De Democraten in het Congres bereiden een nieuw wetgevend offensief voor om president Bush te dwingen van koers te veranderen en de troepen op korte termijn naar huis terug te laten keren. Maar wat de president vooral zorgen moet baren is de muiterij in zijn eigen partij. Republikeinen die tot voor kort pal achter de oorlog stonden verlaten in een alarmerend tempo het schip. Richard Lugar, een Republikeins zwaargewicht met zes termijnen in de Senaat, maakte grote indruk met een speech waarin hij de president opriep een andere koers te gaan varen. Pete Domenici, een andere conservatieve Republikein met veel aanzien in de partij, deed nu hetzelfde. De aanzwellende rebellie neemt zulke proporties aan dat de president zich genoodzaakt zag zijn chef staf Steve Hadley naar het Congres te sturen in een wanhopige poging de rangen gesloten te houden. Zonder veel resultaat schrijft de bijzonder goed geïnformeerde conservatieve columnist Robert Novak. De Republikeinse senatoren staan onder zware druk van hun kiezers - de rebellen komen bijna allen uit staten waar ze volgend jaar in tussentijdse verkiezingen hun zetel moeten verdedigen.
De New York Times, die met haar verslaggeving over de Massavernietigingswapens mee heeft geholpen om het publiek op de oorlog voor te bereiden neemt nu met een gedetailleerde argumentatie in een hoofdartikel uitdrukkelijk stelling vóór het beëindigen van de oorlog en terugtrekking van het gros van de Amerikaanse troepen. Een Republikeinse rebel van het eerste uur, de Vietnamveteraan Chuck Hagel uit Nebraska schreef een brief aan de president die hij daarna ook in de Financial Times publiceerde en waarin hij een internationale bemiddelaar voorstelt om een einde aan het conflict te helpen maken.
Als we de Washington Post en de New York Times mogen geloven groeit nu ook in het Witte Huis zelf stilaan de overtuiging dat de huidige strategie tot mislukken gedoemd is en dat de Iraakse regering van premier Maliki ondanks alle beloften niet bereid of in staat is tot de politieke verzoening die onontbeerlijk is om een einde te maken aan de burgeroorlog. Naaste medewerkers van de president werken volgens de Post aan een plan om de strategische doelstellingen te herdefiniëren (lees: de ambities terug te schroeven) maar het Witte Huis ontkent dat het van plan is troepen terug te trekken. Alles wijst erop dat er op het hoogste regeringsniveau in Washington een strijd aan de gang is tussen de pragmatici (defensieminister Robert Gates, minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice) en de hardliners aangevoerd door vice-president Dick Cheney. Cheney is nog altijd de machtigste man in de regering Bush maar door de muiterij in de Republikeinse rangen komt hij meer en meer alleen te staan naast zijn baas George W Bush.
GEZINSWAARDEN
29 / 06 / 2007Het was een emotioneel debat in de Senaat. Sommige medewerkers van senatoren die drie maanden aan een compromis voor een nieuwe immigratiewet hadden gewerkt stonden met tranen in de ogen toen een stemming over de procedure de tekst in de praktijk tot de prullenbak veroordeelde. Het is nu wachten op de volgende president om iets te doen aan het al jaren aanslepende probleem van de illegale immigratie in de Verenigde Staten. Elke dag komen duizenden havelozen uit het Zuiden de grens over op zoek naar een beter leven in het rijke Noorden. Ze werken in de horeca, als huispersoneel, in de bouw en in de landbouw. Er zijn nu al zo een 12 miljoen illegalen - meer dan de bevolking van België - en als er niets gebeurt komen er de komende tien jaar nog eens minstens 8 miljoen bij: een leger van 20 miljoen anonieme werkmieren in de schaduw van een welvarende samenleving.
De grote verliezer in het immigratiedebat is president Bush, die van een hervorming van de immigratiewetgeving zijn binnenlands politiek agendapunt nummer één had gemaakt. Bush groeide op met een Mexicaanse dienstmeid die hij als zijn nanny en tweede moeder beschouwde. Als gouverneur van Texas leerde hij de immigratieproblematiek van dichtbij kennen en hij legde er ontelbare persoonlijke contacten met Mexicanen en immigranten. Het moet voor de president een bijzonder bittere pil zijn dat zijn conservatieve achterban hem nu voor de tweede keer op een cruciaal moment in de ruig schiet. De eerste keer was toen de conservatieven de benoeming blokkeerden van Harriet Miers, zijn keuze voor het Hoog Gerechtshof. Bush heeft tot het allerlaatste moment zijn Republikeinse partijgenoten in de Senaat met telefoontjes bestookt om het immigratiecompromis te redden. Het heeft niet mogen baten. Het presidentsschap van George W Bush loopt ten einde zonder de grote binnenlandse politieke hervormingen waar hij van had gedroomd: geen hervorming van het pensioenstelsel (Social Security) geen baanbrekende nieuwe immigratiewet.
Ook de Democratische meerderheid in het Congres moet na dit debacle met een wrange smaak in de mond achterblijven. De Democraten hebben nog maar eens bewezen dat ze ondanks hun verkiezingsoverwinning in november vorig jaar niet in staat zijn tot wezenlijke politieke actie. Ze haalden bakzeil toen ze probeerden een tijdschema op te leggen voor de terugtrekking van Amerikaanse troepen uit Irak en op het veto van de president botsten. Nu moeten ze vaststellen hoe de verdeeldheid in eigen rangen een moeizaam bereikt compromis hielp kelderen. Senator Edward Kennedy had zijn enorme prestige en politieke gewicht in de weegschaal gelegd maar dat kon niet opwegen tegen de angst van conservatieve democraten voor de reactie van de kiezer in hun staat.
Wellicht de grootste verliezers zijn de illegale immigranten zelf die nu de weg naar regularisering voor lange tijd afgesloten zien. Het compromis maakte die weg niet gemakkelijk en legde zware financiële en andere voorwaarden op aan legalisering. De Mexicaanse kindermeiden, de Hondurese tomatenplukkers, de Salvadoraanse bouwvakkers en tuinlieden houden de Amerikaanse economie draaiende en zorgen voor lage prijzen voor de welstellende consument. Velen leven al jaren in de Verenigde Staten en hebben een gezin met kinderen die hier geboren zijn en dus de Amerikaanse nationaliteit hebben. De deportaties die gezinnen uit elkaar rukken zijn de laatste jaren en maanden strijk en zet geworden en zullen, nu de voorstanders van repressie hun zin hebben gekregen, ongetwijfeld nog toenemen. De tegenstanders van elke vorm van regularisering zijn vaak dezelfden die graag de mond vol hebben over “gezinswaarden.” Zij hebben tienduizenden gezinnen veroordeeld tot vele jaren leven in de schaduw en de angst voor deportatie.
No comments:
Post a Comment