DESPERATE HOUSEWIFE

George ligt meestal om negen uur in bed en ik kijk dan naar Desperate Housewives. Nou ja desperate – ze moesten maar eens met George Bush getrouwd zijn. De zaal kon niet meer bij van het lachen. Laura Bush ontpopte zich als een volmaakte stand-up comedian toen ze vorig weekend de microfoon greep tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van de Witte-Huisverslaggevers. Haar man had kort daarvoor vergeefs geprobeerd het publiek op zijn hand te krijgen met grappen en grollen die hij vorig jaar uittentreure had herhaald tijdens zijn verkiezingscampagne. Nee niet weer zuchtte Laura volgens de aanwezige journalisten in de zaal toen ze haar eigen nummer begon op te voeren. Ik maak nu al jaren dit soort diners mee en ik blijf er altijd rustig bij zitten. Maar nu ga ik voor de verandering ook eens wat vertellen. Het leek allemaal spontaan maar het was het niet. De hele scène was zorgvuldig voorbereid en Laura had voor haar stand-up comedy de hulp gekregen van een ervaren rot in het vak: Landon Parvin die eerder al eens een succesnummer had geschreven voor Nancy Reagan.

Parvin en Laura werkten samen aan het script en aan de timing van de grappen. Ze repeteerden een week of zo en kort vóór het persdiner ging Laura nog eens door haar tekst in een droge repetitie. President Bush had naar verluidt met het scenario ingestemd maar hij wist niet wat Laura allemaal zou zeggen. Met een hoofd zo rood als een biet zat hij de hele tijd te grinniken, duidelijk niet erg op zijn gemak met de grappen en grollen over hemzelf, zijn moeder en de familie Bush. Laura noemde de voormalige first Lady Barbara Bush een soort vrouwelijke versie van Don Corleone, de mafiabaas uit de Godfather. Over de vakanties in het buitenverblijf van de Bushes in Maine: Eerste prijs een verblijf van drie dagen bij de familie Bush, tweede prijs een verblijf van tien dagen.

Van Laura vernamen we dat de president meestal om negen uur al onder de wol ligt. George als je werkelijk de tirannie uit de wereld wil helpen ga je langer moeten opblijven sprak ze hem vermanend toe. Laura ging de politiek gevoelige thema’s niet uit de weg: George gaat elk probleem op ranch (in Crawford) te lijf met de kettingzaag. Ik denk dat hij daarom zo goed kan opschieten met Cheney en Rumsfeld. En nog over George: Ik ben ontzettend trots op hem. Hij heeft een pak van de boerenstiel geleerd sinds dat eerste jaar toen hij een paard probeerde te melken. Erger nog het was een hengst.

Amerikaanse kranten zoals de bloedernstige New York Times gingen uitgebreid in op het nieuwe talent dat de journalisten op hun jaarlijks diner in het Witte Huis aan het werk hadden gezien. En ze vroegen zich af welke politieke boodschap er achter de hele mise-en-scène schuil ging. Toen tekstschrijver Landon Parvin in 1982 Nancy Reagan Secondhand Clothes liet zingen en dansen was er een soort schandaal in het Witte Huis over de extravagante aankopen van mevrouw Reagan en over de exorbitante garde-robe die ze naar Engeland had laten overvliegen voor haar acte de présence op het huwelijk van prins Charles en Diana. Zelfspot als wapen.

President Bush is op dit moment allerminst populair en politiek is zijn tweede ambtstermijn tot dusver allesbehalve een succes. De olieprijzen rijzen de pan uit, zijn plannen voor de hervorming van het pensioenstelsel lijken een zachte dood te sterven en over de situatie in Irak maakt niemand zich nog veel illusies. Het lijkt maar een kwestie van tijd te zijn eerder de media de president de gevreesde status van lame duck zullen toeschrijven: de situatie waarin bijna elke president gedoemd wordt te verzeilen als in de tweede ambtstermijn de kopstukken in zijn eigen partij zich opmaken voor de opvolging.
In die omstandigheden kan humor een gedroomd middel zijn om de populariteit van de president op te vijzelen.

Laura heeft wat dat betreft schitterend haar rol gespeeld. In een een minimum van tijd had ze een zaal vol kritische journalisten plat. De president kreeg door de schimpscheuten van zijn echtgenote van de weeromstuit iets van een underdog – een sympathieke kneus die het ook niet kan helpen dat hij in het Witte Huis is terechtgekomen. Het maakt er de plannen van Bush om te snoeien in de pensioenen niet verteerbaarder op maar de president is een paar graadjes gestegen op de schaal van de persoonlijke “likability.” Afwachten nu hoe lang het Laura-effect zal meegaan.

jd
2 mei 2005