Lewis Scooter Libby, de voormalige kabinetschef van vice-president Cheney heeft gelogen onder eed en de rechtsgang belemmerd. Tot die conclusie kwamen eerder vorige week 12 gezworenen na meer dan veertig uur beraadslagen.
Libby kwam voor de rechter door zijn aandeel in het Valerie-Plame-schandaal. In zijn State of the Union in 2003 beweerde president Bush dat Saddam Hoessein geprobeerd had uranium te kopen in het Afrikaanse land Niger met de bedoeling een atoombom te produceren. Een voormalige ambassadeur, Joseph Wilson, kwam na een onderzoeksreis in Niger tot de conclusie dat het verhaal nep was en hij schreef dat ook in een bijdrage in de New York Times. Het Witte Huis nam wraak door te lekken dat Wilsons vrouw, Valerie Plame, een geheim agente was van de inlichtingendienst CIA.
Tot zo ver in het kort de voorgeschiedenis. Libby, ooit de machtigste man in het Witte Huis na de president en de vice-president, riskeert nu voor een paar jaar in de gevangenis terecht te komen. Maar niemand durft er een cent op te verwedden dat dat inderdaad ook zal gebeuren. Rechtse commentatoren en vrienden van Libby hebben een ware campagne opgezet om president Bush ertoe aan te zetten Libby met een presidentieel pardon van alle schuld wit te wassen. De redenering is dat Scooter niet veroordeeld is voor het onthullen van de identiteit van een geheim agent maar alleen omdat hij een beete gejokt heeft in het belang van de natie. (Zie bijvoorbeeld de neocon publicist Charles Krauthammer in de Washington Post)
De bijwijlen byzantijnse kronkelingen van het juridisch onderzoek en het proces hebben echter duidelijk gemaakt hoe het er in het Witte Huis in de aanloop naar de oorlog in Irak aan toeging. Het verhaal van de massavernietigingswapens en vooral de mogelijkheid dat Saddam een kernbom zou krijgen moest het Amerikaanse publiek en het Congres over de streep halen om ten oorlog te trekken en daar niet al te veel vragen bij te stellen. Als een obscure gepensioneerde ambassadeur met een opiniestuk in de invloedrijke New York Times zand in het raderwerk van de zorgvuldig opgezette propagandamachine dreigde te gooien was het alle hens aan dek om de boodschapper te vernietigen – ook als de wet daarvoor moest worden overtreden. Libby werd erop uitgestuurd om de bevriende pers te bewerken met een fluistercampagne en met nieuwe canards om de oorlog te verkopen. Hij is daar overigens wonderwel in geslaagd en zelfs de eerbiedwaardige New York Times produceerde een aantal scoops op basis van Libby’s campagne, die achteraf zo nep bleken als een Rolex uit Marakesj.
Wat op het proces ook duidelijk werd is dat het schoothondje van de vice-president op last van zijn baas de vuurlinie werd ingestuurd. Eén van de juryleden noemde Libby de fall guy – de zondebok voor de ware verantwoordelijken, die buiten schot zijn gebleven. Vice-president Dick Cheney bleef het verhaal van de massavernietigingswapens en dat van de banden tussen Saddam en Al Qaeda verspreiden ook toen al lang bekend was dat beide in het beste geval op dubieuze informatie berustten. De spin van het Witte Huis is nu dat iedereen toen dacht dat Saddam massavernietigingswapens had en een kerntuig probeerde te maken. Het Plame-gateverhaal doorprikt ook die mythe. Er waren wel degelijk binnen en buiten de Amerikaanse inlichtingendiensten stemmen die een andere klok lieten luiden. Het was de taak van Pietje de Leugenaar om die te doen verstommen.
Johan Depoortere
zondag 11 maart 2007
No comments:
Post a Comment