkiezingsstrijd duurt nog meer dan 20 maanden en politieke pundits voorspellen dat Clinton tegen die tijd wel klaarheid zal moéten scheppen over haar stemgedrag.
De stelling dat ze zich door George W Bush bedrogen voelt – ze had haar stem niet gezien als een toestemming om oorlog te voeren – snijdt natuurlijk geen hout. Zoals columnist Richard Cohen in de Washington Post schreef: het volstond in de herfst van 2002 naar Fox News te kijken om te weten wat de bedoelingen van Bush waren. Hij had toen zelfs al troepen gestuurd. Voor Roger Simon van The Politico staat het daarom vast dat Hillary – wil ze niet door Obama of een andere kandidaat van het tweede echelon worden weggevaagd - met een ietwat overtuigender statement zal moeten komen over haar stemgedrag en simpelweg zeggen: Ik zat fout, ik heb er spijt van.
Maar heeft Hillary spijt? Clinton mag dan al de verantwoordelijkheid voor de fouten in Irak bij George W Bush leggen – zelf hoorde en hoort ze tot de harde lijn als het om het Midden Oosten gaat. Clinton heeft nauwe banden met het AIPAC – American Israeli Public Affairs Committee, de invloedrijkste Zionistische lobby in de Verenigde Staten, die op zijn beujrt dicht aanleunt bij rechts en extreem rechts in Israel. Clintons stemgedrag in de Senaat is honderd percent in overeenstemming met de wensen van het AIPAC. Begin februari sprak ze op een bijeenkomst van de lobbygroep. Het thema: een mogelijke oorlog met Iran. In dat verband zei Clinton: alle opties liggen op tafel - code voor: Ik sta achter eventuele militaire actie tegen Iran.
Johan Depoortere
No comments:
Post a Comment