Gisteren het tweede en laatste deel gezien van de documentaire die Martin Scorsese maakte over Bob Dylan. Genieten! De aandoenlijke krullebol van toen is nu een wiser older man: dieper maar nog altijd enigszins raspend stemgeluid, gegroefde trekken en hier en daar wat grijs. Maar met een charisma dat nog altijd van het scherm spettert.
Als twee reuzenfiguren als Dylan en Scorsese elkaar ontmoeten moeten de vonken er wel af springen. En dat is in No Direction Home absoluut zo. Het procédé van Scorsese heeft niet zo gek veel om het lijf: een interview met het hoofdpersonage als rode draad, strak gefilm in cu – sobere belichting – en daarrond schitterend gemonteerd de muziek en de soundbites van vrienden, collega’s, (ex-)vriendinnen. Meer moet dat inderdaad niet zijn.
Ik voelde tastte en rook de jaren zestig en de betovering van toen was weer helemaal terug: Dekenstraat 89- René die Dylan en Brassens en Pete Seeger speelt en via de enorme luidsprekers van zijn public address-systeem iedereen laat meegenieten. Blonde on Blonde… Highway 61 Revisited,…Like a Rolling Stone…Everybody must get stoned.
Dylan produceerde de schitterendste teksten aan de lopende band. Je ziet hem op zijn mechanische schrijfmachine bonken terwijl rond hem een vrolijke bende aan het lachen en het praten is. Het borrelde zo bij hem op – hij moest het alleen maar opschrijven, zo lijkt het toch.
Waarom was die wat schriele jongen uit Hibbing Minnesota in een keer het icoon van die jaren? Niemand weet het maar als je die zwart-witbeelden terug ziet begrijp je het meteen weer. Hij zelf haatte het zo genoemd te worden maar hij was wel de vleesgeworden geest van de sixties. Je moet er geweest zijn om het te begrijpen…Het hoogtepunt duurde hooguit een jaar of vijf – van 61 tot het motorongeluk in 66. Wat daarna kwam is niet meer van dezelfde orde en daar laat Scorsese zijn documentaire ook eindigen. Geen nood vanavond is Best of the Beatles op Public TV. Wie zei ook weer dat Amerikaanse televisie niets dan rotzooi is?
No comments:
Post a Comment