OBAMAMANIA

Sinds vorige week is de mediahype over Barack Obama in een nieuwe fase getreden.De vijfenveertig jarige senator uit Illinois is nu ook officieel kandidaat voor het presidentschap en hoewel de race nog lang is en meer dan 20 maanden ons van de verkiezingen scheiden lijkt het wel of de strijd nu al in alle hevigheid is losgebarsten.Er zijn op dit moment in beide partijen samen een twintigtal al of niet verklaarde kandidaten maar bijna alle aandacht gaat naar de tweestrijd binnen de Democratische partij: die tussen Hillary Clinton en Barack Obama, de nummer één en twee in de opiniepeilingen.

Barack Obama is 45, Hillary 59. Barack stelt zich voor als de kandidaat van de verandering, iemand van een nieuwe generatie. Hillary staat voor de generatie van de baby boomers die het de voorbije decennia voor het zeggen heeft gehad. Hillary is de perfecte insider, zij is als geen ander vertrouwd met het pluche van de macht in Washington, Barack is pas twee jaar senator en hij maakt van zijn onervarenheid een verkoopsargument: hij is niet besmet met de zonden van politiek Washington.

Hij is evenmin beladen met een stem voor de oorlog in Irak. Hij was in 2002 – toen de Senaat president Bush de toestemming gaf om de oorlog tegen Saddam Hoessein te beginnen geen lid van het hoge college. Hij was senator van de deelstaat Illinois en hij heeft zich altijd tegen de oorlog verzet. Hillary moet op elke verkiezingsmeeting van haar partij uitleggen waarom ze in de herfst van 2002 Bush wél carte blanche gaf om geweld te gebruiken. In tegenstelling tot bijvoorbeeld John Edwards, de nummer drie van de Democratische kandidaten, kan ze ook geen mea culpa over de lippen krijgen en zeggen dat de ze spijt heeft van haar stem voor de oorlog.

Dat Irak het hoofdthema wordt van de presdientsverkiezingen is nu al duidelijk al kan er tussen nu en november volgend jaar nog veel gebeuren. Clinton rekent erop dat de grote meerderheid van de Amerikanen weliswaar tegen de oorlog is maar ook geen nederlaag in Irak wil – of nog méér chaos in het Midden Oosten. Daarom is ze tegen de recente escalatie waartoe president Bush heeft besloten maar wil ze niet horen van drastische maatregelen om de troepen onmiddellijk naar huis te brengen.

Obama wil met de terugtrekking in mei van dit jaar beginnen en het gros van de Amerikaanse militairen begin volgend jaar uit Irak weg hebben.

Obama maakt met dat standputnt een goede beurt in de voorverkiezingen waar de Democratische basis de kandidaat van de partij aanwijst maar het zou hem stemmen kunnen kosten in de algemene verkiezingen. Hillary zal met haar gematigd standpunt en haar stemgedrag in het verleden meer tegenwind krijgen van de Democratische basis maar haar strategie is dat ze in de algemene verkiezingen ook de weifelende onafhankelijken en zelfs gematigde republikeinen kan aanspreken.

Tussen Barack Obama en de media is het voorlopig nog honeymoon. De man heeft het soort levensverhaal waar het Amerikaanse publiek dol op is: gemengde afkomst (zijn vader was een Keniaanse zwarte, zijn moeder een blanke Amerikaanse), een moeilijke jeugd (hij geeft zonder gene toe dat hij marihuana heeft geprobeerd en in tegenstelling tot Bill Clinton ook heeft geïnhaleerd), sociale werker in probleembuurten in Chicago, Harvard jurist, senator en nu presidentskandidaat.

Zo polariserend als Clinton is zo verzoenend lijkt Obama. Hij overgiet zijn politieke boodschap met het religieus-moreel sausje dat het in Amerika altijd wel doet. En dan is er nog die onweerstaanbaar brede glimlach van hem: kortom de perfecte schoonzoon. Alleen: zijn politieke doelstellingen zijn goed, maar over de manier waarop hij ze wil realiseren is hij tot dusver vaag gebleven. Algemene gezondheidszorg voor alle Amerikanen, het klinkt goed, maar het is nog wachten op een concreet plan. Terugtrekking uit Irak, ok maar wat daarna? Daarom vragen velen die Obama weliswaar sympathiek vinden: where is the meat?