Het plan om méér dan 20000 soldaten ter versterking naar Bagdad en de Anbarprovincie te sturen komt uit de koker van dezelfde figuren die destijds zo hard hebben gewerkt om het idee van een oorlog in Irak en de verwijdering van Saddam Hoessein aan het Amerikaanse publiek en de wereld te verkopen: de neocons en de ultraconservatieve denktanks als het American Enterprise Institute of het Hudson Institute. Aan media-zijde werd en wordt het offensief ondersteund door William Kristol van de Weekly Review, één van de luidruchtigste spreekbuizen van de neocons.
William Kristol: popsociologie
Vrijwel alle veronderstellingen en uitspraken van deze lieden over Irak zijn fout gebleken: de massavernietigingswapens, de voorspelling dat de Amerikanen als bevrijders zouden worden verwelkomd, dat de olie-inkomsten voor de bezetting zouden betalen, dat een minimum aan troepen nodig zou zijn om Irak te pacificeren. Op al die punten en nog veel meer hebben de neocons (en de regering Bush) de bal grondig misgeslagen met tragische gevolgen voor de Iraakse bevolking en de Amerikaanse jongeren die de vleesmolen werden ingestuurd. Een cakewalk zou het worden zei één van de adviseurs van de voormalige minister van defensie Donald Romsfeld toen de oorlog nog moest beginnen. De bezorgdheid dat Irak wel eens uit mekaar zou kunnen vallen en dat de situatie kon ontaarden tot een burgeroorlog tussen Soenni’s en Sjia’s noemde Kristol popsociologie. Irak had immers een seculiere traditie wist hij.Een aantal van die neocons hebben intussen hun standpunt bijgesteld of een laag profiel aangenomen. Niet zo het Enterprise Institute. Frederick Kagan, een militaire historicus van de denktank en de gepensioneerde generaal Jack Keane hebben het op zich genomen om de Surge – het codewoord voor wat anderen escalatie noemen – te spinnen. Ze werden naar het Congres gestuurd om het idee aan de verkozenen van het volk te verkopen. Met weinig succes zoals bekend. Hun meest overtuigde bondgenoot daar is de gentleman from Arizona, senator John McCain, de gedoodverfde Republikeinse presidentskandidaat voor 2008.
John M
cCain (Republikein Arizona)McCain is een gevierde Vietnamheld die tot dusver het imago van “gematigde republikein”cultiveerde. Nu zit McCain stevig in het kamp van de haviken en dat hoeft niet te verbazen want de veteraan en ex-krijgsgevangene heeft altijd al de zijde gekozen van hen die vinden dat de oorlog in Vietnam verloren is door de politici die onder druk van de publieke opinie weigerden méér troepen naar Zuid-Oost Azië te sturen.
Het moet gezegd: niet alle pundits en Irakspecialisten vinden de nieuwe strategie van Bush over de hele lijn slecht. Voor het eerst wordt er ernstig werk gemaakt van reconstructie en de opbouw van de civiele maatschappij. Het plan zou ook een aantal van de grootste blunders uit het verleden rechtzetten: bijvoorbeeld een herziening van de de-Baathificatie. Dat was nog zo een briljant idee van de neocons, uitgevoerd door Paul Bremer, de eerste Amerikaanze onderkoning na de invasie. Ook het militaire gedeelte van het plan: de strategie van counter-insurgency, krijgt goede punten van een aantal militaire experts. Het idee is bedacht door de nieuwe opperbevelhebber in Irak, generaal David Petraeus, een soort intellectuele en militaire wonderboy van wie mirakels worden verwacht.
Eén ding moet je Bush nageven: hij blijft consequent – koppig zeggen zijn tegenstanders - op de ingeslagen weg voortgaan. Stay the Course heette het tot voor kort al heeft het Witte Huis om public-relationsredenen besloten de uitdrukking uit de woordenschat te bannen. Maar de politiek blijft dezelfde: Volle Kracht Vooruit zei vice-president Dick Cheney kort voor de parlementsverkiezingen van 7 november wat de kiezer er ook moge over denken.
Johan Depoortere
15 januari 2007
Méér over Barney op de officële site van het Witte Huis.
De analyse van Rik Coolsaet
Bert Cornillie schreef een interessante analyse van de recente ontwikkelingen in Irak vanuit een Koerdisch oogpunt: te lezen in Uitpers of hier.
Amateurs van Amerikaanse literatuur: klik hier voor de blog van Frank Albers.
Binnenkort: deze blog ook op VRT Nieuwsnet
1 comment:
Commentaar van Bert Cornillie:
de neocons zijn een bont allegaartje. Ze zijn inderdaad bedenkers en promotors van de "surge", maar ze hebben ook soms kritiek op de regering (Heb je Richard Perle en anderen zich deze herfst in bochten zien wringen?). Ze zijn eigenlijk vooral heel onafhankelijk. Iemand als Marc Reuel Gerecht is een echte kenner, maar is ideologisch compleet biased.
Het jammerlijke is dat er gewoon geen inhoudelijk alternatief geboden wordt. Eerlijk gezegd verwacht ik bitter weinig van de Democraten. Een Kerry, die de de Abdullahs (zowel de hasjemieten als de Saudi's) herhaalt, en klaagt over de rising Shia crescent. John Edwards en Hillary Clinton die naar de pijpen van het Aipac dansen. Allen zeggen ze: de Irakezen moeten het nu maar zelf eens doen en ze doen het niet: their fault. Sorry. I don't buy that argument. De Amerikanen zijn crimineel medeplichtig, niet alleen sinds 2003, maar sinds 1991. Nu zeggen dat de Irakezen zelf hun plan moeten trekken heeft een cynische ondertoon en klinkt arrogant uit de mond van veel van die politici (die trouwens veelal voor de oorlog stemden). Ik zeg ook niet dat de militairen moeten blijven. Ver van, maar een beetje gewetensonderzoek mag wel.
- Dat de Dawa terroristisch is, is zeggen dat het ANC terroristisch is. Ik heb ook m'n twijfels over de sjiitische milities, maar laat ons even aannemen dat de Dawa een klein broertje is bij de Badr organisatie van de Sciri en de het Mehdileger van Moqtada as-Sadr. Verder mogen we niet vergeten dat deze milities nu zijn wat ze zijn omdat gelijke welke vorm van orde ontbrak en omdat de soennitische guerrilla meer dan twee jaar aan stuk sjiieten vermoord heeft zonder dat er echte repressailles kwamen.
- Dat Maliki machteloos is, heeft niet alleen met z'n eigen persoon te maken, maar ook met het parlementaire systeem. Hij is met z'n handen en voeten gebonden aan Moqtada, maar dat is het gevolg van een parlementaire werking, en is in se tamelijk democratisch in termen van accountability. Het parlement heeft ook zo van die gevolgen die het westen niet zo leuk vindt. Of een Adel Abdul Mehdi van de Sciri het beter zou gedaan hebben, zou ik niet kunnen zeggen.
Ik geloof in dialectiek en vrees dat deze periode van spanning door de sjiitische overmacht een onvermijdbare fase is. Ik ben gematigd optimistisch over het sjiiitische reveil in de regio. Je vindt in de organisaties heel wat intelligente mensen met zin voor structuur en logica in de besluitvorming, kijk maar naar veel van de eerder quietistische Iraakse ayatollahs, de Libanese Hezbollah of Iran. Maar ik vind ook dat ze met Moqtada een serieus probleem hebben en dat de publieke ophanging van Saddam op Eid al-Adha een fout van je welste was.
Wat me meer verontrust is dat veel soennieten, zelfs diegenen die fel geleden hebben onder Saddam, net als de rais (en de rest van regionale potentaten) gaan denken dat de heerschappij over Irak voor altijd aan de soennieten toebehoort of dat het land anders geen rust zal kennen. Sommigen beginnen nu zelf te zeggen dat er een natuurlijke meerderheid is. Tja.
Post a Comment